.png)
In die opbou tot die groot waters wat nou weer deur nuwe vloede deur die Wildtuin se hoofare – soos die Sabie – gepomp word, het die kwik hemelhoog geklim.
Op 10 Januarie het Sabiepark-eienaar Belinda Gillies op Facebook laat weet om 08:00 was dit op haar termometer reeds 31 grade. Twaalf uur later, teen 20:00, was dit steeds 35 grade, aldus my nuwe skuilkamera teen die haak-en-steek by ons boshuis se watergat.
Tot waar die kwik tussen 12:00 en 14:00 opgeskiet het, is ‘n saak vir diskoers. Dat dit 40-plus was, is redelik seker. Aanvoelbare temperatuur was volgens allerlei KNP-bronne iets soos 46 grade.
Nietemin: dit was bloedig warm. Dalk die warmste dag in Sabiepark in eie heugenis vir hierdie bejaarde ou lyf. Die withelmlaksmanne het met hygende oop bekkies op stoepe lafenis teen die versengende son kom soek. Troupante het op takke langs die pad sit en snak.
Ons is die oggend met die Claassens-tweeling, Jacob en Thomas, Onder-Sabie toe. Vir ons moeite sien ons toe meer olifante in een oggend as ooit te vore – die noorde van die Wildtuinkangaan slaap. Op die “dag van die olifante” leer ons toe ook ‘n natuurles: hoe uiters hittesensitief die arme olifante met hul dik, skurwe velle is.
Oral in die benede-Sabie was blinknat olifante in troppe of een-een in die water, wadende, spuitende en plassende. By die Sunsetdam was vier. Op die Salitjepad was by haas elke watergat of suiping ‘n modderbad op volle dreef.
Iets nuut vir hierdie olifant-bewonderaar was die saambondeling van klein gesinsgroepies onder sambreel-doringbome. Hulle staan soos ‘n swart muur in die skaduwee, die ore driftig flappende om hulleself en hul kleintjies af te koel.
Een kleintjie op die Tshokwanepad was plat teen die grond in die selfgeskepte skaduwee tussen haar mamma se pote. Ons dag die klein diertjie het aan hitte-uitputting beswyk. Toe bemerk Tokkie ‘n sprankie lewe. Ons sien ook hoe ‘n boetie of sussie, self skaars ‘n klompie bakstene hoog, met die slurp om die neergevelde olifantjie vroetel – duidelik in grote deernis, ter opbeuring.
‘n Anderster soort ‘hygroman’ speel hom voor ons af.
Omby Engels ‘n begrip te leen, dring dit op hierdie oggend, 10 Januarie, opnuut tot my deur waaraan die word “pagiderms” ontleen word: die uiterste dik velle van drie tot vier cm sonder sweetgaatjies maar met ontsettend baie senuwee-eindpunte.
Dis ‘n bloudruk vir hitte-belewenis op ‘n manier wat ons in ons lugversorgde motors nie kan snap nie. Dit is ook die rede waarom olifante baie lief vir water is – om te drink en te speel. Bulle kan tot 200 liter per dag drink.
Olifante verloor in baie warm weer tot vyf liter per uur – voggies wat broodnodig is om die dik vel elasties te hou. Hoe meer water ‘n olifant verloor, des te meer moet hy of sy natuurlik inneem.
Diep teue drinkwater wat direk maag toe gaan, word dan aangevul deur stortwater met die slurp op te suig en behaaglik oor die lyf te spuit. So speel hulle onderling, hou hulle aangename en welwillende sosiale verkeer in stand en bly hulle in uitmergelende toestande aan’t lewe.
Die “dag van die olifante” was inderdaad ‘n dag in die natuur se klaskamer!
Naskrif: Renosters is natuurlik ook “pagiderms” . Tussen Skukuza en Onder-Sabie het ons drie op die teerpad gekry wat duidelik – weens die watermerke en modder op hul lywe – in die Sabierivier gaan baljaar het. Gelukkig was geen stroper in sig nie!
.
Comments