Gesag

Kinders wat moor, deur André le Roux. Resensent: Juliana Coetzer. (Rapport Boeke) Nou wát is die malvalekker-toets? Juliana Coetzer het ’n rustige manier om die essensie van ’n boek uiteen te sit. Sy gee ’n oorsig oor die inhoud en die konteks waarin die boek gepubliseer is – en dan maak sy ’n opmerking oor ’n malvalekker-toets wat bestem is om almal wat die groot moordsake van die afgelope paar dekades gevolg het, te laat werk maak daarvan om die boek in die hande te kry. Haar taksering steun uiteraard op die kennis en ondervinding wat sy as psigoterapeut opgedoen het deur die jare; haar resensiestyl laat val die fokus volledig op die boek en onderwerp, maar ’n mens weet deurentyd dat die skrywer met gesag praat. Ek het begin wens die bespreking is nog langer!

Bloedsteen, deur Irna van Zyl. Resensent: Jonathan Amid. (Rapport Boeke) Derde keer is skeepsreg. Jonathan Amid, waarskynlik tans die beste beoordelaar van speurfiksie in Afrikaans, bring vir Irna van Zyl goeie nuus. Haar derde roman oor die speurder Storm van der Merwe het die kwinte en kwale van haar vorige twee romans afgeskud, en sy is nou ’n skrywer waarmee liefhebbers van hierdie genre moet reken.

As jy van moord droom, deur Deborah Steinmair. Resensie: Jonathan Amid. (Boeke24) Dit is so dat Jonathan Amid se resensie deeglik deurdink en uiteengesit is op ’n manier wat alle twyfel uit die weg ruim oor die moontlikheid dat hier persoonlike byltjies geslyp word. Steinmair kan nie kla nie. Maar die resensie aktiveer (om ’n woord by Joan Hambidge te leen) onvermydelik Amid en Steinmair se tweegesprek op LitNet, met gepaardgaande vraagstukke en irritasies. Mens kan jou indink hoe die berge antwoord sou gegee het as Amid die roman afgeskiet het. Hy het nie, maar net omdat hy positief geoordeel het beteken nie dat dit ’n goeie ding is om ’n resentsent op hierdie wyse onder soveel druk te plaas nie. En Amid self moes die beker aan hom laat verbygaan het.

Nagblind, deur Francis Grobler. Resensie: Johan Myburg. (Boeke24) Gaan maak gerus ’n draai by Versindaba, waar dit oor hierdie bundel gons. Lees dan hierdie resensie, en u sal weet hoekom ek dink dit behoort benoem te word vir daardie prys vir beste resensie van die jaar. Myburg verduidelik presies in watter genre-konteks die verse geplaas moet word (hermetiese poësie), en vorder dan algaande tot die punt waar hy baie kalm en met uiters goeie maniere sê dat dit nie ’n goeie bundel is nie. Hoekom? As gedigte net klank bly, sonder enige semantiese onderbou, lees ’n mens dit vir die klank en nie die verstaan nie, want die digter is die enigste wat sal weet wat bedoel word. Myburg se resensie is ’n meestersklas van hoe ’n mens sinne kan laai met innuendo, goedige humor, teregwysings en so meer. Hy illustreer selfs vooruit sy eie opmerkings sodat die digter móét verstaan wat hy sê: “Dit is veral verse wat hardop lees, dié.” Vyf paragrawe later laat hy jou begrypend glimlag. Ek het die paragrawe van hierdie resensie gelees met die plesier waarmee ’n mens soms digkuns lees, bewus van die maniere waarop Myburg sorg dat hy nie korte mette van die bundel maak nie, en dit uiteindelik tog doen. “Grobler beheers klank en vormgewing,” sê Myburg. Presies wat Mozart van Salieri gesê het …