Rooi lipstiffie

Die inwoners van hierdie werf is te lief vir pampoen in enige vorm en kleur om ooit enige pampoene na die dak te verban.  Wat is dan nou lekkerder as ‘n pampoentert met so ‘n krakerige kaneelsuiker-kors, vars pampoenbrood met ‘n strepie neutmuskaat of Sondagmiddag-pampoenpoffers met ‘n dun karamelsousie?  Pampoen kan beslis nie op die dak gemors word nie.

Maar wat ons wel het, is skottels BINNE in die dak….

Die sikloon wat ons die naweek so ‘n veeg met sy stert kom gee het, het welkome reën vir ons dorre lappie aarde gebring, maar dit het ook ‘n bietjie konsternasie op die maplotter werf veroorsaak. 

Salig sit ek, Moeder van Vele en Middelsus nog Sondagmiddag ‘n stokou fliek na middagete en bekyk, toe Middelsus die gedrup op die voorportaal se teël vloer hoor, net om sekondes later te ontdek die plafon maak al sulke dik nat strepe op die lasplekke….

Die herinnering aan die gebarste geyser van ‘n maand gelede nog vars in haar geheue, uiter Moeder ‘n paar onwelvoeglike woorde so in die verbygaan. Iemand moet in die dak op en gaan kyk wat aangaan. As dit wéér die vergalste geyser is…..dreig sy so in die niet.

So word die lendelam leer ingedra, en gedagtig daaraan dat mens net ‘groei’ wanneer jy jou vrese in die oë staar, vertrek ek op teen die leer wat deur Moeder en Middelsus ge-anker word om te gaan kyk watter goggas en goeters wag vir my daar bo. Dis moeilik om so oor die balke te klouter as jy drie flitse gelyktydig in alle rigtings probeer skyn….

Lang storie kort, Vader met die Krom Knie word wakker van die gelag en sukkel-sukkel ook tot bo. So ontdek ons die beginpunt van die klein watervalletjie, daar doer vêr in die middel van ‘n soliede stuk plaffon waar ek nie mag trap nie, hoe dan nou anders.  Soos ‘n akrobaat wat tot vir Tom Cruise in Mission Impossible soos ‘n beginner laat lyk, bewimpel ek die vorige geyser se opvangplaat en ‘n redelik groot skottel onder die lekplek in, en hoop vir die beste.

Nee sê Vader, die probleem begin buite, ons sal die blare uit die geute moet loop grou, anders dam die reën net nog verder op.  En so klouter ek, Vader en Middelsus buite bo-op die dak vir ons Sondagmiddag-avontuurtjie.  Moeder anker nogsteeds die leer want sy het hoogtevrees. Met die omskuif van die leer om ons aan die ander kant van die huis weer te laat afklim, gly sy. Maar gelukkig, soos ‘n ware Namibiër, ken sy die eierdans, en trap vlugvoetig rond om staande te bly.

Want kon jy nou dink wat sou gebeur as sy geval en bly lê het?

Daar sit ons drie sonder afkom plek, sopnat en yskoud, en binne lê Ouma dowerig en dut, soos net ‘n 94-jarige kan.

Dit sou ‘n wyle wees voor iemand ons ontdek het…..

Nou moet ons nog net die vol skottel een of ander tyd gaan afhaal. Ons wag maar net tot daar meer mense in die huis is….

Boobs is ‘n groot ding in ons familie. Letterlik. Met twee oumas wat goed gesëen was en al hul oordadige gene na my en die Student (tot begin van die jaar toe nog bekend as Teenage Queenie) toe aangepaas het sonder veel aarseling, wéét ons van swaartekrag en die newe effekte van draf en derglike fisiese aktiwiteite.

Ons weet ook van die nodigheid van die regte soort ondersteuning. Anders as kort Oumatjie met die korset, het ons gelukkig nie as weeskinders grootgeword en ooit nodig gehad om die rondborstigheid met tuisgemaakte bra’s in toom te hou nie.  Tuisgemaakte stukkies lap in die laatnag aanmekaar gestik uit laventel sakdoekies of uitgewaste meel sakke.

Nee, òns het die Bra Oom.

