’n Kersstorie

Wees asseblief gewaarsku: Die volgende storie is nie vir sensitiewe lesers nie. Vir ’n sagter storie, lees liewer die Kersverhaal wat ek tien jaar gelede geskryf het: http://www.oulitnet.co.za/fiksie/idevries3.asp

Verduidelikende notas volg ná die verhaal.

____________________________________________________

Die rooibeksysie

Eers as betaalde hoer kon sy Kersfees geniet. Nie dat haar eerste Kersfees as de facto bene-oopmaker minder seks opgelewer het nie. Geensins. Maar sy het dit geniet. Nie juis die seks nie. Die Kersfees wel.

Eintlik begin ons nou by die einde. Die gelukkige einde.

Om die einde te verstaan, moet ons egter teruggaan na ’n ongewoon warm wintermiddag in die Boland.

***

Die begin van haar gelukkigste Kersfees tot op hede was taamlik vreemd. Die dokter het haar gevra om hom te ontmoet in die teekamer. Hy was vriendelik, maar het dit duidelik nie geniet om met haar opgeskeep te sit nie. Dié teekamer het hy aanvanklik gekies omdat hy gemeen het dat sy gesiene pasiënte, die waarvoor hy omgee, waarskynlik nooit hierheen sal kom nie. Die dilemma is egter dat hy té laat besef het dat manne júís hierheen sal kom om maklike meisies op te tel. En nou sit hy hier saam met ’n tert van digby die sewentien met ’n bek wat só dik aangeplak is van die lipstiffie dat haar intensies skynbaar redelik duidelik is. Die kort rokkie help ook nie juis nie.

’n Lui vlieg het op die plastiekblomme kom sit. Die plastiektafeldoek se rooi blokkies was eens op ’n tyd so rooi soos die meisiekind se lippe en die wit so wit soos haar boudjies, daar waar die bikini nog toemaak. Die dokter weet, hy’t haar al meer as een keer ondersoek. Afgeneem ook.

Sy kyk op na hom. Daardie oë. Hemel tog. Dís wat hy van haar afgeneem het. Haar oë, al moet hy ruiterlik erken dat die res van die lyf vir hom baie begeerlik is.

Bokkie-oë. Bokkie wat smeek “moenie my huis afbrand nie”.

“Vertel my van Chris.”

Hy wonder of Chris oud genoeg sal wees om die bokkie te onthou.

“Wel... Hy’s ryk. Dis een van die redes waarom hy in die transaksie belangstel.”

“Is julle reg om te bestel?” vra die kelnerin.

Die dokter se wenkbroue lig en die meisie vra vir hom, nie die kelnerin nie: “Mag ek rooi koeldrank kry?”

Rooi koeldrank. Hemel. Rooi koeldrank en skoolmeisies. Hoe onskuldig kan ’n kind wees ná sy al sóveel mans gelukkig gemaak het?

Hy knik.

“En dogter?” vra die kelnerin. Dogter. Dan het sy hom reeds herken. Die dekor sê dat jy niks in hierdie plek koop wat nie voorafverpak is nie, so hy bestel ’n Coke.

“En sy vrou?”

Dié keer kyk die meisie hom nie weer in die oë nie. Haar vinger begin streel oor die stof op die verblykte plastiekblaartjies. Dit laat die vlieg gesteurd opvlieg.

Sy’t lank vingers, amper deurskynend. Toe hy haar die eerste gevra het om kaal te poseer, het hy haar aangesê om haar bene kuis weg te draai, die hande beskermend oor die borsies te plaas en reguit vir hom te kyk.

Hy het die fokuspunt in die boonste, regterhoek gesit en die rooi kolletjie tussen haar oë laat brand toe hy die knoppie gedruk het. Die 24 mm-lens het gemaak dat haar oë ten volle in fokus is, maar die res van die lyf is effens sagter. Haar lang, dun vingers wat die parmantige borste bedek, is egter steeds duidelik.

Dit was hierdie foto wat hy aan Chris gestuur het.

“Haar naam is Selina. Sy’s mooi. Jy sal van haar hou. Sy’s ’n rekenmeerster. Baie slim.”

Na ’n kort rukkie voeg hy by: “Julle twee moet dit maar uitpraat, maar sy’s oulik. Ek hou van haar.”

