Die kerk se mense

Die opkoms en ondergang van die NG Kerk, deur Jean Oosthuizen. Resensent: André Bartlett (Boeke24) Een van die slimste resensies wat in ’n baie lang tyd op ’n Afrikaanse boekeblad verskyn het. Bartlett gee ’n kort opsomming van die inhoud en impak van die boek, maar dit is die manier waarop hy dit aanbied wat so skitterend is. Hy integreer sy opsomming in ’n betoog wat tegelyk op die boek se kritici én die NG kerk se ampsdraers van die afgelope paar dekades gemik is. In effek sê hy dat dié kerk nie dood is nie, maar dat die kerk se mense Oosthuizen se boek moet lees vir leidrade oor hoe die NG kerk verlore veld en aansien kan herwin.

Weerklank van ’n wanklank: memoires van toe en nou, deur Pieter-Dirk Uys. Resensent: Johan van Zyl (Rapport Boeke) Dit moet een van die moeilikste opdragte wees – om ’n boek deur Pieter-Dirk Uys te resenseer. Uys is só in die openbare oog gewees sedert die jare sewentig dat daar kwalik ’n boekleser kan wees wat nie onmiddellik sal weet of hy genoeg belangstel om die resensie (en boek) te lees nie. Hoe kan die resensent dan hierdie versperring te bowe kom? Johan van Zyl het ’n manier gevind wat werk. Hy evalueer nie die persoon nie, maar die boek. Hy sê dis ’n “kykgedrewe leeservaring”, ’n poging om ’n eenmansopvoering na ’n boek se bladsye te bring. Baie foto’s, wat sekerlik die lewende wese op die planke ten beste na die bladsy transponeer, en dan die verstaanbare rede is vir Van Zyl se baie positiewe ontvangs van die boek. Lees jy sy resensie, weet jy die reaksie is opreg. En dit is sekerlik al wat tel.

Kraak, deur Rouxnette Meiring. Resensie: Elzette Steenkamp (LitNet) Sommige woorde in ’n resensie trek dadelik die aandag. Elzette Steenkamp gebruik die een wat my dadelik laat regop sit het so halfpad deur die resensie: “Vernuwend”. Jare gelede baie gewild onder literatore, maar deesdae nie werklik meer so volop in boekresensies nie. In hierdie geval gebruik Steenkamp dit om te reageer op die skrywer se uitbeelding van die Afrika van die toekoms. Ek moet beken dat Steenkamp se tipering van Kraak as ’n fantasie, ’n jeugroman oor ’n “distopiese Afrika-landskap” my nie werklik nuuskierig gemaak het nie. “Jeugroman” doen dit ook nie vir my nie, maar Steenkamp dui later aan dat die boek ook tot volwasse lesers sal spreek. Só ’n opmerking is gerusstellend, maar dit wek ’n ander vraag wat moontlik wyer meditasie sal verg: Is die kategorisering van romans as jeugromans al dan nie nog hoegenaamd relevant?