Naas die grootste en oudste rooi-baksteen gebou in die Suidelike Halfrond, die Midmar-myl, die begin van die Duzi, en die Comrades, spog ou Sleepy Hollow ook al vir jare lank met die Bra boutique bo die Spar se drankwinkel.

Terwyl ander, meer moderne en ‘with it’ plekke nou so oral op web-blaaie begin adverteer en spog met hul bra boutiques waar die moderne vrou vir haar ‘n nommerpas buustelyfie kan gaan laat afmeet en aanpas, pronk ons alreeds ‘n generasie of twee lank met puntige borste wat soos goeie hoofligte ‘vorentoe, in die regte rigting’ pryk.

En dit alles te danke aan ons Bra Oom.

Jip, ‘n OOM.

Na my soveelste sport bra nie die toets van die tyd deurstaan het nie, kom ek eendag, so ‘n paar jaar gelede, moedeloos tog hoopvol, op die blinkwit trappe langs die drankwinkel te staan.  Op na bo, soos na die hemel, strek die wit trappe na die plek van die verlossing van hang tieties….

Die groot glasdeure met die naam in goue letters op uitgeskryf, lyk soos die poorte na die beloofde land. Mens moet ‘n knoppie druk en jou teenwoordigheid oor die interkom aankondig. Wanneer die slot ‘kliek’ en die deur geruisloos oopswaai, roep ‘n koel vertrek met sagte beligting en rye en rye bra’s van enige grootte, vorm en kleur jou binne.

En dan spring die Oom agter die toonbank uit, en jy skrik jou alie af…..

Oom knip en naai sy eie skeppinge aanmekaar in die agterste kamertjie, terwyl Tannie Bra glad niks met bra’s te doen het nie  –  sy boer op die plaas saam met die seuns.

My eerste besoek was nogal ‘n prettige een.  Na ek ewe dramaties verklaar het ek kan nie meer langer saamleef met die twee hangende verskynsels nie, takseer Oom my so ‘n halwe minuut aandagtig aan, en gaan haal toe summier ‘n paar items van die rak af. Sonder dat ek ‘n woord ge-uiter het oor ‘n 32, 34, 36 A, B of C…..hy wéét sommer.

Ek word in die eerste aantrekhokkie ingeboender met die bevel:  try it on and let me know when you are ready.

Uhm, ready? Reg vir wat?

Maar ek pas aan en verstel hier en trek daar, en draai nog so al in die rondte voor die spieël met die eerste een toe Oom sommer net hier agter die gordyn vra of ek reg is, of hy maar kan inkom.

Inkom?!  My gedagtes vlieg in vyfde rat weg en ek sien die koerant opskrifte:  ‘vrou betas, aanvaller verwurg met onderklere gevind’

Maar oudergewoonte neem my mond oor, en voor ek kan keer sê ek, ja, kom maar in.

En daar staan ek, buuste omhoog, en oom al peinsende na die twee inboorlinge en staar.

Nee, sê Oom, dit gaan nie deug nie, hulle sit nie reg nie. Ek giggel en trap rond soos ‘n hoender voor voertyd.  Oom se hande beweeg boontoe en maak sulke bak vorms oppad na my bors toe, beweeg dan weer af, en frustreerd probeer hy beduie die hoofligte skyn weerskante van die pad verby, nie reguit vorentoe soos dit moet nie…. Ek druk maar my hand in eie boesem en probeer die skade herstel, maar Oom is nog lank nie tevrede nie.  Ek sweet al van die inspanning, maar Betsy en Louise wil nou eenmaal net nie lê soos Oom beduie nie.

Desperaat vra Oom:  ‘Can I fix them?’

Moedeloos sê ek:  ‘Ja Oom, gaan maar aan…”

En daar druk Oom die sagste twee hande voor by die bra in en verskuif die obsternaat boesems na ‘n meer vleiende posisie. En daar, in die klein aantrekhokkie agter die swaar gordyn, kry ek vir die eerste keer in my lewe ‘n behoorlike les oor hoe om ‘n bra aan te trek en die inhoud sò te skuif dat hulle nie soos pampoentjies onder my kennebak vasklou, of soos wegloop kinders onder my kieliebakke probeer inklim nie!  En dit deur ‘n middeljarige Oom sonder tieties…..