Haar vingers maak die verbleikte blaartjies een-een skoon.

Hy’t al talle vreemde goed gedoen tydens sy loopbaan, maar iets wat vergelyk kan word met kinderprostitusie is nuut.

Van Chris en Selina het hy gehoor by ’n opskerpsessie. Een van sy stadskollegas het ’n praatjie gelewer oor alternatiewe huwelike – veral in die lig van vigs. Dié twee is voorgehou as ’n paartjie wat dit regdoen.

Daarna het hy die egpaar ’n slag genooi om met ’n paar van sy pasiënte te kom praat. Dit was ’n privaatsessie, by hom aan huis. Hy het meer van hulle gehou as wat hy ooit kon droom.

***

Chris gaan nou-nou by daardie deur instap. Dalk moet ons dus die meisie se storie ’n endjie verder terug gaan haal. Twee Kersfese gelede. Sy was al veertien en oud genoeg om die woord Kersfees te háát.

Die paar eenvoudige geskenkies – sokkies, skoolskoene, ’n T-hemp as sy gelukkig is – was nooit genoeg om die walging van dag weg te neem nie.

Klippies en Coke, by die liter, is in die grootmense se kele afgesmyt. Sy en haar halfboeties was slawe wat moes aandra, bontstaan en slae verduur – om van die woorde nie te praat nie.

Daardie middag was haar een oom daar. Hy was teen laatmiddag nog in staat om op sy bene te staan en hy’t haar badkamer toe gevolg...

Sy’s alleen dokter toe die volgende oggend, want sy wou nie ’n baba hê nie. “Ek het nie geld nie, oom,” was haar eerste woorde. “Maar ek wil eendag wegkom. Ek wil universiteit toe gaan. Ek wil nie ’n baba hê nie.”

Daar was maatskaplike werkers, selfs polisie. Haar pa-hulle het kennis geneem, maar dinge het nie veel verbeter nie.

Die dokter het uiteindelik aan haar gesê: “Jy’s altyd welkom. Kom sê as jy ooit weer hulp nodig het.”

***

Op klein dorpies dra mense baie hoede en hy, die dokter, is ook die plaaslike fotograaf. Dié meisie het ’n prys gewen vir iets, en só het hy haar verstommende vermoë om die kamera te k‎‎ýk vir die eerste keer gesien. Daarna het hy haar gevra om ’n paar keer vir hom te kom poseer. Altyd met klere aan en altyd met ’n maatjie aan die hand.

Haar foto was enkele kere in die koerant.

Dit was Big Jan wat haar, op haar sestiende verjaarsdag, die eerste kaal afgeneem en vir almal vertel het – selfs die foto’s is rondgewys.

Big Jan doen alles groot. Sy Mercedes S500 (Big Jan 1) is gróót. Sy Ford F100 (Big Jan 2) is nog groter. Sy huis op Hermanus (Big Jan se Pozzie) is een van die grootstes. Niks is egter groter as sy bankrekening nie, behalwe dalk sy maag. Die meisies staan dus tou om vir hom kaal te poseer. Jan is goed. Sy ligte is die beste op die dorp (maar hy neem nie skoolfoto’s nie – dis benede hom). Sy Canons is altyd die nuutste. Sy vermoë om te betaal is wyd en syd bekend.

Jan lol egter nie met sy meisies nie. Jan lol glád nie met meisies nie. Hoewel elkeen van die kroeë in elkeen van sy huise vol kaalfoto’s hang, wat hyself geneem het, was daar nog nie ’n enkele vrou wat kon sê Jan het haar bed toe geneem nie.

Die probleem is dat daar talle aspirantfotograwe ook op die dorp is – party is redelik goed, ander kan skaars hulle mik-en-drukke hanteer. Almal hulle het egter hormone. En dié girl staan toe skielik bekend as maklik.

***

Die feit dat sy nou ’n model met byvoordele is, bereik gou-gou die dokter se ore.

Iewers aan die begin van Maart is sy weer in die spreekkamer.

“Dáárdie meisie sit al weer hier,” sê die ontvangsdame laatmiddag.

Sy’s nog in haar skoolrok.

