Die taal wat ons lees

Jean Meiring maak dit nie vir mens maklik nie. Mens moet sy resensies stiplees. Hy hou daarvan om presies die regte woorde te gebruik, en as dié woorde van die einders van ’n koerantleser se kernwoordeskat kom, is dit die leser se probleem.

Soms haal dit hom in. Daar is ’n eienaardige “wat” in die eerste paragraaf van sy bespreking van Francois Smith se Die kleinste ramp denkbaar (Boeke24). Ek het my getroos dat dit seker die seën van die taalkommissie sal geniet, een van daardie verstellings aan ons taal wat hulle gemaak het toe ons aandag elders was.

Ek kla nie. Dit is, soos die geval is met 99% van Meiring se resensies, suiwer vreugde om ’n resensie te lees waarin Meiring juis ons aandag spits op Francois Smith se hantering van die Afrikaanse taal. Daarbenewens is die verband wat hy lê tussen die roman se hooffiguur en Gustav Mahler ’n onthulling wat my dadelik laat besluit het om die roman terstond weer te lees.

Annelise Erasmus het pas ’n dag vantevore ook gekyk na die fleurige taalgebruik van Rudie van Rensburg in se Hans gee Herklaas horings (Rapport Boeke). Erasmus het só ’n vars benadering tot die skryf van resensies dat mens haar resensie omtrent as ’n soort artikel kan lees.

Haar onderonsie met Frans Kafka se opvatting oor watse soort boeke mens behoort te lees, is ’n bonus, nes Jean Meiring se Mahler-geskenk vir my was. Dit is netjiese argumentslyne wat sy trek, met ’n gewikste konklusie: Mens moet leesplesier aanvaar soos dit kom, sonder om te veel te bodder met die dieper betekenis daarvan.

Haar styl is moeiteloos, vernuftig. Veel meer informeel as André Bartlett s’n in sy bespreking van Fritz Gaum se Kerk oor die muur of oor die Rubicon? (Boeke24). Vreemd hoe mens sukkel om leesdrif te monster wanneer jy sien dit is alweer ’n boek oor die NG Kerk.

Hy is nie ongevoelig vir die sake onder bespreking en veral nie vir die gevoelens van die mens agter dié boek nie, maar die korte mette waarmee Bartlett die saak afhandel, is te verwelkom.