Resensies in stiltetyd

Luistervink: 13 stories, deur Madré Marais. Resensent: Rachelle Greeff. (Rapport Boeke) Kortverhaalbundels stel spesiale eise aan resensente: Hoe hanteer mens die veelvoud van onderwerpe, verhale en skryfhoeke? Rachelle Greeff, een van die voorste beoefenaars van hierdie genre, benader dit baie soos ’n resensent ’n digbundel sal benader. Op soek na gemeenskaplike dinge, tema’s, inhoude. Greeff het ’n baie herkenbare skryfstyl, en haar resensie is een wat benewens die ontsluiting van die skrywer en bundel se goeie hoedanighede, ook baie vlot en onderhoudend lees. In hierdie dae van lockdown is dit asof mens nog minder geduld met flenterskryfwerk het, en Greeff sorg dat mens haar ondersoek van die bundel geniet.

Bloedsteen, deur Irna van Zyl. Resensent: Neil van Heerden. (Boeke24) Van Heerden se fokus is skerp op die roman en sy inhoud. Sy slotsom is dieselfde as wat Jonathan Amid enkele weke gelede bereik het, en ek is dit roerend eens met hom oor sommige van die roman se tekortkomings. Hopelik hoor ons nog baie van Van Heerden as resensent; sonder aaklighede soos “wafferse prisma”.

Recce (volume 2): Agter vyandelike linies, deur Alexander Strachan. Resensie: Abel Esterhuyse. (Rapport Boeke) Met die lees van hierdie resensie was my eerste gedagte die volgende: Wat sou Theo van Marita van der Vyver se Grensgeval hiervan sê? Vir baie mense wat nie in die jare sewentig en tagtig bewus was van wat buite die bestek van media-beriggewing besig was om te gebeur nie, sal hierdie tweede boek van Strachan oor die Recce’s ’n baie goeie plek wees om meer agtergrond te kry oor die dinge wat Van der Vyver in haar roman aanspreek. En as jy nie Van der Vyver gelees het nie, laat Abel Esterhuyse my vermoed dat daar lesse uit hierdie boek te leer is wat in die huidige tydsgewrig steeds van belang is: “Die kultuur in ’n weermag wat mense toelaat om inisiatief te gebruik, wat bereid is om van ander te leer, en wat aansluiting vind by die breër samelewing se industriele en akademiese vermoëns, is van kritieke belang.” Daar is verskeie ander formulerings in hierdie resensie wat soos klokke lui. Miskien maak lockdown mens hiperbewus van die lam knieë van ons weermag, maar ek moet beken dat dele van hierdie resensie baie lank by my gespook het. Mens kan nie help om verbande te lê nie, al is ons oorlog teen ’n onsigbare vyand.

Kansvatter: Die rustelose lewe van Ben Viljoen, deur Carel van der Merwe. Resensent: Floris van der Merwe. (Rapport Boeke) ’n Uitstekende resensie - Floris van der Merwe is die ideale persoon om Carel van der Merwe se aanpassing van sy doktorale proefskrif te resenseer. Ben Viljoen ken ons reeds goed uit Sonja Loots se roman Sirkusboere en Floris van der Merwe se eie Die Boere-sirkus van St. Louis. Carel van der Merwe se Donker Stroom, oor Eugène Marais, het hom weer gevestig as skrywer wie se navorsing uitnemend goed en deurtastend is. (Vraag: Hoekom wou prof. Christo Viljoen nie vir die skrywer toegang gee tot sy dokumente nie?) Hierdie resensie gee alle aanduiding dat die skrywer homself oortref het, en dat ’n mens Viljoen finaal ontmasker sien as, soos Floris dit stel, ’n bullshitter. Ek het gaan kyk of daar ’n e-boek van Kansvatter by Amazon beskikbaar is, maar dit is helaas nie. Ek kon ook nie op die uitgewer se webwerf ’n aanduiding kry of dit in hierdie formaat beskikbaar is nie. Dit is baie jammer.

Van my beste vriende is groen pyltjies en bruin bottels: Koffietafelboek vir ganjamense en ander fragmentlesers, deur Kleinboer. Resensie: Joan Hambidge. (Rapport Boeke) Joan Hambidge sê nie veel oor Kleinboer se bundel nie, maar gee hom kans om ons self te oortuig deur die aanhaling van ses gedigte uit die bundel.