Taalvernuf

Dis ’n relatiewe kalm tyd op die boekeblaaie – net een resensie wat werklik uitgestaan het: Jean Meiring s’n oor Steve Hofmeyr se nuwe roman, Die Lucky Strike (Rapport Boeke).

Meiring sê in die loop van die resensie dat die leser van die boek “jou kritiese vermoëns tydelik in die doofpot [moet] plaas”. Sekerlik soos mens gewoonlik met flieks oor superhelde en geheime agente en dinge doen: Die ou suspension of disbelief.

Dis in orde, sekerlik, want Meiring se samevatting van die inhoud is genoeg om mens te laat verstaan dat die roman baie aksie en verrassings het, en dat daar baie spanning opgewek word deur die hoofkarakter se lotgevalle.

Op hierdie vlak bevat die resensie genoeg inligting om dadelik diegene wat na sulke boeke neig te laat verstaan of hulle dit sal wil lees of nie.

Meiring neem egter sy resensie op ’n paar ander vlakke verder. Hy neem kennis van Hofmeyr as openbare figuur, “spreekbuis vir ’n bepaalde tipe Afro-pessimisme”, iets wat bes moontlik baie lesers sal afskrik, net soos dit ander sal aantrek.

Dan neem hy ook Hofmeyr se gebruik van Afrikaans onder die loep, en op grond  hiervan sal die uwe byvoorbeeld die boek wil lees. Dit is wat vir my belangrik is. Sidderende rillers is nie regtig my voorkeur-leesstof nie. Maar die dinge wat Meiring hier ophaal oor die taalvernuf, en reikwydte daarvan – dít is wat my moveer.