‘n Bielie van ‘n resensie

Soms het ek geen ander keuse as om boekresensies op Netwerk24 se webwerf te gaan lees nie. As ek dit gelukkig tref, is daar ’n bonus. Soos pas die geval was met Jean Oosthuizen se resensie van 558 dae deur Yolande Korkie.

Om mee te begin is dit die soort resensie wat nie té gereeld verbykom nie – ’n reaksie op die inhoud van ’n boek waardeur die resensent aandui watse kwelvrae die boek by hom gewek het, en hoe hy die opgelos het. Hy het behoorlik engage daarmee nè? Hy het slaags geraak. Dit gee ’n aanduiding van die inhoud van die boek, maar dit bevraagteken ook die vaste oortuiginge waarvolgens die outeur haar skrywe gemaak het as verslag van geloofsbelewenis. En jy kry ’n baie goeie idee van die kaliber mens wat Jean Oosthuizen is.

Toegegee, Oosthuizen sou ook ’n gewone verslag kon geskryf het van wat met Yolande Korkie en haar eggenoot gebeur het, en lof geswaai het oor almal wat haar heelhuids uit dié beproewing laat kom het.

Maar hy het nie. Oosthuizen se uitgangspunt is dié van iemand wat glo dat daar meer genuanseerd gekyk moet word na alle uitgangspunte en aannames. Hy sien dan ook baie dinge in die  boek raak wat hom dermate prikkel dat hy baie krities met die boek omgaan sonder om verdoemend of vooringenome te klink.

Uiteraard maak 558 dae daarna. Dit sal bitter moeilik wees om digbundels en storieboeke op hierdie manier te benader. Sekerlik sal ’n skrander resensent ’n baie verwikkelde digbundel op hierdie manier kan bespreek, maar nie alle bundels regverdig dit nie, en nie alles resensente is skrander nie.

Die bonus? Albert van Jaarsveld se kommentaar onmiddellik ná die resensie. Lees dit hier: http://www.netwerk24.com/Vermaak/Boeke/verhaal-boei-en-laat-jou-nadink-20160312

Riëtte Rust se Vlees en bloed word op die Sondag in Rapport bespreek deur Rachelle Greeff, en op die Maandag in Boeke24 deur Donnay Torr. Albei is positief oor Rust se poging om twee “cleaners”, om ’n Pulp Fiction-term te gebruik,  aan die woord te stel. Albei bou die noodsaaklike  inligting vir die resensielesers in.

Greeff skryf uitvoeriger, Torr maak die sterkste kritiese opmerking (oor die bydrae van ’n AfriForum-kundige). Torr had duidelik ’n lengte-beperking; Greeff het die groter spasie wat haar gegun is, uiters goed gebruik om ’n stuk joernalistiek te lewer wat onderhoudend is en lekker lees.

Dit bring my by Cas van Rensburg, ’n veteraan-joernalis, wat Bettina Wyngaard se Slaafs vir Boeke24 resenseer. Ek het al in die verlede geskryf oor sy goeie hoedanighede as resensent en stilis; ek was bly om te sien dat hy Slaafs onder hande gehad het.

Ek weet nie of ek té veel inlees in die resensie nie, maar dis vir my al asof Van Rensburg dit wil laat deurskemer dat hy nie baie verwag het van die roman nie, en toe tot sy verrassing besef het dat hy hier afgekom het op ‘n groot skrywerstalent. Maar selfs wanneer hy in die slot sê dat dit mag lyk of hy té geesdriftig is in sy resensie, swaai hy dit om om die fokus te plaas op die skrywer en dit wat sy vermag het.

En drie hoera’s vir Van Rensburg se aanvaarding, sonder om ophef daarvan te maak, van ‘n lesbiese hoofkarakter in die vorm van Nicci, die speurder waaraan Wyngaard lesers in die speurroman Vuilspel bekend gestel het. Binne die Afrikaanse leeskonteks ‘n unieke figuur.