Die regte resensent

Die Offerlam-gedoente dwing my om die soort vrae oor resensies te vra wat deur ’n klompie leesliefhebbers  op Facebook gestel is. Die een wat my vandag interesseer, is: Is dit die regte resensent vir dié spesifieke boek?

In die besprekings van Sondag en Maandag in Rapport Boeke en Boeke24 verskyn het, is daar een waarvan ’n mens kan sê dat dit 100% in die kol is wat die resensent betref. Dis nou Isabel Uys se Afrikaans vir almal wat deur Ilza Roggeband bespreek is. Ilza is ’n enkelouer wat die berge en dale van kind-grootmaak op Facebook rapporteer. Ek het al baie vir myself gesê ek wens ek is klein Zac.

Roggeband sit met die uitdagings wat ouers het om kinders in die digitale era groot te maak terwyl die grootste deel van ons onderwysstelsel nog net gerat is vir papier. En soms onder leiding van onderwysers wat self leiding nodig het. Dit is hoekom ’n boek soos Afrikaans vir almal haar nuttig te pas kom.

Roggeband se bespreking van die boek se inhoud getuig van iemand wat al deeglik daarmee slaags was, en weet hoe die vurk in die hef bymekaar kom. Sy beveel die boek aan, ten sterkste, met ’n laaste gedagte wat tot my spreek: “Maar die meeste volwassenes en studente sal waarskynlik net soveel hieruit kan put.” As ek kyk hoe droewig dit sommige oggende met my en Beter Afrikaans se vrae gaan, het ek hierdie boek nodig.

Die keuse van Marius Crous om Fanie Olivier se nuwe Die heel mooiste Afrikaanse liefdesgedigte (Boeke24) te bespreek, is vir my minder suksesvol.

Crous steek homself nie in die skande nie, trouens, hy lewer een van die heel beste resensies wat ek hom nog sien skryf het. Sy ontleding van die stof voor hom is uitstekend, en die maniere waarop daaroor gedink kan word, is vir my van werklik hoogstaande gehalte.

Hou mens egter in gedagte dat hierdie bloemlesing eintlik ’n populêre inslag het, is Crous nie besig om vir die bloemlesing se teikengehoor te skryf nie. Sy resensie is eerder gerig op akademici en mede-digters, en nie op die hordes verliefdes buite die akademie nie.

Daniel Hugo was, lei af ek uit een van sy opmerkings in die bespreking van Om Hennie Aucamp te onthou (Rapport Boeke), goed bevriend met Aucamp. Hy is een van die bydraers in hierdie bundel, saamgestel deur Danie Botha. Wat ’n mens dan onmiddelik laat wonder hoekom hy ingestem het om die resensie te skryf.

Dit is ’n vraag wat my bly hinder, al is die resensie hóé goed en vernuftig geskryf. Hugo is een van die mees onderbenutte resensente, en ek kan my nie herinner dat hy al ooit drooggemaak het met enige van sy boekbesprekings nie.

Hy gee jou ’n paar dosyn indrukke wat jou sal nuuskierig maak; hy weet wat die interessantste hoeke is om Aucamp te benader, gegee die feit dat ons reeds feitlik alles van hom weet wat daar moontlik te wete kan wees. Een saak opper hy nie – is daar ’n bydrae deur Ria en wyle Johan Smuts – die mense wat hom seker die beste geken het in sy Stellenbosse dae. Hierdie bundel is sekerlik voor Johan Smuts se dood aangelê.

Waar die resensie dan uitsondefrlik knap geskryf is en onderhoudend lees, laat hy iets weg wat mens dwing om ten minste in ’n boekwinkel te gaan kyk wat die volle inhoudsopgaaf is. En dan, of jy nou koop of nie, bly daardie een kwelvraag wat pla.