Ironies of nie

Dis lekker om Louis Esterhuizen as rersensent te herontmoet. In Rapport Boeke neem hy Nathan Trantraal se Alles het niet kom wôd in die hand en behandel dit met die respek wat Crito verwag een digter vir ‘n ander moet hê.

Al moet ek erken dat ek nie so fluks is as dit kom by die koop van digbundels nie, laat Esterhuizen se bespreking Crito twee keer dink. Dalk tog koop – danksy Esterhuizen se versekering dat die bundel ‘n ryke skat van ironie oplewer.

En terwyl ek Esterhuizen se resensie lees, kry ek ook die gevoel dat ironie dalk Trantraal se redding sal wees. Esterhuizen haal een gedig aan waarin Trantraal vertel hoe hy sy kind waarsku teen die wit mense, wat haar siel sal steel en vir die duiwel opoffer. Dis nou ‘n nuwe siening van goeie vaderskap, bes moontlik selfs proudly South African.

Deborah Steinmair se resensie van Naomi Meyer se Web laat Crito wonder of ‘n mens nie dalk ‘n meer genuanseerde blik op die Suid-Afrikaanse problematiek sal kry in ‘n speurverhaal soos hierdie as in ‘n ironiefest soos Alles het kom niet wôd nie.

Trouens, dit klink of daar meer vernuwing en nuanse opgesluit is in die sosiale problematiek wat Meyer in Web aanspreek. Steinmair se opsomming en aanbeveling laat wel dié indruk. In die proses plaas sy ook haar vinger op die probleem waarmee die nuwe geslag Afrikaanse prosaskrywers te kampe het – hoe skryf ’n wit skrywer oor ’n bruin lewenservaring? Crito wag op die groter gesprek!

Ten slotte Fransjohan Pretorius se resensie van Jan Smuts: Afrikaner sonder grense (Boeke24). En van my voorganger-genante het hom al die ideale resensent van historiese publikasies genoem, en Crito wil dit net weer beaam. So maak mens!