Ek was alweer ‘n paar keer daar.  Die Bra Oom geniet sy werk, en ek geniet my regop tieties.

Een van my gunsteling flieks is ‘The scent of a murderer’, van die middeleeuse Franse weeskind wat so ongelooflik goed kon ruik dat hy ménse kon ruik, hul eie ‘essence’ kon uitsnuf.

In die fliek lei sy snoet hom dan ook na agt ‘soete’ dames, en probeer hy hul ‘essence’ in botteltjies opvang. Die dollas dooi ongelukkig in die proses, maar die outjie in die fliek skep ‘n geurtjie in ‘n bottel waarvan net een druppel menigtes mense tot ‘n sinnelose soort verslawing dryf.  Hoe heerlik. Ek vrek self oor die reuk van ‘n man, maar dankie tog my neusgate is nie so bedrywig dat ek sinneloos aan my neus rondgelei word nie….

Die engelsman het wel altyd vir my te vertel gehad dat ek soos karamel ruik, en dat wanneer hy by ‘n vertrek instap, hy dadelik kan uitsnuf as ek daar was.

Dit bring my nou toe by die gedagte:  wat IS mens se ‘essence’, daardie ding wat jou omskryf, maak dat ander jou herken vir wie jy is, dit wat jy is?

Wat is MY ‘essence’? 

Ek lees die boek van Ingrid Betancourt, en daarin vertel sy dat toe sy so deur die rebelle in die oerwoud gevange gehou is, sy net groen om haar gesien het. Net oerwoud. Weg is die samelewing, haar familie, haar vriende, haar werk. Weg was haar menswees saam met dié dinge wat haar omskryf het.

En ek besef, net soos sy, word ek ook omskryf, definieer, deur my familie: die oudste van drie dogters, die jagter en die raakvat-ma se kind.

Deur die plek waar ek groot geword het:  doer in die dorre Noord Kaap waar mense nog aards is. 

Deur dit wat ek geswot het:  die kommunikeerder, die een wat kreatiewe plannetjies kan uitdink.

Deur my werk:  die bestuurder, die een wat aandag gee aan detail en logies dink.

Maar wie is ek regtig, gestroop van al hierdie omgewings faktore?

Kleinsus se dogtertjie van twee kuier anderdag by ouma, en dié is nou net mooi ge-potty train. Maar kom Pop toe met ‘n nuwe slenter:  sy wil STAAN en piepie.  Het vir ouma lank se beraadslaag gekos om haar toe uiteindelik so half hurkende oor die pot haar ding te laat doen.  Meer as net die pot was sopnat, maar Pop is doodgelukkig want sy het daardie dag deur haar eksperiment ‘n stukkie van haar ‘essence’ vasgelê, haarself begin definieer as ‘n avontuurlustige eiesinnige dogtertjie wat dinge wat vir haarself moet ontdek.

Ek beny kinders, hul papirus-rolle lê nog so naak en skoon voor hulle, hulle kan hulself nog ontdek en omskryf na hartelus.

Hoe ouer ons word, hoe meer gebeur daar dinge wat ons eie wese laat wegkwyn, ons reuk laat vervaag. Soos toe ek in die laerskool was en ‘n jaar te jonk vir my standerd probeer inpas het by die ouer kinders. Slim genoeg was ek gewis, maar oud genoeg glad nie.  Dae om al huilend huis toe gegaan omdat niemand met my wou speel nie:  dié in my klas sê ek is te jonk en sal nie verstaan waarvan hul praat nie, die in die jonger standerd sê ek is te ‘groot’. 

Pas nêrens in, word uitgestoot bloot vir dit wat ek is, my ‘essence’.

Amper veertig jaar later besef ek eers, daardie seerkry is die begin gewees van my wegkruip van wie ek regtig is, my leun wat ek terwille van inpas geleef het.

Dis tyd, dis tyd vir my eie geurige essence om te warrel net waar hy wil!  Nie meer oudste dogter, Ousus, skugter boskind in die afrikaanse klas, vryerige student, jong dom ma, of later net dom ma nie. Nie meer die ‘square peg in the round hole’ nie.