“Die kondoom het gebreek, oom. Ek sê nooit ‘ja’ as hulle nie ’n kondoom dra nie. Maar gister was ... wel, hy was ’n rof.”

“Eers foto’s geneem?”

Sy bloos. “Ja, oom.”

“Die stories loop,” sê die dokter. Was daar dalk ’n tikkie jaloesie in sy stem?

Wanneer sy opkyk, is haar oë vol trane, maar haar kyk is daardie kamerakyk. “Hulle kan maar praat, oom. Ek so desperate, ek weet nie hoe anders nie. Ek spaar soveel as moontlik van die geld, oom. Hoe sal ek ooit uit hierdie vallei kom as ek nie geld het nie?”

Hy’t eers klinies begin: Eers die morning after pill, toe die vigstoetse, ook op die getroude boer wat laat een aand by sy huis verbygekom het sodat hy kon bloed trek. Albei was gelukkig negatief.

Hy’t haar daarna gevra om weer terug te kom en het ’n uur uitgeblok op sy boek – iets wat die ontvangsdame met onbedekte onvergenoegdheid bejeën het.

“As jy só aanhou gaan een van hulle vir jou vigs gee. Ek mag nie name noem nie, maar ek ken die vallei. En hier ís vigs. Meer dalk as wat jy wil glo.”

Sy het ’n rukkie lank stilgebly. “Wat is die alternatief?” het sy uiteindelik gelykmatig gevra. “As ek weet ek moet in die vallei bly vir die res van my lewe, drink ek vanaand nog pille. En ek gaan nie tien Disprins drink en jou kom opklop nie. As ek weer die blerrie welfare in my hare het, sit hulle my in ’n home. Hulle wou al. Dan sal ek my polse sny.”

“Ek sal jou ’n paar keer afneem,” het hy gesê. “Sonder die seks.”

Sy wás ’n paar keer by hom. Haar totale gemak voor die kamera, en by hom, het gesorg vir ongelooflike foto’s. Haar oë was amper altyd die fokuspunt. Maar sy vrou was nie geneë daarmee nie.

***

Chris kom ingestap.

Die dokter staan op. Sy draai haar kop en beskou die man. Daar is lagplooitjies om sy oë, sy hare is kort geknip. Hy dra verbleikte jeans en ’n mooi T-hemp.

Sy staan op. Chris neem haar hand en bekyk die bloedrooi lippe. “Jy lyk soos ’n sysie,” sê hy en lag. “’n Rooibeksysie. Jou lippe is net so rooi en die lyfie is net so tingerig!”

Hy draai na die dokter en sê: “Op daardie swart en wit foto sou ek nooit kon raai haar lippe is só mooi nie!”

Chris bestel ’n koppie koffie en haal die kontrak uit. Sy kry een en die dokter ook. Die dokter lees syne aandagtig, sy sukkel om alles in te neem. Dis in elk geval reeds bespreek.

Chris-hulle soek ’n meisie om te help met die twee seuns. In ruil word die res van graad haar graad elf én graad twaalf betaal by ’n spogskool in die stad. Haar universiteitsfooie ook, as sy dan nog sou aanbly. Kos en verblyf is gratis. Daar is selfs sakgeld ook betrokke.

Iets anders, wat nie in die kontrak staan nie, is dat Chris se vrou nie sal omgee as die au pair ekstra dienste ook verrig nie. Mits dit eksklusief is.

Dié aspek is deeglik bespreek. Daar is geen verpligting op haar nie. Maar die ongeskrewe verwagting is gestel. Sy het haarself bereid verklaar.

***

Die maande het verbygegaan en Kersfees was op pad. Die seuntjies was opgewonde. Sy ... bang.

Chris en Selina is glad nie soos haar pa-hulle nie. Chris is sag. Selina is die naaste wat sy ooit aan ’n ma gehad het.

Daar word selfs vir haar gevra of sy ’n wenslys het vir Kersfees.

“Dit sou goed wees as ek iets vir my boeties kan stuur...”

“Ons maak so,” sê Selina. “En vir jou?”

Toe sy vir ’n mooi T-hemp vra, knik Selina en vra: “Goed, maar wat wil jy régtig hê?”

