Loslitdag / Casual Day

Ek wil graag twee gedagtes met julle deel op Loslitdag, of dan wel Casual Day. St George’s Grammar School het die geld ingesamel en hulle leerders aangemoedig om geld te bring vir die organisasies wat gesteun word deur Loslitdag. Hulle het egter verder gegaan en ’n groen tema aan hierdie dag gekoppel. Dit was dus nie net nog ’n “civviesdag” nie.

St Georges is ’n privaatskool en hulle is trots daarop dat hulle die demografie van die Wes-Kaap weerspieël - in terme van ras en geloof. (Dit is ’n Anglikaanse Kerkskool wat baie trots is daarop dat hulle Moslems, Jode en niegelowiges ten volle akkommodeer.)

Hulle gaan verder: St George’s het ’n hele aantal gestremde leerders, waaronder kinders met Down’s Sindroom.

Die leerders is dus bewus van gestremdheid – en het gekies om die skool verder te druk om ook die stremming op die natuur te verlig.

Dit bring my egter by ’n tweede punt. Ek het die volgende skrywe ontvang van Dr Wilhelm van Deventer. Wilhelm is blind. Hy was ’n menseregteaktivis in PW en Vorster se dae (teen apartheid) en het onlangs die Noordwes-Universiteit gepak oor hulle hantering (al dan nie) van mense met ’n gestremdheid.

Dit het my laat dink.

DAAR IS NIKS LOSLIT AAN GESTREMDHEID NIE

Vrydag is Loslitdag! Uitstekendetradisie! Maar wat is loslit aan gestremdheid? Of is dit maar nog net een van daardie dae waarop ons as ’n grootliks oningeligte en onsensitiewe publiek die geleentheid het om ons gewetens te sus deur loslit te wees oor gestremdheid?

Kom ons koop ons plakkers, dra ons informele klere, maar doen dit in swart! Dis tyd om te rou oor die feit dat mense met gestremdhede na sestien jaar van demokrasie nog steeds aan die agterspeen suig, veral minderbevoorregte en multi-gestremdes.

En indien enigiemand onder die indruk is dat mense met fisiese, visuele, orale en gehoorgestremdhede so wonderlik regkom ten spyte van hul beperkinge, kom ons doen dan vanjaar alles op Loslitdag in ’n rolstoel, op krukke, sonder bril, met digte pluisies in ons ore, al hakelend, of deur nie ’n enkele word te praat nie.

Of, indien dit té veel gevra is, kom ons leef die dag deur met die bewustheid en etiket van “abnormaal” en “mal”, soos wat dit die geval met mense met geestesgestremdhede is. Maar, hoe sal ons weet, want ons steek hulle gerieflikheidshalwe weg agter institusionele hoë heinings en massiewe mure.

Die verskil tussen nie-gestremdheid en gestremdheid is slegs ’n oomblik