.png)
Wyle Valentine Weigl.
Van al die droewige stories van ontreddering en verlies in die onlangse Knysnabrande is die verhaal van Sabieparker Hans Weigl seker een van die aangrypendste.
Sy huis is in vlamme op met al sy besittings (ook dokumente) terwyl hy in Mosselbaai in die hospitaal was ná ‘n drieledige hartvatomleidingsoperasie. Daardie terugslag moes hy stoksielalleen verwerk. Sy jong vrou, Valentine, is in Oktober verlede jaar skielik in raaiselagtige omstandighede oorlede.
Die leed lê vlak in Hans se oë toe ek hom in Sabiepark raakloop, en –onbewus van Valentine se dood – oor haar welstand navraag doen.
“I am alone now,” antwoord hy stukkend.
“And she was only 47.” Asof hy dit self nie kan glo nie, herhaal hy die woorde saggies: “She was only 47”. Die opvallende paartjie was jare lank bekendes in Sabiepark: hy, die vriendelike Duitser, sy die vrolike jong Swazivrou aan sy sy. Die twee was lief om te stap, sulke ver ente in die ongerepte boswêreld van die private natuurreservaat aan die Sabierivier, met die ryke norring bosveldbome, knoppiesdorings,maroelas, jakkalsbessies, blinkblaar-wag-‘n-bietjies, rooiboswilge, haak-en-steke en andere, en ‘n periodieke luiperd-kuiergas uit die Krugerwildtuin of die Sabi-Sand.
Hulle het die begin van elke Julie die algemene jaarvergadering in ‘n groot markeetent by die piekniekplek bygewoon, al kon hulle seker nie veel verstaan van die Afrikaans wat meesal daar gebesig word nie. Agterna het hulle saamgekuier rondom die groot potte stywe pap en sheba (‘n geurige tamatiesmoor).
Na die jaarvergadering, het ons geweet, het altyd ‘n besoek aan Swaziland gevolg waar stewige bande met Valentine se familie gehou is.
Geen wonder nie dat die nuus van haar dood en Hans se daaropvolgende brandskade met soveel skok in Sabiepark begroet is – by die kantoor waar hulle gereeld ‘n welwillendheidsbesoekie gebring het, asook by eienaars wat altyd graag met hulle ‘n woordjie gewissel het, hetsy op een van hul staptogte, by die TV-kamer of elders.
Ek onthou hoe sprankelend en gesond Valentine in Julie 2016 nog was, en betuig saam met my medelye ook my verbystering teenoor Hans oor haar onverwagte heengaan. Die oorsaak was algemene orgaanversaking, deel hy mee; ‘n vreemde, vinnige agteruitgang ná ‘n ongesteldheid wat uit die bloute toegeslaan het, en waaroor hy ook maar net kan wonder en bespiegel. “Strange things happen in Africa, you know…”
Die brand en verlies van alles wat in sy huis was, bring opnuut troebelheid in sy oë as hy daarvan vertel – dit terwyl hy nog besig was om in die hospitaal op die nabygeleë Mosselbaai aan te sterk ná die hartoperasie. Om sy annus horribilis te kroon, moes hy doktersopdragte in die wind slaan en die lang pad Johannesburg toe per motor aandurf om nuwe ID-dokumente te bekom, vertel Hans.
“What could I do? I am alone now.” Deel dit: Facebook
Comments