Lipstiffie. Dit sou sy aan die begin gevra het, maar Selina het subtiele wenkies in grimering oorgedra.

Haar antwoord, uiteindelik, is: “Ek weet nie wat om vir julle te gee nie.”

“Niks,” het Chris en Selina gelyk geantwoord.

“Asseblief,” sê Selina toe. “Ons gee vir die kinders presente, ons wil asseblief nie dat jy moet geld spandeer op presente nie.”

***

Wat sy wíl sê, maar vrees dat dit te uitspattig sou wees, is dat sy graag sal wil vlieg. Chris-hulle woon naby die lughawe en die enorme vliegtuie wat gereeld oor hulle huis dreun, hou ’n bekoring in waarvan sy net kan droom.

Sy léés oor reis. Sy léés oor vlieg. Ook oor wat mense in vliegtuie se toilette doen.

“Het jy al die Mile High club gejoin?” vra sy een aand na Chris kom toenadering kom soek het.

“Nee,” lag hy. “Selina is nie een vir sukke goed nie.”

“En ander vroue?”

Hy lag. “Jy laat my soos Casanova klink. Ek het regtig nie so baie vroue al gehad nie. Ek en Selina is kieskeurig oor my partners.”

***

Vyf dae ná die gesprek oor Kersgeskenke en tien dae voor Kersfees, kry Chris ’n SMS van ’n vriend in Polokwane. Dié is ’n leraar in die arm gemeente, Mimosa, buite die dorp.

Kersfees in Mimosa soos beskryf deur ’n lidmaat: Hi Ds. Dit is so onveilig in Mimosa dat hul in die dag by ons plek ingebreek het en die TV gevat het. Nr 249 vir Des verlede Woensdag. Ons sit met kinders wat honger is en kinders wat verslaaf is en kinders wat wil hê wat anders kinders het. Hier is so baie inbrake, want net waar ek kom, praat mense van die inbrake. Jy, waar almal werk, het die probleem, want hulle kom na jou huis in die dag. Die bure, of mense wat sien, wil nie betrokke raak nie, want hulle wil nie getuies wees nie. Op soek na oplossing.

Chris wys haar die SMS.

“Dis omtrent só daar by ons ook,” sê sy sag.

***

Sy ken Chris goed genoeg om te weet dié ding ry hom.

“As ons kan geld insamel, wat ek sal kan doen, dan kan ons ’n klompie kameras opsit,” sê Chris twee dae later. “Maar eers moet ons met die mense gaan praat.”

Chris bel sy vriend. “Kom kuier,” sê dominee. “Kersfees is ’n goeie tyd. Dan is die mense hier. Ek weet nie van kameras nie, maar die mense sal bly wees dat iemand belangstel.”

“Wat van Kersdag self?” vra Selina toe hulle dit aan tafel bespreek. “Ek sal die kinders vat om by my pa-hulle te gaan kuier. Dan vlieg jy en sy op.”

“Ek kan saamvlieg?” Haar stem gee alles weg en Chris klim dadelik op die internet om twee Kulula-kaartjies te bekom. Op Kersoggend vlieg hulle reeds om 06h00 uit die Kaap. Op Lanseria huur Chris ’n motor en daardie nag slaap die twee van hulle in Polokwana se Protea hotel.

Selina glimlag, want die meisie se opwinding is aansteeklik. Dis selde dat sy só opgewonde raak. Gewoonlik is daar ’n wysheid om haar wat haar jare ver verbysteek.

***

“Ek gaan tog vir jou ’n Kersgeskenk gee,” sê die meisiekind daardie aand vir Chris.

***

Dit was ’n lang dag.

Hulle moes vroeg opstaan en die kinders het gisteraand gesukkel om aan die slaap te raak ná die geskenke uitgedeel is.

Chris het verduidelik dat die trollies die eerste uur baie gaan beweeg, dan gaan stil word. Die laaste paar minute voor die landing sou dit ook te besig wees.

Die lugwaardin hét gefrons toe hulle vinnig saam inglip. Dit was ontsettend klein daarbinne en sy’t uiteindelik gebuk.

Om Chris uiteindelik soos ’n seuntjie te sien grinnik toe hulle weer die veiligheidsgordels vasmaak, was die moeite werd.

