Vriendelik

Mei. Die maand waarin boekeblaaaie lyk asof die afgelope maande min nuuts by uitgewers opgelewer het. Vandeesweek se hoofresensies Is ’n spanningsroman van Irma Venter (Rapport Boeke) en ’n nuwe bloemlesing van Hennie Aucamp se beste kortverhale (Boeke24).

Crito se se opdrag aan sigself is om net resensies van nuwe Afrikaanse werk te bekyk. Die oes raak dan skraler. Deborah Steinmair se bespreking van Irma Venter se Sirkus is geskryf met haar gebruiklike deeglikheid, maar vir Crito se gevoel word daar té veel verklap oor die inhoud.

Wat die resensie wel belangrik maak, is dat Steinmair haar vinger lê op die een inherente gebrek in Venter se werk – iets wat tipies is van romans wat deel vorm van ’n reeks met gemeenskaplike karakters en verhale wat op mekaar volg.

Skryf Steinmair: “Sirkus is die vyfde roman in Irma Venter se reeks spanningsverhale waarvan die titels met die letter ‘S’ begin. Om ’n reeks romans met dieselfde karakters daarin te skryf, hou heelwat uitdagings in: die spanning en die gehalte moet boek vir boek toeneem, die karakters moet groei en vars maar ook eie aan hulself bly, elke boek moet alleen staan, dus moet daar heelwat inligting herhaal word sonder dat dit vermoeiend raak.”

Die laasgenoemde vereiste word nie deur Venter behoorlik hanteer nie, meen Steinmair, met die gevolg dat mense wat Venter se reeks by Sirkus begin lees, nie behoorlik ingelig gaan wees oor die agtergrond van die karakters nie.

Die geluk is natuurlik dat die boek steeds aanbevelenswaardig is. Die kritiek wat uitgespreek word, is vir die aandag van die skrywer; die lof is lokaas vir die leser.

Helen Schöer het dit in Boeke24 ook te make met ’n skrywer wat besig is om te bou aan ’n reeks romans met ’n gemeenskaplike speurder. Vermis is Jeanette Stals se tweede roman met speurder Luna Joubert in die sleutelrol.

Schöer is Stals baie tegemoetkomend – sy hou van die vroulike invalshoek en die manier waarop Stals daarmee werk, maar uiteindelik is dit duidelik dat Schöer die roman té mak gevind het, en baie lou voel oor die ontknoping van die problematiek.

In die geheel is dit ’n baie beleefde manier van neus optrek.

Dewald Koen skryf in Rapport Boeke oor ’n Ope brief aan Dorian Gray, die debuutwerk van die digter Ruan Fourie. Dis ’n vriendelike resensie waarin wesentlike kritiek in die verbygaan genoem word in die laaste klompie paragrawe.

Crito wonder egter of die aanhalings uit die bundel, waarin getoon word hoe Fourie met ander skrywers in gesprek tree, nie die kapstok kon gewys het vir ’n meer uitvoerige kritiese bespreking nie. Dis een ding om te sê dat Ruan Fourie in gesprek tree Ingrid Jones, Sylvia Plath, Inrid Winterbach, N.P. van Wyk Louw en Vladimir Nabokov, maar die vraag is altyd of daar iets van daardie gesprekke kom. Wat maak die digter daarmee? En het dit die digter gebaat om by Oscar Wilde in te hak?

In ’n resensie soos hierdie moet die resensent sê of daar dadels van gekom het of dalk wel iets.