.png)
Oupas en oumas is berug vir hul onblusbare entoesiasme oor hul kleinkinders. Ek en Tokkie bely dat ons daardie reputasie ywerig in stand help hou.
Ons oudstes, die tweeling Jacob en Thomas Claassens, was gister, 26 April, tien jaar oud. Om ons entoesiasme as ‘t ware te “boekstaaf”, het Oupa, met Ouma se kranige hulp – veral aan die onthou-kant van datums en dinge – vir die twee ‘n eie boekie geskryf. Hulle was verstom toe hulle gister die geskenkpapier met wildtonele versigtig verwyder en die boekies die eerste keer in die hande hou.
“Kampvuurtjies, karnallies en k..k..karnivore” is darem nie bedoel as ‘n romantiserende ophemeling nie. Die 143 A4-bladsye is ‘n kroniek van die lief en leed van nege spesiale kuiers saam met ons in Sabiepark. Aan elke kuier – al die soet en die suur – word ‘n hoofstuk gewy, kompleet met ‘n klomp foto’s.
Die boek handel primêr oor hul inwyding in die bos-kultuur. Dit is sekondêr ‘n kleinkind-storie – Oupa Hennie en Ouma Tokkie se inwyding in die oupa- en ouma-kultuur.
Die eerste keer toe Jacob en Thomas alleen saam met ons bos toe is, was hulle driejarige pokkeltjies in doeke. Hul kennismaking met Sabiepark saam met Mamma Marisa en Pappa Brent was reeds in 2005. Hulle was toe net 14 maande.
Op 18 Julie 2005 het Marisa namens die twee in die gasteboek geskryf: “Ons eerste vakansie in die bos. Dankie Oupa en Ouma vir al die nuwe ervarings en al die bederf. Die bos is nou in ons bloed. (Jammer oor al die breekgoed – hoop ons is volgende jaar ook welkom.)” Op 10 Januarie 2013 het Thomas in sy eie handskrif in die gasteboek Marisa se woorde ge-eggo: “Die bos is nou in ons bloed.”
“Kampvuurtjies, karnallies en k..k..karnivore” speel hom so plus-minus tussen Marisa en Thomas se inskrywings af, en eindig met Oupa se waarneming: “Oupa kan dankbaar rapporteer dat Jacob en Thomas ware bos-seuns geword het – borrelend lief vir die leefwyse, die diere, voëls en die plante (net nie vir die slange, skerpioene en die perdebye op die stoep nie!).”
Hoe geniet die twee nie daardie anderster lewe in die bos nie! Die stadslewe, Eskomkrag, televisie en winkels is lekker ver weg. Die amper 2 000 kilometer teerpad wat Kaapstad en Sabiepark skei, maak jou vry van roetine en ongebonde aan konvensie. Jy sal sommer onder ‘n buitestort rondspring terwyl ‘n sebratjie teenaan jou aan sy mamma drink, van die stoepmuurtjie af met ‘n boog in die veld piepie en met ‘n oop deur in die buitekamer op die troon sit,
Spesiale evarings sluit in om op ‘n snikhete somermiddag ná bobbejaan-moleste ‘n swembadjie skoon te skrop; om ‘n baba-kameelperd pote eerste by sy mamma te sien uitpeuel; om ‘n koedoe te betrap waar sy goedsmoeds pitjies uit die voëls se kosbak kom gaps ….
Die tweeling se genot aan Sabiepark is ook Oupa en Ouma se genot. Ons harte klop warm oor die waarde wat hulle daar tot ons lewens toevoeg. Elke bosvakansie neem die waarde toe. Die driemankap Jacob, Thomas, Sabiepark is ‘n wenkombinasie. Dit laat ons elke keer voel dat die ondermaanse selfs ‘n nog beter plek is om op te vertoef.
Ons het belowe ons vat hulle as verjaardaggeskenk vir minstens tien dae Sabiepark toe. Maar Oupa en Ouma sal geruime tyd geduldig moet wag … skool, rugby, swem, krieket, atletiek en nog wat kom natuurlik nou eerste. Die eerste kans is die eerste twee weke van 2015. Die vliegkaartjies is net hierdie week gekoop en betaal. Hulle het dit ook gister gekry saam met hul eksemplare van hul boek.
Комментарии