.png)
Johan van Wyk is na ons tentfees genooi as vriend en oud-kollega, allermins as werkende joernalis. Toe skryf die ou bokker gedoriewaar ‘n rubriek oor die okkasie. (Die man maak geld uit my!) Lees hier sy storie in vandag se Volksblad:
’n Groot, vet paartie in Tent van Samekoms
Deur Johan van Wyk
Die lewe in hierdie verbygaande wêreld, aldus die apostel Paulus, is nie ’n vaste burg met blywende fondamente nie, maar ’n tydelike aardse tentwoning wat mettertyd stof sal word. Maar slaan ’n tent op in jou tuin terwyl jy nog kan en jy skep ’n onthaalplek soos min.
Dis wat my oudkollega Hennie van Deventer, voormalige redakteur van Die Volksblad in Bloemfontein, later, tot sy aftrede in 1998, koerantehoof van Media24 in Kaapstad, gedoen het om sy 75ste verjaardag, sy vrou, Tokkie, se 70ste en hul 50ste huweliksherdenking op Melkbosstrand hartlik en in styl te vier.
“Three-in-one”, soos die kannetjie met ’n lang, dun snuit geheet het waarmee huisvroue vroeër hul outydse naaimasjiene se ratjies geolie gehou het. ’n Druppeltjie hier, enetjie daar en ’n Singer het weer soos ’n kanarie gesing. Die Briels besing dit in Liewe Moeder. Ek verlang na my ma voor haar Vesta as ek daarna luister.
Toe hy in 1996 ’n huis op Melkbos koop en die enorme grasperk (waarop ek eerder ’n paar melkkoeie en ’n klompie slaggoed sou aanhou) aan die seekant van ’n erf van meer as 1 000 m² aftree, het hy besluit: Hier gaan ek eendag ’n Tent van Samekoms opslaan. Nie ’n trekkerige een met flappende flappe soos die waarin die bittere Vrede van Vereeniging ná die Boereoorlog in 1902 gesluit is nie, maar ’n bielie met vensters en deure. Twintig jaar en ’n hele paar grassnyers later is sy droom bewaarheid.
Net sowel. Toe ’n skraal noordwestewind ’n koue seebries instoot, kon ’n honderd gaste gekoester en beskut by smaakvol gedekte, gemeste tafels aansit. G’n wonder die Midde-Oosterse oliesjeiks verkies ’n tent bo ’n hotel nie.
Toe ek binnestap, het ek, omring deur mooi vroue (’n paar weliswaar op kieries!) en met die see in my ore en ’n glas wyn in die hand, soos ’n sultan gevoel en my selfs verbeel ek is op ’n seilskip in die Arabiese See.
My eie ervaring van tente is minder romanties. Soos die aand op Calvinia toe ou William Pagel van Pagel se beroemde eertydse sirkus sy kop in ’n maanhaar se bek gedruk het. Toe hy van die verskriklike stink asem flou neerslaan, het die gepeupel in die goedkoop sitplekke die leeu met lemoenskille deur die tralies gegooi. Toe my ouers in 1947 by Voëlklip in ’n ronde tent gekamp het, het my pa in die nag oor ’n ankertou gestruikel en ’n skottel met ingelegde kabeljou omgestamp. Die tent het dae lank na kerrievis geruik.
Jare gelede neem ek ons op aanbeveling van my predikant vir “spanbou” op ’n kampeervakansie. Die kinders was gou dikbek en my vrou het ná drie dae nie meer met my gepraat nie. Toe ’n stormwind die gasstofie omwaai en die tentjie aan flarde ruk, was dit die einde van spanbou.
Nie Melkbos se tent nie. Bande met geliefdes en ou vriende is opnuut in hom gesmee
Comments