Skaamlekkerkry

Amanda Botha se resensie van Marga van Rooy en Henriëtte Boot se boek Marga & Henriëtte: In die skadu van skisofrenie (Rapport Boeke) is in baie opsigte ’n verspeelde kans. Nie dat dit ’n swak resensie is nie, allermins,

Maar die aanpak is nie sekuur nie. Die boek is een wat mense in die hand sal neem omdat hulle belangstel in die “celebrity”-status van Marga van Rooy. Sy behoort in die eerste sin van die resensie al te figureer.

Maar haar voornaaam word eers in die tweede paragraaf, en heel aan die einde daarvan, genoem. Die resensent se aanspraak op die aandag van iemand wat die vorige dag die trauma van die Stormers en Sharks se belaglikhede moes beleef, is daarmee aansienlik verminder.

Wat jammer is, want Botha doen haar bes om by die hart van die boek uit te kom.

Marius Crous het weer my aandag dadelik getrek deur ’n verband te trek tussen Ilse van Staden se bundel Waar die oog van stil word (Boeke24) en die musiek van Debussy. Dit is ’n interessante vergelyking, en het my end-uit laat lees aan die bespreking.

Ek wens net resensente wil begin wegskram van die ou cliché “bedrieglike eenvoud”. Dis dra vir my dieselfde trefkrag as iemand wat sê Naas Botha is bedrieglik woorvernuftig.

Dineke Volschenk het haar mening oor Constant Smit se Goud kan nie roes nie (Boeke24) oënskynlik met haar tong diep in die kies geskryf.

Die boek is bedoel vir mense wat agter ’n intrige aan lees, sê sy. Dit laat haar dink aan Louis L’Amour se stories. Die hoofkarakter ontdek ’n baie ryk goudmyn (sic), en daar is ook ’n Portugese ontdekkingsreisiger op die toneel. Maar sy besef die skrywer het ’n baie aktiewe verbeelding – “dis nie onmoontlik om enigiets te glo nie.” En die mense is politiek korrek lank voor dit die soort van manier was om dinge te doen. En dan kom daar ook geheime agente op die toneel en uiteindelik, sê Volschenk, sal die “regte lesers”, mans en vroue wat net vermaak wil word, dit baie geniet.

Agge ja. Dis ’n gawe resensie. Weet nie of ek die boek sal lees nie, maar ek besef nou dat Volschenk dit reggekry het om ’n resensie te skryf in die toon ekwivalent aan die begrip “skaamkwaad”, maar van toepassing op lekkerkry kry. Skaamlekkerkry?