Van nou af net ek, myself.

Is ‘n bangmaak gedagte om op so ‘n ongekaarte ontdekkingsreis te gaan, maar ek dink die essence in MY botteltjie gaan ‘n aangename een wees…..wag maar en kyk!

Ek het hom maar net ‘n kort maand gelede ontmoet toe hy met sy selfversekerde houding en dié openingswoorde langs ons tafel kom staan het: ‘So ladies, I have this pick-up line…’

 

So het hy met sy deurmekaar blonde hare, diep bariton stem en sterk hande in my lewe ingewals.

Hy is sewe jaar jonger as ek, maar die jare verdwyn soos mis voor die son as ons bymekaar is. Hy het my weer leer lééf. Sonder onnodige inhibisies, sonder my self-opgelegte reëls, oor die grense heen van die gewòne. Vry, ten volle.

 

Saam het ons gaan skinny dip, en ek het nie eens een keer gewonder oor my maskara wat sekerlik in swart strepe teen my gesig afloop nie. Het glad nie skaam gekry toe my beenhare stekelrig groei van die koue water nie. Nie geworry oor die bra-lose boobs wat hang toe ek uitklim nie.

Net geléwe en gewees. En dit gate uit geniet.

 

Ek het my vergaap aan sy eetlus: vir kos én vir die lewe. Styf het ek teen sy bors gesit, met ons bene deurmekaar gevleg, sy stem deur my wese voel fibreer toe hy sê: ‘Suze, you don’t belong here. You need to go somewhere where you can find a man who will look at you the way I do now.’

 

Later het hy, kop voor-oor gebuig, die mooiste melodieë uit sy kitaar opgetower. Ek het verdrink in die soet klanke.

Die aand toe ons gaan lag het vir die ander wat karaoke sing, het my lag skielik opgedroog toe hy stip vir my kyk en ‘n baie goeie weergawe van Rob Thomas se “I think I’ve already lost you” sing.

 

Oppad huistoe het hy sy skoene uitgetrek, en deur die venster bo-op die kar se dak geklim. Ek het al laggende aanhou bestuur en by die hoek darem bietjie stadiger om die draai gegaan. Ons het gegiggel en lag tot die trane loop. Deur die oop venster aan my kant het hy van bo sag oor my wang gestreel en gesê: ‘Suze, this is the most fun I’ve had in a long time!’

Ek ook.

 

Toe kom die aand wat hy vir my die boodskap stuur: ‘I’ve come to respect and like you more as time has gone on, it’s just our timing that is wrong.’ ‘In a different life things would’ve been different between us.’

 

En nou gaan hy weg. Oor twee weke is hierdie bol energie, my muse, vir ewig uit my lewe.

Sy tasse staan gepak, hy is oppad Australië toe om die kuns van kook te gaan bemeester.

 

Johnnyboy, jy het eenkeer oor ‘n koppie koffie gepraat van die drie soorte mense in die lewe: dié wat energie géé, dié wat deel daarin sonder om dit minder te maak, en dié wat dit steel en vat sonder om terug te sit. Jy was my gewer, my bron van energie, my deler sonder om dit te steel. Saam het ons die lewe gedans in ‘n poel van wit lig.

En jy is reg, ‘n ander tyd, ‘n ander lewe, was ons uiteinde anders, was die laat los nie so gou nie, dalk nooit.

Hierdie was jou geskenk aan my Johnnyboy, jy het vir my lewe gebring in ‘n dor seisoen. Jy het gemaak dat ek myself deur jou oë sien, mooi oë.

 

Al moet jy gaan, in my hart sal jy vir ewig ronddans!

‘If you’ve got it, flaunt it’ sê my ma altyd. En dis presies wat Middelsus op die Balju se kerspartytjie gedoen het.

 

Dit begin so: ons ‘brother from another mother (en father)’ is ‘n eksentrieke bokboer van beroep, maar ‘n sosiale vlinder van geaardheid. Hy ken al wat leef en beef, en word gereeld in die geselskap van die meer gesiene burgers van ons ou dorpie gesien. So gebeur dit dan nou ook ‘n jaar of wat gelede dat hy genooi word na dié funksie van die jaar, die plek waar al die ‘who’s who’ mekaar half nugter kan aanstaar – die Balju se kerspartytjie.

