.png)
Ons ry onder blareboë deur verby ‘n erewag van bome wat fier in gelid staan in hul seremoniële groen uniforms, kraakvars en blink gepoets, asof ‘n hoë indoena op besoek kom.
Ons plus-minus 50ste besoek aan Sabiepark begin op ‘n heuglike noot. Waar in Augustus 2016 niks was nie, staan wuiwende grasvelde. Waar woestyn was, bewe wit pluime in die wind.
Die groen is amper oorweldigend – en opnuut die klinkklare bewys van die wondermag van reën. Die droogte van 2016 is stadig gebreek, met 5mm in Oktober en 67 in November. In Desember is 80 mm ontvang, in Januarie ‘n heerlike 203 en in Februarie 102. Vir Maart staan ons op 30mm.
Die dankbare veld het dramaties gereageer. Op die syfer-riool, gewoonlik maar kaal en dor, raak die klein diertjies weg in die welige gras. In die digte struike skuil die bosbokkies byna onsigbaar, tensy ‘n oortjie roer.
Van die winter se olifantskade, neweproduk van die droogte, is feitlik niks meer te sien nie. Die wonde is deur blareverbande bedek. Die raasblare wat op Tarlehoet se werf omgestoot is op soek na kos, bereik al weer ‘n skotige hoogte, hoewel in hul nuwe gedaante meer digte bos as boom.
Van die watergatjie steek net ‘n stukkie uit. Dis boordensvol – nie nodig om die kraan oop te draai nie. Die blou swembadseil hang uier as of dit wil skeur onder die gewig van die water. Die kinders se dammetjie verdwyn in die lang gras.
Die impalalalies teenaan die stoepie spog met groter, blinker blare as ooit, die aangeplante aartappelbosie wat nog altyd maar sukkel, lyk goed op koers en die strategiese aalwyne met hul stekelrige, vlesige blare beur soos klein monumentjies bo die gras uit.
Siyt op die stoep en jy hoef nie eens die ore te spits nie; van die Sabierivier se kant kom ‘n ononderbroke behoorlike gedruis van sterk waters.
Die eerste nag gewaar ons in die maanlig in die veld deur die kamervenster ‘n spierwit kol, soos sneeu. Vroegoggend is Tokkie uit om te gaan ondersoek instel. Dis ‘n digte stuk gras met ‘n witter saad as die res. Ook in die skemer staan dit sterk uit.
In Maart 1998 het ons Sabieparkers geword. Op 15 Maart daardie jaar het Tokkie haar 52ste verjaardag hier gevier. Vriend en kollega Herman le Roux het in ons gasteboek geskryf: Die bobbejane het in die sitkamer baljaar en Tokkie het met volmaan verjaar.
Gelukkig was op 15 Maart 2017, haar 71ste, geen bobbejane in sig nie. Die volmaan was nie meer heeltemal vol nie. Maar ‘n fees was dit weer eens met eers ‘n ontbyt saam met vriende by die Skukuza-gholfbaan en die aand die onoorteflike wors van Boet en Jan van Witrivier op die kole, growwe mielielmeelpap uit Delmas, ‘n koue wyntjie uit die Kaap en ‘n heerlike geplas in die swembadjie onder die Melkweg en omring deur die bos.
Vir wie moet ons bedank vir die skitterskoon water in die swembadjie ? In hierdie geval nie moeder natuur nie maar moeder Tokkie. My vrou ken die kuns met chloor.
Oor Tokkie se “verjaardaggeskenk” praat ons liewer nie. Dis ‘n dure. Ná 19 jaar het ons sonkragstelsel die gees gegee. ‘n Nuwe reguleerder en nuwe batterynes was nodig.
“Tokkie se batterye”, noem ons die nuwes. Mag dit vir my vrou van 50 jaar nog veel lig gee.
Comments