Die grinnik het verdwyn daar in die township.

Sy’t veel ouer as Chris gevoel terwyl hulle daar in die stofstrate stap en die klein huisies binnegaan.

Die sitkamertjies wat só vol rusbank staan dat ’n mens skaars kan loop, was vir nie vir haar snaaks nie. Die feit drie of vier mense ’n bed deel, is iets waaraan sy gewoond is.

Chris, egter, het stiller en stiller geword.

Die gemeente het baie gepraat, maar dit was vir haar baie gou duidelik dat daar nie gou ’n oplossing sou kom nie. In sulke gemeenskappe is daar soveel magsbasisse wat eers bevredig moet word... Chris ken dit nie. S‎ý wel.

Selfs toe Chris voorstel dat hy Kentucky gaan koop vir die kinders, kon hy nie verstaan dat sy huiwerig was nie. Sý’t geweet wat kom, maar toe sy dit probeer verduidelik, kon sy sien hy moes eers belééf hoe desperaat armoede jou maak.

Die geveg wat uitgebreek het, die klappe wat die kleiner kinders gekry het, die vasberadenheid waarmee sommige jong volwassenes weg is met twee, dríé stukke – en die afwagtende gesiggies van hulle wat niks gekry het nie, was vir hom te veel.

Sonder om ’n woord te sê en sonder om haar saam te nooi, is hy weer weg. Dié keer het hy teruggekom met ’n voorraad wat heelwat meer sou gekos het as hulle hele trippie hierheen.

Chris, die sagte man wat bitter selde kwaad word, het persoonlik die sambok by die een ouderling gevat en dóódseker gemaak die kleintjies en die enkele ouer mense kry eers kos. Hy’t verbaas gelyk dat ’n sambok sóveel vrede kan waarborg. Talle van die jongklomp was gewapen met messe, maar sy blote woede was genoeg om hulle terug te hou.

Jy’t baie om te leer, Chris, het sy gedink.

***

Dié wegbreek sonder haar het vir ’n interessante oomblik gesorg. “Jy’t vroeg getrou,” was ’n tannie se kommentaar. “Ma’ wa’s die ring?”

Sonder om te dink, sy sê die meisie: “Ek’s nie die vrou nie. Sy vrou’s by die huis.”

’n Ongemaklike stilte het neergedaal, waarop een van die ouderlinge sê. “Jesus het plek vir almal. Kyk ma’ na sy familieboom. Da’ was stouhóúte meisies onder sy voormense. Stóút. Dink maar aan die vroue wat vir Josua laat sak het met ’n mandjie... En as hulle nie so stout was nie, was Jesus nie vandag gebore nie.”

“Amen,” klink dit toe soos ’n koortjie.

***

Die hotel! Dis die eerste keer dat sy in ’n hotel kom. Die kamers is enorm. Die bed is reusagtig. Die stort is... Die stort is soos iets wat sy al oor gelees het.

***

Chris is moeg. Hy’t haar laat stort en toe, soos ’n ou man, onder die water gaan inklim.

Hy beweeg nie, hy staan net daar en laat die water oor hom spoel.

Vir haar is die opwinding te groot. Nuuskierig begin sy snuffel. In die eerste laai wat sy ooptrek, lê daar ’n blou Bybel.

Versigtig steek sy haar hand uit. Chris-hulle is nie vreeslik kerklik nie. Sy sit haar vingerpunte op die blou omslag. “Dankie, Jesus,” fluister sy, “Dat jy vir my óók ’n plek het.”

____________________________________________________

Erkennings

Awie Badenhorst het die titel uitgedink. Hy het ook vermoed ’n meisie met rooi lippe in ’n plattelandse kafee sou moontlike verassings kon oplewer. Die res van die verhaal is myne – ek skat Awie sal verras wees wanneer hy dit lees.

Die SMS het ek nie uitgedink nie. Dit is verbatim soos ek dit ’n paar dae gelede van ’n goeie vriend, ’n dominee, in die Noorde gekry het. Ek het egter besluit om die naam van die township met enkele letters te wysig, bloot om die senders te beskerm.

Lesers wat Chris en Selina se huwelik beter wil verstaan, moet my bundel Byna Liefde in die hande kry.