Soekend

Blydskap: Mindfulness-wenke vir ’n vreugdevolle lewe, deur Johannes de Villiers. Resensie: Sophia van Taak. (Rapport Boeke) Die lewe is moeiliker as wat dit is om A Course in Miracles te verstaan. Daarom dat mens iemand nodig het om jou ’n bietjie touwys te maak. Dit smaak my dít is wat Sophia van Taak ondervind het met hierdie boek. Johannes de Villiers is, verneem ek, ’n besielende mens. Van Taak vind dit ook só, en hierdie resensie is eintlik ’n Kort Begrip vir sy kategismes. Hier aan die stertkant van Februarie het al genoeg goor dinge gebeur om dit vir my ’n tydige boek te maak.

Die waarheid oor duiwe, deur Gisela Ullyatt. Resensie: Daniel Hugo. (Rapport Boeke) Die poësie is nie my groot liefde nie, en ek soek gewoonlik in resensies na aanhalings wat my verby die kritiek sal neem na die digter se taalvernuf. Daarom het ek van hierdie resensie gehou, dit uitgeknip en in my bêreboek geplak. Hugo resenseer glads te min. Hy weet hoe om by die essensie van die digterskap uit te kom. Sy argumentasie betrek inhoud en die vorm waarin dit gegiet is; so in die afloop wys hy in die paragraaf oor die oupa wat sy laaste stuyvesant rook presies hoekom Hugo so hoog geag word as kolporteur vir die digkuns.

Die afloerder, deur Anel Heydenrych. Resensie: Jonathan Amid. (Rapport Boeke) Soms moet mens ’n resensie dekodeer. Ek het hierdie een drie keer deurgelees, en is steeds nie heeltemal seker presies wat Amid se eindbesluit is nie. Ja, hy hoop die roman sal baie lesers aan die praat sit. Ook hou hy van die wyse waarop Anel Heydenrych die konsep van afloerder nie net met die booswig in verband bring nie, maar ook met die leser. Maar hy haal nie die ramshorings uit om ’n loflied uit te basuin nie. Tussendeur speek hy sterk kritiek uit, vind hy fout. En weer, sy aanpak is uit die staanspoor baie positief jeens die skrywer. Tussen louwarm en warm?

Oorlog, deur Nathan Trantraal. Resensie: Louise Viljoen. (Boeke24) Louise Viljoen skryf resensies op ’n baie spesifieke manier. Wanneer sy met ’n bundel klaar is, is daar min oor waaroor mens verder sou kon uitwei. Ek wens net dat sy – soos Daniel Hugo – meer uitvoerig uit die bundel sal aanhaal. Laat ek dadelik byvoeg, hierdie tekort doen nie afbreuk aan haar resensie nie. Dis net my versugting. Haar bespreking van Oorlog is respekvol en nuuskierig oor die digter; haar lees van die gedigte bring vir ons insig oor sy plek in ons tyd – en in my geval genoeg motivering om die bundel te wil aanskaf. Ek het gewonder of daar dalk by die boekeredakteur oorweging geskenk is aan die moontlikheid om iemand die bundel in Kaaps te laat resenseer. Uiteindelik het ek besef dat Louise Viljoen daardie idee op die beste moontlike manier self beantwoord het.