.png)
Ek sif deur my foto’s van Annette van Rensburg vir ‘n voorbladfoto op haar verjaardagkaartjie vir more, 26 Mei, wanneer sy daardie Bybelse baken van 70 bereik. Een tref dadelik die oog. Die simboliek maak dit buitengewoon toepaslik.
Op die foto (hierbo) vat Annette kortpad tussen ons huisies in die Addo-olifantpark op ‘n besoek ‘n stuk of ses jaar gelede. Ons was ‘n paar dae bure in Addo soos ons ‘n hele paar jaar goeie bure in Bloemfonrein was in die jare 80 van die vorige eeu.
Soos Annette op die foto kortpad vat met n ratse sprongetjie van hul stoep na ons s’n, het sy ook kortpad gevat na 70, smaak dit my. Sy lyk nie – en sy lewe nie – soos een wat die volle afstand afgelê het nie.
Trouens, ‘n jeugdiger 70 het ek op hierdie ondermaanse nog nie raakgeloop nie. Dis ‘n jeudigheid wat hom, buiten in voorkoms, veral in avontuurlustigheid manifesteer. Een resente voorbeeld: Om die beroemde (berugte?) El Camino te stap. ‘n Jaar of wat gelede het sy met borrelende lewensblyheid die honderde kilometer met dapper en stapper afgelê, en haar vriende met entoesiastiese daaglikse rapporte kleurryk in die ervaring laat deel.
Sy het haar man, Chris, saamgesleep – ‘n vermeldenswaardige prestasie in my oë. Ek haal my hoed af vir Chris vir vele deugde (‘n gedugte braaier van vis, maar ook van enigiets anders – van frikkadelle tot kreef onder meer). Dat hy ‘n kranige stapper is, sou ek nie voor daardie epiese tog aan hom toegedig het nie. (Heimlik was ek maar dankbaar Annette is met Chris getroud en nie met my nie. Ek het GEEN ambisie om die El Camino of enige ander onnodige el te stap nie.)
Soos Annette oor daardie muurtjie op die foto klouter, klouter sy ook graag in die berge rondom Kleinmond waarheen sy en Chris verhuis het na sy aftrede as vise-rektor van die Sentrale Universiteit van Tegnologie in Bloemfontein. In hul woonkamer lê op die koffietafel allerlei publikasies met gedugte roetes, wat my op elke besoek benoud laat wonder oor wat sy vir haar kuiergaste in die skild voer.
Maar eintlik lê Annette se horisonne wyer. Sy is n wêreldreisiger. Waar sy oral op die aardbol voetspore agtertgelaat het, en op hoeveel kontinente, moet ‘n formidabele bundel beslaan. Oral – soos met die El Camino – is haar reise allesbehalwe doodgewoon.
Noem haar gerus ‘n student in reis, wat vooraf elke roete met die grootste deeglikheid bestudeer. Dan werk sy haar skedule uit. Haarfyn. Geen bousel, rotsformasie, klip, boom of plant van betekenis sal sy oorslaan nie. Hoe antieker des te beter. (Sy slaan ook nie graag ‘n oudhede – of tweedehandse boekwinkel oor nie en het dit tot ‘n fyn kuns ontwikkel om waardevolle dinge op stowwerige rakke uit te snuffel.)
Op ‘n tog deur Namibië enkele jare gelede het die uwe met daardie deeglike verkenningsvermoë deeglik kennis gemaak. Sy het my wat nog nie voorheen van ‘n ligeen gehoor het nie, o.m. behoorlik laat bontstaan met haar gretigheid om geen, maar geen, van dié groen, grys of geel organismetjies op geen rots of boomstam oor te slaan nie. Sy het nie, glo ek.
Vir daardie toer het Annette ‘n reisplan uitgewerk – van Ais-Ais af oor Swakopmund en Khorixas, op Etosha toe en terug via Windhoek – wat waarskynlik selfs vir gebore en getoë Namibiërs talle verrassings sou oplewer. Sy het nie net elke afdraaipaadjie se bestemming geken nie, maar tot vooruitg geweet waar op Luderitz ons die beste kreef in die hande sou kry. Dié het Chris in tierende weer die aand in die stort van die munisipale rondaweltjie tot perfeksie gebraai.
Perfeksie. Dis ‘n goeie woord om Annette se benadering tot enigiets te beskryf: van reis tot die kombuis. Ook aan laasgenoemde front is sy buitengewoon formidabel. Daarvan kan hierdie gretige aansitter aan haar etenstafel (en verskeie sentimeters om sy middellyf) van harte getuig.
Annette is ‘n vriendin duisend. Vir haar twee dogters. Vir al haar nuwe vriende en al die oues, soos die Van Deventers wat al langer as drie dekades die voordeel van haar vriendskap geniet. Ek wonder hoeveel flessies vonkelwyn ons deur die jare saam geledig het. Ook ‘n biertjie op sy tyd.
Natuurlik is haar 70ste ‘n spesiale okkasie vir ‘n glasie (of twee) – hoe voller des te beter, soos die glasies wat sy en Tokkie hier by ‘n kuierplekkie in Hogsback klink. Voorspoed en vreugde vir jou, vriendin Annette!
Comments