.png)
In die wêreld van die koerant leer ’n mens allerlei fyn kunsies. Een is vernuftige voetwerk. Só vernuftig dat die uwe ná 35 jaar met genoeg spanning, konfrontasie en stryd kan sê: Hennie van Deventer het verdien om gedonner te word, maar is nooit gedonner nie – hoekom nie is ’n raaisel. Nie dat daar nie ’n paar near misses was nie!
’n Moerige setteryvoorman, Rod Preston, het ’n moersleutel teen ’n veeleisende jong subredakteur by Die Volksblad gelig. By Beeld moes wyle Johan Parreira, ’n bokser, weer een nag vir ’n verskrikte assistent-redakteur lyfwag speel: teen ’n bladplakker met ’n skerp mes in sy hand en moord in sy hart.
Wat presies die kollegas met die gevaarlike wapens in die hand se humeure so laat opvlam het, kan ek nie presies onthou nie, In eersgenoemde geval wil ek my herinner aan ‘n puntenerigheid oor iets wat vet (swart) geset moes gewees het en nie was nie. In die tweede geval herinner ek my aan ‘n irritasie oor wat die vakman as onnodige rondskuiwery van berigte tussen die eerste en tweede uitgawes beskou is.
Kollegas het my ’n kompulsiewe koerantman genoem. Gewag is ook meermale gemaak van my entoesiasme. Die twee kan ’n giftige kombinasie maak. Helaas.
By my afskeid van Naspers in 1999 het ek die volgende woorde kwytgeraak: “Ek kies die uitweg van die lafaard, met een enkele kollektiewe apologie, hetsy vir ongevoeligheid, onnadenkendheid, ongedurigheid of onreg wat gepleeg is. Daar was ongelukkig te veel van elk hiervan.” Die boetvaardigheid geld steeds.
Omgekraptheid oor my manier van doen was nie altyd net intern nie.
Later, in my redakteursdae, glo ek dat PW Botha my ná ’n verbale aanslag graag fisiek te lyf sou wou gaan oor ’n verwaanderige ope brief op die voorblad van Volksblad. My ongewaardeerde raad aan hom was dat ’n afgetredene sy mond oor die politiek moet hou. Gelukkig het 800 km se telefoondraad ons geskei.
In 1989 – kort nadat ek in die destydse tydskrif Insig geskryf het ‘n sterk suspisie leef voort, ook in die buiteland, dat die Weermag ná die Verdrag van Nkomati met Renamo bly konkel – daag Wynand Breytenbach, adjunk-minister van verdediging, duidelik ongemaklik by my kantoor op.
Magnus Malan, sy minister, het hom gestuur om “Hennie van Deventer op te donder”.
“En?”
“`Ek het vir hom gesê ek donder nie my vriende op nie.”
Gerusstellend gewees om dit van ‘n gereelde snoekermaat te hoor!
Comments