Gips en kaas

My naam is Prins, ek slaap met die lig aan, deur Christine Barkhuizen-Le Roux. Resensent: Erika de Beer (Boeke24) en Joan Hambidge. (Rapport Boeke)

Vir studente van die Resepsiologie is dit goeie nuus dat Erika de Beer afgeleer het om in resensies die storie oor te vertel. Deesdae benader sy die boeke wat sy lees meer krities. Hier vind sy die skryfwerk net so ongemaklik as die onderwerp van die boek. Vir ons edifikasie skyn sy haar toorts op die slordighede in die boek. En voor jy kan sê “Mes!” wroet sy in slonsige denke. Wat, wil ek van Erika weet, is verkeerd daarmee dat ’n vrou wie se geliefde ’n steakhouse het, lanklaas ’n steak gehad het? Dalk is sy ’n vegetariër, dalk eet hulle ander vlesighede wanneer die minnaar nie by die werk is nie? Verstaan Erika die plattelandse lewe, vra mens jouself beangs af. Is daar dalk genuanseerde beskrywings in die boek wat sy nie gesnap het nie? Soos: Die onderskeid tussen ’n Fortuner en ’n gewone Toyota. Op die platteland is ’n Fortuner ’n statussimbool, wat nie verwar moet word met ander Toyota-modelle soos Avanza, Aygo, C-HR, Corolla, Etios en FJ Cruiser nie. Hulle is almal Toyotas. Maar as iemand die model vir die rykes ry, dan is dit net ’n Fortuner. Dis ‘n bakkie de luxe. Of ‘n bakkielose bakkie, as jy wil. De Beer weet skynbaar nie hoe mense oor motors praat nie. Ek sou sê Christine Barkhuizen-Le Roux ken die platteland soos die binnekant van haar hand. En dan kwel De Beer haar ook oor hoe iemand wat by ’n plattelandse Spar verbyloop sal weet dat die mense wat toustaan dit doen om Tikka Chicken te koop. Laat Crito mense wat lanklaas op die platteland was, net daarop atent maak dat die Spar in die meeste dorpies die enigste algemene handelaar is, en dat Tikka Chicken die grootste verkoper daar is, naas die pizza slices. Sulke dorpies het nie ’n KFC nie, sien. Dit spyt my om te sê dat sodra De Beer met die slordighede klaar is, die res van haar resensie begin lyk na vlieë-afvangery.

Gips en kaas, soos die Engelse sê. Om Hambidge se resensie oor hierdie boek te lees nadat jy Erika de Beer s’n gelees het, is soos om Merwe Scholtz se analise van “Rosa Rosarum” te beleef nadat jy voorheen by G. Dekker se vertolking vasgesteek het. Hambidge sien soveel meer daarin raak, en verwoord dit op só ’n manier dat dit onmoontlik is om nie onder die indruk te kom van die roman nie. Die koerantleser weet dadelik hierdie is nie ’n gemiddelde roman oor seksuele trauma nie. Vir my gevoel kan Hambidge wel meer moeite doen met die skakeling van paragrawe en die struktuur van haar argument. Op die oomblik bied sy ’n versameling losstaande indrukke aan – ’n benadering wat soms slaag, maar dikwels ook veroorsaak dat elke paragraaf sy eie gesag moet skep. En dit gebeur nie altyd nie. Mens kan die resensie as geheel neem en afleidings maak, die vraag is net of alle koerantlesers die geduld het om dit te doen. ‘n Boekresensie kan nie Jenseits von Gut und Böse wees nie.