Untitled

Wat ’n verrassing. Drie swakkerige bydraes in een week. Getooi in die regte vere, maar nouja, jy weet wat sê hulle van vere.

Bibi Burger se bespreking van Cas Vos se bundel Voor-bode (Boeke24) vertel mooi als wat in die bundel gevind sal word. Sy is so begaan om die inhoud te lys dat sy die woord bevat sewe keer gebruik. Sy gee aandag aan Vos se vertalings van Konstantyn Kavafis se gedigte, maar laat na om aan die koerantleser te verduidelik of dit vertalings uit die oorspronklike Grieks is en of dit gedoen is volgens die Engelse vertalings gedoen deur ’n groot verskeidenheid persone.

Om dan ná die inventaris van inhoud en die slordigheid rondom die vertaling te gaan en sommer net te sê dat Voor-bode sou gebaat het by stewige redakteurshand sonder om dié opmerking in detail te bespreek, getuig vir my van lui denke.

Helen Schoër het met haar bespreking van Keina Swart se Koms van die  biblioteekbus  (Boeke24) ’n maklike uitweg gekies. In die plek van ’n resensie skryf sy ’n brief aan die boekeredakteur om te sê dat sy eintlik ook nie kans sien n ie – maar in die proses ryg dié soort opmerkings in wat mens wel in boekresensies kry. Sy skryf dus ’n losweg verpakte boekbespreking.

Maar ek dink sy het die kans verbeur om ’n werklike puik resensie te skryf. Schoër noem dat daar dinge is wat haar laat huil het, en ander weer haar laat lag. Dít is waaroor sy moet geskryf het om aan die koerant se lesers te verduidelik hoekom hierdie boek spesiaal is.

Ronel Nel maak korte mette van Hans du Plessis se Tussen die klippe. Ek vind dit moeilik om te glo dat dit nodig is om ’n roman van Hans du Plessis op te som. Dit help nie om te sê Du Plessis is volksbesit en dan die boek se storie te vertel nie. Ons wil weet hoekom Du Plessis steeds die skrywer is wat ons ken, en hoe dit na vore kom.

Aldrie bogenoemde is nie resensies nie – en dit is nog vriendelik om dit “besprekings” te noem.