Resensie as afskeid

Met die afsterwe van Cecile Cilliiers het LitNet op hul resensieblad ’n baie interessante ding gedoen – Martie Retief-Meiring se resensie van Cilliers se laaste publikasie weer na vore gebring.

Dié bespreking van Die ou vrou en die priester lees mens nou met ander oë. Jy weet dat dit die laaste keer was wat Cilliers, ’n boekeliefhebber van faam, met boeklesers praat.

Retief-Meiring verwys na die toonaard van die versameling verhale deur ’n 84-jarige outeur – “ontredderd, verslae en aangrypend”. Sy tipeer die tematiese reikwydte as dié van “verweer, verdriet, verslaenheid – kenmerke van die ouderdom”.

En só, met die herlees van die resensie, val die kritiek wat Retief-Meiring aanbied, vir jou weg, maak dit nie meer saak nie, en sien jy net die slotoordeel raak, amper ’n beskrywing van die einde self: “Pers, sag, versluierd, onverwags”.

Mens kan nog meer put uit die resensie, maar ek laat dit aan julle oor.