Overdaad

Boodskapper van die gode, deur Murray La Vita. Resensie: Jean Meiring (Boeke24) ’n Spook in die huis, deur François Loots. Resensie: Jean Meiring (Rapport-Boeke) Om binne twee dae twee nuwe resensies deur Jean Meiring te lees, behoort die soort ding te wees waarna mens uitsien. Ek het al dikwels genoem dat sy taalgebruik my baie groot vreugde verskaf. Wanneer ek sien daar is ’n resensie deur Jean Meiring op die blad, stel ek eers alles uit om dit te lees. Hy het ook die insig en wye belesenheid wat hom in staat stel om vinnig tot die kern van ’n publikasie deur te dring, en dit tot die resensieleser se voordeel onder woorde te bring. Ek begin wonder of hy nie meer kieskeurig moet wees met die resensie-opdragte wat hy aanvaar nie. Hierdie twee resensies was vir my om uiteenlopende redes teleurstellend. Met Murray La Vita se boek het ek die gevoel gekry dat hy ’n soort pastiche probeer skryf, iets in die trant van La Vita se onderhoude met nuuswaardige persone. Die resensie word essay, die onderwerp Meiring se leeslewe, met La Vita se skrywes as kapstok. Die aspek wat ek altyd so voortreflik van Meiring se resensies vind, naamlik sy taalvirtuositeit, word in die proses té gestileerd en opdringerig. Irriterend. Sy bespreking van François Loots se ’n Spook in die huis is nie ’n swak resensie nie, trouens, dit is ’n puik resensie. Maar iets hinder, en met die herlees van die resensie besef ek dat Meiring 1325 woorde gebruik het vir ’n boek wat op die meeste 400 woorde verdien, en geresenseer behoort te gewees het deur iemand met meer aanvoeling vir die soort roman wat Loots skryf. Meiring kritiseer in detail – en lewer die soort kritiek wat ’n skrywer sou gehelp het as dit in ’n keurverslag was. Hierdie resensie vernietig die boek en kwes die skrywer. Mens gebruik  nie ’n AK-47 om ’n uil te skiet nie.