Die nimmereindigende stryd

Die nimmereindigende stryd tussen die Goeie en die Bose voltrek hom nie alleen in die strate, huise en tuine van voorstedelike Suid-Afrika nie, maar laat ook sy merk op die boekeblaaie. Van al die Afrikaanse boeke wat die afgelope naweek in Rapport Boeke en Boeke24 bespreek is, het slegs een te make met die mooi dinge in die lewe.

Dit is Joan Hambidge se bespreking van D.J. Opperman se Versamelde Poësie – die res is in en om misdaad.

Selfs Amore Bekker (haar naam rym met lekkerny) se Hartstories word voorgehou (deur die resensent, Annemarie van der Walt, in Boeke24) as iets wat “balsem vir die gemoed” is. ’n Soort Afrikaanse Chicken Soup for the Soul uit die sfeer van Afrikaanse huistoegaantyd-stories. Dus die antitese van die reeds genoemde nimmereindigende stryd tussen die Goeie en die Bose, ook bekend as die alledaagse Suid-Afrikaanse lewe.

My boekhandelaar in Andringastraat vertel dat hierdie soort boek in kruiwavragte verkoop omdat dit sulke positiewe Kersgeskenke maak. Dank jou die duiwel, maar ek is eerder op die uitkyk vir boeke wat ek aan myself as geskenk kan gee.

Een van hulle is sekerlik Ingrid Winterbach se Vlakwater, wat deur resensent Chris van der Merwe in Rapport Boeke die hoogste lof ontvang. Ek wil nie nou uitwei oor hoe uitnemend goed Van der Merwe se resensie geskryf is nie. Wat vir my saak maak, is dat hy vir my ’n aanduiding gegee het dat die eienskappe van Winterbach se skryfwerk wat my die meeste geval, wel deeglik in Vlakwater teenwoordig is. Dit sluit tematies en struktureel aan by die roman se twee voorgangers, en dit neem ’n bekende  gegewe en ondersoek dit van binne-uit. Wie anders as Winterbach sal die twee moontlike slagoffers van ’n demoniese karakter gebruik gebruik as aanknopingspunt? En as jy die slagoffers as uitgangspunt het, spreek dit amper vanself dat die demoniese personasie nie ontmasker hoef te word nie. Dit gaan oor die tekstuur van hul angs.

Terloops, Deborah Steinmair is die ander Afrikaanse skrywer wat hierdie van-binne-uit benadering op besonder verbeeldingryke manier hanteer. Altyd ’n uitdaging vir die leser – en dít is wat oënskynlik ook by hierdie nuutjie van Ingrid Winterbach tot die leser se verrukking bydra.

Die ander boek vir my geskenkesak aan myself is Chris Karsten se Die verdwyning van Billy Katz. Volgens einste Deborah Steinmair se bespreking in Rapport Boeke het Karsten hierdie keer ’n goeie dosis calamity ingewerk in sy nuwe Ella Neser-roman. Ella se romantiese lewe kry ’n knou weens ’n stoute hokkiespeler, en hierdie keer is ’n disfunksionele gesin met ’n liefde vir home movies die bron van ergernis in die nimmereindigende stryd tussen die Goeie en die Bose.

Wat Karsten betref – is hy nie reeds die voorste Afrikaanse skrywer van prosedurele misdaadverhale nie? Deon Meyer se romans is van geheel ’n ander aard en gevoel; Karsten is die een wat die bloed en harsings van mekaar skei.

Deborah Steinmair is, saam met Gerda Taljaard, as samesteller betrokke by Skrik, ’n bundel bangmaak-stories. Johan van Zyl maak in sy resensie in Boeke24 ’n baie geldige punt (wat ek kan beaam omdat ek Skrik reeds gelees het), en dit is dat hierdie die soort versameling is wat veral tot diegene sal spreek wat reeds ’n voorliefde vir bangmaak-stories het. Hy sê ook heel tereg dat sy broek nooit werklik gebewe het nie – aan die ander kant is dit egter ook ’n versameling waar alles insluiting regverdig.

Nou ja. Dis die kleiner aangesig van nimmereindigende stryd tussen die Goeie en die Bose.

Ten slotte het Helen Schöer haar resensie van Irma Venter se Skarlaken (Boeke24) op ’n baie eienaardige manier afgeslit. Nadat sy jou goed nuuskierig oor die boek gemaak het, verklap sy dat sy die boek in die bad gelees het. Ek dink nie dis nodig om daai een te probeer top nie.