.png)
Wanneer Volksblad-veterane van vorige dekades die naweek in Bloemfontein saamtrek, gaan sekerlik goed nostalgies geraak word. ‘n Traantjie of twee sal dalk op ‘n wang verskyn. Die klomp gaan ook lekker lag – dis gewis.
As ek moet raai, sou ek reken van die luimigste anekdotes in tafelgesprekke in die Santa Fe-restaurant by die Oorlogmuseum waarskynlik sal handel oor al die kleurryke karakters wat deur die jare op die koerant se betaalstaat was: salaries eccentrics, het Lord Thomson of Fleet joernaliste mos so ietwat neerbuigend genoem.
Een van die “salaried eccentrics” in my dae was fotograaf Willem van der Walt. Mooi Willem, het sommige hom genoem; Lelike Willem ander. Hoe ookal, Willem (Mooi of Lelik) of sou jy nooit kon beskuldig dat hy die toonbeeld van afgerondheid was nie.
Ek en hy was op ‘n keer op ‘n sending na Sasol. Verveeld deur my gesprek met ‘n paar Sasol-hoës, onderbreek hy uit die bloute met: “Haai, lyk hy nie vir julle ook nes ou sir De Villiers Graaff nie? ” Hy was nie die eerste wat ‘n beweerde ooreenkoms in voorkoms raakgesien het nie. In die parlementêre krieketspan in 1965 was sir Div bekend as Big Div en ek as Small Div.
‘n Asder keer het ons die Kovssie-tamboernnooientjies gaan afneem. Die voorste ry sit kruisbene. Dan sien jy tot doer. Willem waarsku: “Pas op, ons sien julle almal se broeke.”
Die Willem-storie vat die koek vat, is ‘n storie oor terte.
Hy en ‘n kollega is in die Suid-Vrystaat en die kollega voer ‘n onderhoud met die plaaslike leraar oor die een of ander fondsinsameling. Weer boei die gesprek Willem hoegenaamd nie.
“Dominee,” val hy sommer met die deur in die huis, “waar’s die terte?”
Die leraar was momenteel uit die veld geslaan. Toe antwoord hy, terwyl hy bloedrooi begin bloos: “Ag broertjie, hier is ‘n paar onderwyseressies maar hulle is nou met vakansie!
(Uit: Scoops en Skandes, Tafelberg 1993)
Comments