Veselglas & Plastic

Ek lees vanoggend die volgende op my sussie se FB page.

Ok THAT’S it!!!! Let me explain this- when a woman has a large amount of tattoos- it does not mean her legs open and close like a fuckin toll gate- then when we reject your disgusting advances we are “goedkoop slette wat met n nat koerant geslaan is” of n Bitch- Aan die vrouens in pick n pay en Spar wat kliphard “Sies” se as ek verby loop met my dogter- This is how it works- My tattoos mean that I am a very capable woman who can and does take care of my family- it also means I’m not scared of a little Pain and will bitch slap you so hard that you would never open your fat mouth again- Are there not more important things to talk about!!

Well said, Sussie, Well said!

Jy’s an awesome Ma en suster en ef die res!

Daar’s altyd die boek en dan is die cover…net jammer sommige weet nie hoe

om dit te judge nie! I guess it’s because they cannot read!

…maatjie het sy werk verloor – position redundant…

…ander maatjie het selfmoord gepleeg…

…ander maatjie se ma is in ICU – omgery deur a fool…wat weggejaag het…

…my sussie huil omdat sy ’n slegte suster was toe ons klein was…

…my ma is op 69 nou moeg gewerk…en werk steeds…at least vir nog ’n jaar…

…die local-bersie-clan het flippen koud geslaap gisteraand onder hul boom…

…nog ’n maatjie het stiefdogter issues…

…baas jaag al wat geld-gode is na…

…mense stuur al weer 7×70 chain-briefies…

…vernynigheid loop weer dik in die gange rond…

…die vloekval-woorde lê dik geteël…

…en ekke…

ekke tel maar op en plak so al die mosaiek stukkies weer aanmekaar…

…dit IS te veel…

…ek is nou klaar…

Soms is dae soos ‘n blanko bladsy wat oop en bloot lê en wag. Soms word dit gevul met ‘n storie, soms net ‘n paar doodles…meestal met onopgesmukte stukkies woorde en halwe gedagtes wat meestal nie sin maak nie. ‘n Ander se shorthand van die lewe bly meestal ‘n raaisel, onleesbaar en onverstaanbaar

Soms as mens in die argiewe gaan krap, dan maak daardie woorde en halwe gedagtes ‘n volle sin, en elk daarna vorm ‘n storie. Dit is herinneringe.

Soms word die herinneringe verdraai deur huidige gedagtes.

Soms is die interpetasie daarvan juis die sleutel tot die oopsluit van ou-ou kelders diep onder in die hart…

…soms is die misinterpetasie daarvan, juis die slot.

Wat mens dan daar vind… sal die hart nooit op die oppervlak verklaar…

Alles om ons en in ons word agter slot, ketting en grendel bewaak…jammer net dat die sleutel soms soek bly.

Dis al.

En

Dis genoeg

Hier’s bietjie ou-ou leesstof vir diegene wat dalk sou belangstel… weergawe 1 gee ’n ander blik op die ou storie, maar hier is ook link wat bietjie meer leersaam is… en ’n quick link vir die lui-lees mense

Moral is presies dit wat dit sê…

Siende-blinde mense van die samelewing…nie omdat hulle so is nie, maar omdat kondisies aan hulle gestel word, en selfs al word dit ontneem, is die fondament reeds stewig gelê, dat hulle sonder kondisies nie normaal kan voortbestaan nie.

It is as plain as the nose on your face.

Punt

.

Woensdagaand toe ek sien dat kleinding sy skerpsinnige sin vir humor verloor het, het ek geweet, hierdie kind voel nie lekker nie. Donderdagoggend straal hy hitte uit wat my laat smag het om hom om my te vou vir ‘n bersie en saam werk toe neem.

Nodeloos om te sê 09h00 is ek terug by die huis, dokter toe, apteek toe, huis toe met ‘n klein pakkie wat ‘n hele maand se petrol kos. Antibiotika (wat skree teen my geloof) en allerande ander goeters om die snotterye onderbeheer te hou. Griep is ‘n lelike ding. En vir ‘n ma is ‘n siek kind ‘n slegte ondervinding.

Net na een lui my foon, manlief was in ‘n klein robot-onderonsie van bumber-tot-sy betrokke. Sug, Maak kleinding in die bed toe, jaag na die ‘scene’ en kyk en beluister maar die gedoente soos ‘n goeie vrou betaam…in die agtergrond met bek op die grond… en ry maar net stil-stil weer huis toe.

Later in die aand toe alles net begin rustig raak, breek die cowboys en crooks geveg in onse straat uit…sirens, skree van remme, groot ‘thump’ toe kom daar nog ‘n skree van remme en nog ‘n ‘thump’…toe stilte. Soos goeie bure agter gordyne betaam, loer almal deur die skrefies…nie lank nie, kom die sirens terug…weer by die straat af, eers ‘n BMW en baie bloue liggies kort op sy spoor…

Teen daardie tyd het die dag se stress hom netjies regs agter my oor kom tuismaak. Hoofpyn galore!

Vrydag was rustiger…

Vandag beter… (en ek sien die oorblyfsels van daardie ‘thumps’ op die randsteen…centimetres van die lamppaal af…die nogal scary want ons bly om ‘n skerp draai…dit kon lelik gewees het…)

En môre hoop ek vir die beste…dit is nou te sê as buurvrou se tuinhulp eerder 7h00 na die besem sal gryp en nie die leafblower nie… en dat die hadida paartjie nie weer besluit om bostelegraaf vieruur in die oggend met die hele Garsfontein wil speel nie. Netnou word ek verantwoordelik gehou vir die aksie van die voëls op myse erf.

Fluit-fluit

Ps. Op langafstand…sterkte aan die langasems môre. Ek sal cheer met my oggend koffie en left-over biltong.