Veselglas & Plastic

Noudat die meeste hul eie songs geplaas het…hoekom dan nie eerder

“ ’n song vir ’n blogger” plaas nie…en dan verduidelik hoekom jy dink daardie

song pas by die daardie blogger?

Opvolg tot my vorige inskrywing…

Maak nie saak hoeveel iemand jou om die bos probeer lei nie…daar sal altyd iemand wees wat

jou sal sien vir wie jy regtig is, sommige neem langer om jou raak te sien as ander.

Maar as jy is gesien is, kan niks jou ontsien sien nie.

Foto bron: http://www.illusionspoint.com

Sommige mense se voorbehoud is slegs ‘n perfekte illusive van dit wat jy wil sien, wil hoor, wil verstaan…

Die res, hulle verskuil slegs binne hul-self.

Die ander is so voor die handliggend eerlik en opreg dat jy genoop is om dit nie te kan glo nie!

Ai, ek wens ek was nie so kortsigtig nie, dan sou ek dalk eerste die mooi raakgesien het!

Foto bron: http://www.illusionspoint.com

Beste liewe ‘wie dit ook al mag aangaan’

Ek as Suid-Afrikaanse burger – gebore en getoeë (maar lank na die kaalvoet-vlug-oor-die-berge) wil graag aansoek tot asiel aangaan…vir ’n plekkie onder die Afrika son, in Suid-Afrika.

Dit mag dalk heel onwaarskynlik, onrealisties en geheel onvanpas wees om eers my aansoek te oorweeg…ek het immers lank en duidelik oor hierdie saak nagedink.

Na bietjie stof tot nadenke, besin ek dit die beste uitweg vir my as Suid-Afrikaner om my burgerskap eerder vir ‘’n asiel aansoek te verruil, want my lewe sal dan heelwat meer positief daarna uitsien.

Op die oomblik word ek daagliks deur terrorisme geraak. Ja, jy lees reg. Die soort van terrorisme wat die algehele sin van menswees benadeel. Emosioneel en fisies.

–         Om die nuwe trein (met my taxgeld) se kabels te steel, of jou buurman se krag of om die Eskom kragstasie te hijack, is niks minder as ‘’n terroristiese aanval teenoor die land en sy mense nie.

–         Die huidige staakings is niks minder ‘’n aanval teenoort die land se betaalende verbruikers nie.

–         Die huidige stand van korrupsie is ‘’n aanval op vooruitstrewendheid en ekonomiese groei. Dit is ‘’n aanval om die taks-betaalende burger.

–         Die moord en roof van toeriste is ‘’n aanval op mense. Dit is moord, nie oorlog nie.

–         Die uitmoording van boere en hulle nasate is ‘’n aanval op die land se voedings-lewensaar en dus ‘’n aanval op my basiese mensereg tot voeding.

–         Die korrupsie, roof en moord waarvan die einste beskermingsdienste wat ons as burgers moet beskerm, hulself aan skuldig maak, is niks anders as ‘’n terroriste aanval teen die burgers van hierdie land nie.

Hierdie lysie is eindeloos…net soos die nulle van die checques en die rande wat ander se gatsakke toeprop…terwyl ons as burgers die klein desimale kommatjie op hulle werkskontrakte onder die fynskrif gedruk word.

Daar is soveel ‘loopholes’ in die procedures, dat ek seker is, daar sal ‘’n gaatjie wees om my in een te stop.

Dus oorweeg asb my asiel aansoek as burger tot hierdie land.

Ek sien uit na die totale kwytskelding van alles wat in bogenoemde brief gemeld is.

Met dank.

Die uwe

Landsburger.

Ps. LW. Hierdie is nie ‘’n aanval nie. Nog minder polities georiënteerde brief.

Geen diskriminasie of rassistiese kommentare word hierop toegelaat nie. 

Onse bloggers is interessante mense. Dit weet ek.

Ek weet ook dat iemand êrens in hulle se boekrak ‘n ou-ou boek het, wat sonder

doel stilstaan en stof opgaar. Ja-Ja, daai een heelbo oppi rak…of doer onder…gewoonlik

in die middel van die ry rond…

As jy dus “Something rich & strange” deur Lawrence G. Green (1962) op jou rak het…moenie eers

moeite doen vir afstof  nie…gooi net C.O.D inni opgestopte plastic koevert.

Ek sal mooi afstof, bladsy vir bladsy en daarna ‘n ere plekkie op myse rak gee.

…

🙂

Vra ek met blink ogies in afwagting!

Mense kan dink…

Nee, hulle dink hulle dink…

Maar dink eintlik niks!

Mense kan voel…

Nee, hulle voel hulle voel…

Maar voel eintlik niks!

Dis al wat ek vandag my geleer het.

Maybe I need a change of scenery… juis hoekom ek môre op Vroudedag die voorreg gaan geniet om heeldag in my pajamas van bed na couch na bed gaan deurbring…en niks dink of voel nie. En ek soek ‘n bacon en avo pizza inni bed!!!

Happy woman’s day aan al julle blog-aunties!

(en vir die mans wat omgee vir ons)

Was nog altyd ‘n slow-starter…Da Vinci code het die wêreld aan die gons gehad…maar ek het gewag tot die storm in die koppie lankal uitgespoel en gewas en terug op die rak was voor ek dit aangedurf het. So was dit nog maar altyd. Ek was nog nooit een vir band-wagon ride nie, het maar altyd die kaalvoet oor die berg pad verkies…en altyd laaste in die ry.

