Die ridders

’n Paar woorde vooraf: Iemand wou weet hoekom ek so sporadies skryf deesdae. Die kort antwoord is dat ek voortaan net gaan skryf oor resensies wat my aandag getrek en gehou het.

Afrikaner-kapitalisme, deur David Meades. Resensie: Marié Kirsten.(Rapport-Boeke) Taamlik pikant, nè? Een van wyle prof. Sampie Terreblanche se dogters kapittel Herman Giliomee sommer met die intrapslag vir twakkies wat hy kwytraak in die voorwoord tot David Meades se foliant oor Afrikaner-rykgatte. Sy behandel Meades met meer ontsag, maar wys darem daarop dat Meades geen vroulike entrepreneurs onder die Afrikaners kon vind om oor te skryf nie, wat sekerlik meer slaan op die ridders van stof en dons as op Meades. Kirsten eindig haar resensie met ’n hele spul retoriese vrae, wat nooit ’n goeie ding is om te doen nie. Is sy besig met wensdenkery, of weet sy van dinge waarvan David Meades nog nie gehoor het nie? Wat ook die geval mag wees, dit is betekenisvolle vrae om te vra op die Sondagoggend voor die week waarin Naspers aangedui het dat hulle elders gaan noteer.

Strafjaart, deur Theo Kemp. Resensie: Jean Meiring. (Rapport-Boeke) Ek sal enige resensie deur Jean Meiring verslind net vir sy verbluffende gebruik van Afrikaans. Hierdie resensie is ’n groot mate in wasigheid gehul, spruitend uit die aard en inhoud van die boek wat Meiring resenseer. Hy stoei daarmee, en maar vir my gevoel kry hy dit nie volkome reg om die roman vir lesers te ontsluit nie. Wie is dit wat gepraat het van “Voorlopige Rapport”?

Jagter, deur Bettina Wyngaard. Resensie: Jonathan Amid. (Boeke24) Wanneer ’n resensent sy draaie gooi soos Jonathan Amid hier doen, dan weet mens hy beweeg tot op die grens van geheime verklap. Alles uiteraard in ’n poging om vir diegene wat bekend is met Wyngaard se skryfwerk, goed te laat verstaan hoe spesiaal die boek is. Dis ’n soort balanseerspeletjie vir die resensent, en gelukkig doen hy dit uiters goed.

Die verevrou, deur Jan van Tonder. Resensie: Francois Bekker. (Boeke24) En dan is daar die resensent wat heel bedaard die boek benader, die skrywer hierdie kant toe en daardie kant toe uitpluis, en dan sy laaste paragraaf begin met: “Die verevrou, ’n hoogtepunt in Jan van Tonder se oeuvre …” Uitstekende ontplooiing van argument, sterkste slot denkbaar.