Twee soorte reaksie

Soms, onverwags, haal Joan Hambidge ’n resensie uit wat verdien om geraam te word. Haar bespreking in Rapport Boeke van Fransi Nieuwoudt se ’n Vlerkslag van kleur is een van daardie rersensies.

Mens kan jou voorstel dat sy eintlik gedink het dat mens so-iets nie moet resenseer nie. Maar iemand het die moeite gedoen om die verse te skryf, iemand anders het dit uitgegee – so wat bly daar dan anders vir die resensent oor as om te skryf presies waarvoor ’n vrot publikasie goed is?

“Dit word ’n handleiding vir alle dosente in kreatiewe skryfwerk om presies uit te wys wat die moets en veral moenies is van die digkuns,” sê Hambidge.

En lys dan alle aanwysbare soorte foute. Mag die digter daaruit leer, was my onmiddellike reaksie. Moontlik wel. Hambidge maak egter ook ’n ander opmerking wat my gedagtes in ’n ander rigting stuur: “’n Mens is wat jy eet. ’n Digter is dit wat sy of hy lees. Hierdie bundel getuig van min leeswerk in die digkuns.”

Lees, lees, lees!

In Boeke24 volg Hambidge dit op met ’n resensie van HIlda Smits se die bome reusagtig soos ons was. Hier is die ander sy van die saak. Iemand het die moeite gedoen om die verse te skryf, iemand anders het dit uitgegee – so wat bly daar dan anders vir die resensent oor as om te skryf presies waarom ’n goeie publikasie goed is?

Hambidge gee al die wegwysers vir die diegene wat die bundel gaan lees; sy gee analises van die digter se werkswyses, maar ook ’n vinnige blik oor die verwysingswêreld van hierdie bundel. Hambidge is resensent as ontsluiter – dít alreeds is ’n aanduiding van haar evaluatiewe bevinding: Goeie bundel.

So, wat sê dit alles?

Om te dig is nie ’n swymelende omgang met mooi beelde en fraaie woorde nie. Dit is harde werk. Vir Joan Hambidge om te skryf wat sy van die bome reusagtig soos ons was is dit nodig om super-speurder te wees en te gaan soek vir semantiese en estetiese verfyning.

En, anders as wat mens mag dink, kan niemand ’n resensie skryf soos die een wat Hambidge van ’n Vlerkslag van kleur geskryf het sonder jare van intense verdieping in die tradisies en gebruike van die digkuns nie.