.png)
Ons kerk innibos – bokkies wei onder die reusekoorsboom by die ingang. KERK in dreigende reën op ‘n verlate koppie op die oop vlakte; piekniek knus in die kerk tussen die kerkbanke. Waar gebeur iets so raar?
Hier’s leidrade: in dieselfde kerk is al ‘n vlakvarksog en ses kleintjies per ongeluk toegesluit, het ‘n dronkgeslaande hiëna by die konsistorie se deur ingeloer terwyl die kerkraad vergader, en moet kruiwavragte olifantmis van tyd tot tyd op die grasperk opgetel word.
Waar anders as in die Krugerwildtuin? Om meer presies te wees: waar anders as in die unieke NG gemeente Krugerpark in Skukuza, wat pas sy 30ste verjaardag gevier het. Dit is Van Deventers se bosgemeente wanneer ons in Sabiepark kuier, en ons is verkleef aan ons kerkie.
Die atmosfeer binne is behaaglik intiem, en die boskarakter is treffend. Die kerk spog met die enigste pastorie in die wêreld wat in ʼn wildtuin is. Skukuza se kerkklok is een van min – dalk die enigste – wat aan ‘n stuk hardekoolstam hang. Die doopvont is in ‘n hardekoolstomp. Die hout, soos die van die preekstoel, kom alles uit die Krugerpark.
Om te aanbid terwyl vlakvarke die grasperk omdolwe (voordat die onthutste kerkraad dié plek van aanbidding laat omhein het), rooibokkies by die voordeur wei, of voëls hul eie koorsang aanhef in die reuse-koorsboom by die kerktrappies kan nie anders nie as om jou opnuut van die wonder van die Skepping bewus te maak. (Daardie monumentale boom maak op sigself ‘n ritjie die personeeldorp in die moeite werd).
Dienste word meermale in die natuur gehou: op die die indrukwekkende Mathekenyane-granokoppie tussen Skukuza en Pretoriuskop, langs die H1-1 suide toe, op die wal van Lake Panic en op die gholfbaan.
Paasdienste op die koppie is werklik uniek. Treffend is dit om op kampstoeltjies hoog bokant die veld te sit terwyl die nag stadig toesak, en om die Paasverhaal in lied (met kitaarbegeleiding), poësie, Skriflesing en gebed te herdenk.
Op Sondagaand 16 Maart 2008 het oud-kollega Herman le Roux en sy vrou, Rina, van Randburg op die granokoppie die viering van Palmsondag saam met ons meegemaak – ‘n spesiale geleentheid vir die Van Deventers persoonlik, vir omdat ons met vreugde en dankbaarheid kon terugdink aan ‘n verbintenis van tien jaar met Sabiepark.
In die Wildtuin en omstreke daal die kwik daardie Sondagmiddag skielik dramaties. Teen 17:00 kan jy die reën in loodgrys vlae uit die verte sien aankom. Die skraal windjie begin aan die sambrele ruk. Maar die Gideonsbendetjie op die koppie druk dapper deur. Met palmtakke in die hand word entjies-entjies teen die steilerige koppie opbeweeg om die gebeure van die Paastyd treffend met woord en lied in herinnering te roep.
“Ons Koning kom!” (‘n lied uit die Moreleta-sangbundel op die wysie van “Ons roem u Naam”) – hoe verheffend sulke kerkliedere met kitaarbegeleiding in die naderende aand in die bos klink, terwyl die eerste druppels jou hare nat spat, is moeilik om te beskryf. Dis ‘n sielservaring.
Die koue en reën slaan hul kake egter in. “Kerk toe,” gebied ds. Carl, en daar trek ons toe met ons stoele, mandjies en wat nog. Piekniek in ‘n kerk? Dit is vir die uwe ‘n eerste. As daardie kerkbanke maar kon praat, sou hulle nogal smaaklike stories kan opdis, ook van ander vreemdhede. Net twee weke vantevore was byvoorbeeld die vlakvark-insident.
Die agtelosige moeder en haar kroos is deur ‘n skoonmaker binne toegesluit. Die besorgde ma begin toe benoud teen die deure stamp. Skukuza se leraar, ds. Carl Louwrens, word ontbied om die onverklaarbare gestommel te kom identifiseer. Toe hy oopsluit, sien hy net krom tande. Die verligte vlakvarke draf ná die herderlike ontsetting stertjie-orent op ‘n verontwaardigde drafstappie die personeeldorp in.
Besoeke van ander diere sdoos olifante en hiënas eindig darem altyd buite die kerk en nie binne nie – net een keer het ‘n hiëna by ‘n kerkraadsvergadering om die deur geloer. ‘n Olifant het al sy bolle kom los direk onder die kerkklok.
Ds. Carl is ‘n man vir simboliek. Toe ons op 14 Maart 2004 ons eerste Paas-sangdiens bywoon, word brood gebreek wat deur sy vrou, Sarah, gebak is. Spykers word ook uitgedeel om ons aan Golgota te herinner. Elkeen ontvang ‘n kruis wat kunstig uit palmtakke gevleg is. Toe Paaseiers een jaar uitgeruil moet word, dam Tokkie, by gebrek aan die ware Jakob, twee gekookte hoendereiers met ‘n viltpen by. Sy verfraai die doppe met sirkels en bind strikkies om. Die ontvangers “oe” en “aa”, al was dit dalk net uit hoflikheid.
Aand-geleenthede op die granokoppie eindig tradisioneel met ‘n piekniek-ete onder die sterre. Die gemeente bring opvoustoele, mandjies kos, en ietsie vir die keel. Dan word ‘n hond uit ‘n bos gekuier. Enkele jare gelede, toe skoonseun Brent Claassens (wat vinnig ingespan is om die rol van ‘n Romeinse soldaat te vertolk) en dogter Marisa teenwoordig is, daal duisende stinkbesies teen die einde op die gemeentelede neer. Hulle moet vinnig die aftog blaas en in Skukuza verder gaan kuier.
‘n Kers-sangdiens eindig ook altyd met ‘n tradisionele agterna-kuier om die kospotte.
Ds. Carl is ‘n man met ‘n fyn humorsin. In ‘n gemeente-nuusbrief vertel hy van ‘n dooie leeu wat hy teengekom het, op pad terug na Skukuza van ‘n sendingaksie aan die oosgrens af. Toeriste het hom beduie waar dié karkas lê. Dié leeu is oënskynlik deur buffels doodgemaak, wat nogal meer gebeur as wat baie mense besef. Ds. Carl vertel:
“Soos dit ‘n verantwoordelike burger betaam, kontak ek een van ons gemeentelede die oomblik toe ek ‘n sein op die selfoon kry. Ná ‘n paar minute se verduideliking van die presiese plek is ek tevrede en gaan voort met my lewe. Die inligting word verwys na die staatsdiereartse. Later vind ek uit dat die man van veeartsenydienste wat die leeu gaan soek het, redelik gesukkel het om op grond van my aanduidings die plek te identifiseer. Ná ‘n groot gesoek is die leeu toe opgespoor en bevestig dat buffels hom doodgemaak het. “Droogweg merk ons veeartseny-kollega na bewering toe op: ‘As dít is hoe die dominee die pad aanwys, is ek baie bekommerd oor sy gemeente!’”
Comments