.png)
Op my bedkassie in Tarlehoet is Jeff Gordon se 101 Kruger Tales waartoe die uwe ook ‘n uiters beskeie bydrae gelewer het. Ysingwekkende, hartroerende en humoristiese wildtuinverhale in daardie boek. Kry hom – en bekoor almal langs die kampvuur met jou stories.
Op bladsy 327 word amper terloops genoem van ene Sharmeli Ramchander wat in die eerste drie uur van haar eerste besoek die Vyf Grotes raakgeloop het. Nie sommerso nie. Luiperd bekruip wildebees; leeus vreet aan ‘n karkas; dertig olifante storm deur die bos; renoster merk sy gebied reg langs die pad; net die buffels was onaktief – het lui in die gras lê en herkou.
Sharmeli is blykbaar sommer met twee (vyf?) goue lepels in die mond gebore. Maar nou-ja, die gelukgsdodin glimlag op sommige meer as op ander (ook partykeer meer as ander kere). Ekself het darem al op stil dae drie uur gery en kwalik ‘n rooibokkie in die verte gewaar.
Sondag op pad kerk toe op die S3
Sondag was weer een van daardie gawe uitsonderings. Amper laat gewees vir kerk met vertragingsfaktore soos die twee leeumannetjies op die S3, ‘n renoster op die Doispanepad, asook twee troppe olifante, ‘n luiperd en ‘n trop kameelperde op die Skukuzapad. Waar was die buffels tog, het ek myself afgevra.
Laatmiddag stap ons na ons geliefde piekniekplek toe. Rustiger kan ‘n Sondagmiddag kwalik as daar langs die Sabierivier – boonop, soos Sondag, met twee troppe olifante 100 meter uit mekaar, en grootvoete voor, langs, agter en om die uitkykplekke oor die rivier en die oorkantste oewer.
Bewonder nog die betowerende olifanttonele so, toe: Voila! Hier stap twee “dagghaboys” (ou modderbekoekte bulle wat merendeels in rivierlope woon) uit die bos, en later sommer vir ‘n toegif in die sakkende son verby ‘n klompie olifante op die rivier se oewer. Toe haal die Van D’s darem ‘n Groot-Vyf-dag – ons eerste in ’n taamlike rukkie.
Moet my nie verkeerd verstaan nie, asseblief. Die wildtuin bestaan uit veel-veel meer as die Vyf Grotes, en die algemene gejaag na veral leeus met behulp van krakende tweerigtingradio’s staan hierdie wildtuinliefhebber nie juis aan nie. ‘n Trop swartwitpense sal elke keer vir my ‘n groter prys wees as selfs daardie indrukwekkende kraagmannetjies wat ons oop en bloot op die rivierpad gesien het.
En die tienstuks kameelperde langs die Skukuzapad – een fier kleintjie onder hulle – was, eerlik gesproke, eintlik ‘n mooier toneel as die luiperd wat tussen ‘n dosyn of meer versamelde safarivoertuie en motors soos blits oor die pad geseil het.
Tog – die Vyf Grotes is die Vyf Grotes. Om almal die een na die ander af te tik, bly tog maar ‘n heimlike lekkerte. Ook vir hierdie ou gryse veteraan met hope wildtuinbesoeke agter die blad.
(My storie in Jeff Gordon se boek heet An Astonishing Confluence of Killers en vertel van ‘n episode langs die Salitjepad lank-lank gelede met leeus, ‘n luiperd en ‘n krokodil as hooffigure.)
Comments