Ek was ‘n tom-boy of note, tot na matriek, wanneer ek eers regtig geleer het wat sykouse en stiletto’s eintlik regtig is behalwe Sondag se “moet-dra” kerkdrag en dat stilletto’s nie net gratis grasperk omdolwe voor die kerkingang is nie. BMX bikes was mooier en meer doeltreffend as girlie-mandjie-bikes…en boomklim die perfekte plek vir wegkruip en lees. Ens.ens.ens.

Op die ouderdom van 33 het ek vir die eerste keer agter ‘n stuurwiel ingeskuif by ‘n leerskool en geleer bestuur. Op hierdie ouderdom ook my bestuurs lisensie en kar gekry. (hoekom ek nie wou bestuur en steeds nie regtig gretig is daaroor nie, is ‘n lang boring storie)

Toe ek 89 dae gelede verjaar het, het ek myself belowe dat voor ek 40 word, dat ek ‘n ander werk moet kry, en iets leer waarvan ek absoluut niks van af weet nie.

Nou ja, na 21 jaar se werk by dieselfde plek…begin die hotelbedryf eintlik die hele hospitality en tourism sector my nou te na kom. It just ain’t serving me no more. Dis al hoe ek dit kan verduidelik. Nuwe werk soek in hierdie industry is op die oomblik soos skaars soos hoendertande na onse sokkerbal ondervinding. Hotelle maak oral toe. Dis hartseer…en onse Minister kortbroek staan ook maar voor die leë bazaar tafel. Wie weet wat die verdoemende 2de ressessie aan die industrie gaan doen, as die eerste een nog nie verby is nie… Daardie resessie van onse beursies in die bedryf ook oop en dolleeg…dit is ‘n ondankbare werk verseker. Lang ure vir klein sente aan die einde…Dit maak dit ongelooflik moeilik as die druk op my geplaas word…om beter te verdien.

Nou ja, terwyl die werk-soek se oes reeds gefaal het, en ek weer van voor af moet bemes, bewerk en saai…het ek nou ingeskryf vir ‘n diploma kurses in Project Management. Kan jy glo, weereens ‘n late-start vir my op hierdie ouderdom…(want ek het nooit die geleentheid gehad om te gaan leer nie) en reeds is die mense wat my ken pessimisties oor hierdie besluit… Oor ek reeds elf ure ‘n dag werk…plus travelling time in hierdie stad kan ek drie keer met die Gautrein ry voor ek eers by die huis kom…dus is ek so te sê 13 ure uit die huis, gou-gou stop by ‘n winkel of twee oppad terug huis toe…waar gaan ek nog tyd kry om suksesvol iets te leer as ek skaars tyd het om saans kos te maak, familie tyd te spandeer en dan te gaan slaap? My huismense verwys reeds spottend na my as ek saans by die huis kom “as the four-hour visitor” Ek sidder om hulle van my studie-planne in te lig as ek my eerste boeke teen Woensdag ontvang. (hence ek vinniger ‘n werk moet kry wat normale ure werksure kan verskaf)

Nou wonder ek, is ek nie dalk uiters selfsugtig nie? Teenoor ander na aan my en dalk teenoor myself nie?

Ek het net 277 oor om my eie belofte na te kom…indien nie…dink ek ek sal verander in ‘n non-starter after all, en wat de flip doen ek dan?

Ek staansteeds verdeeld teenoor twee sake in die lewe…Aborsie en Genadedood.

Laasgenoemde is die eerste gedagte wat vanaand by my opgekom het gedurende die nuus op SABC3. Dit is hartverskeurend moeilik om selfs te probeer comprehend hoe daardie mense in Somalia oorleef. Nog sadder was die feit dat ek net-net aandete klaargemaak het, en met ‘n lekker stukkie beefstuk voor die tv sit en eet terwyl ek nuus kyk. Nog meer was die eerste woorde wat ek gesê het toe ek vanaand by die deur instap. “I’m screaming hungry…had no time for lunch…”

Ek weet ek moenie skuldig voel oor my dinner nie. Maar hene tog…het jy daardie siele gesien? Nee, ek praat nie van die stukke vel en been nie…nog minder die feit dat hul skaars asem haal…ek praat van daardie glaserige oë wat so na die kamara gestaar het…groot oë, lank verby die ‘help my’ uitdrukking…daardie groot oë vol niks…absoluut niks…vergete siele in ‘n verkrimpte ligaam…

Met Internasionale hulp wat amper-amper-en-te-laat daar opgedaag het…pypies, drips wat vloeistof in ‘n kurkdroë ligaam inpomp vandag…en miskien nog môre…maar wat van oormôre? Sommige van hulle het verseker al reeds lankal permanente skade…moet van vooraf leer loop…sit…eet…en die inkrimping van die brein se skade is groter as wat die natuur dit vanself met bietjie water en ‘n bordjie pap kan herstel.

Gaan lees bietjie die feite.

Sondig soos ons is…wonder ek of daar nie maar ‘n ietsie ekstra ‘hulp’ in daardie drip geplaas kan word nie…hoe genadig sal so ‘n moord nie vir hulle wees nie?

My hart breek aan beide kante van hierdie saak…

Al genade is, dat ek nie so ‘n besluit hoef te maak nie.