 

Maar Bokram wil nie alleen gaan nie, en besluit om vir my en Middelsus saam te sleep. Ons is mos nou single, en synde dit Desember is, is al die vetjies langs die swembad uitgebraai, en lyk ons heel skaflik bruin en vakansierig.

Soos gewoonlik werk Bokram se verbeelding oortyd, en kom hy met ‘n juweeltjie vorendag: ons moet sy verleidelike vroulike ‘body guards’ vir die aand wees, soos ‘Men in Black’, net ‘Chicks in Wit’…..

Ons laat ook nie ‘n kans verbygaan om amok te maak nie, en belê summier in twee wit gewade vir dié grootse geleentheid. Middelsus s’n het so ‘n lae hals wat die bollende boobs net-net sedelik hou. Sy moes die nippeltjies met pleisters toeplak om die gedoente wettig te hou. Viva Elastoplast!

 

Ons daag ewe vernaam effens laat op. Almal staan al met voggies in die hand in die kroeg en om die swembad rond toe Bokboer met elkeen van ons aan ‘n arm deur die voordeur ingesweef kom. Toé draai die koppe. En rek die oë. Die tantes met hul styf gespuite hare gluur en frons. Die ooms trek hul boepies in en probeer regopper staan. En Bokboer smile van oor tot oor en spin soos ‘n kat wat room gesteel het.

Die manne staan behoorlik tou om vir Bokboer te kom groet en kamma te hoor wat die vleispryse dan nou hierdie jaar maak. Ek en Middelsus het ook geen tekort aan drinkgoed nie, want die nuuskierige manne sorg mooi…..hul oë al dwalende na Middelsus se twee sondaars. En Middelsus laat nie op haar wag nie. Sy het ‘n party trick.

 

Van al die jare se ure en ure van masserings doen, is haar borsspiere baie goed ontwikkel. En haar sin vir humor net so. Ou Jopie se oë dwaal weer so ‘n slag terwyl hy ewe gemaak ernstig met haar oor die stand van die apteke in die dorp probeer gesels. Ek en Bokboer kan ons lag nie meer hou nie, en gee die geheime teken. Sonder om te blik of bloos, of enige inspanning te toon, wikkel sus haar spiere so effens, en voila!, daar vorm die mooiste cleavage wat enige lewende wese nog ooit gade geslaan het!

Die vallei van vrede lê oop! En dit ry vir ou Jopie bloots. Hy stotter en stik, en begin rondtrap soos ‘n skoolseun wat met witwarm gedagtes oor die biologie juffrou uitgevang is. Met dié voeter hy in die swembad. Wit broek en al.

 

Die ander manne het vir Middelsus staande toegejuig en tannie Balju het haar ingetekende ooghare amper plat geskrik.

 

Nie ons of Bokboer is toe ooit weer genooi nie.

My twee oumas was altwee gesëen met groot boobs.  Size DDD groot. Dit skip toe ‘n generasie, en stu weer rondborstig voort in die kleinkinders, alhoewel effe afgewater en nie meer heeltemal so ruim nie.

Meeste van die kleinkinders in elk geval.  Die jongste een van dié tak van die familie het aan die agterspeen gesuig toe dié ekstra stukkies lyflikheid uitgedeel is, en betreur haar lot met net ‘n A-grootte handjie vol….

Ten minste kan sy haar lyf boesman hou en lang afstande tjop-tjop kafdraf, sonder om haar te veel te kwel oor die ‘bodily harm’ wat sulke oorgrote aanhingsels aan mede drawwers en die eie skelet kan aanrig…..

Dieselfde geld egter nie vir haar twee ouer susters nie.  Ons is ruimer geseën.  En die twee vleeslike rondinge het dikwels ‘n lewe van hul eie, tot vermaak van menige onskuldige omstander.

So gebeur dit toe dat ek op ‘n jeugdige ouderdom uitvind die ooievaar het kom besoek aflê, en ek word ‘n dierbare klein dogtertjie ryker.  So tussen die swottery deur om my graad klaar te kry, staan ek soms 2 uur in die oggend en winde uitvryf terwyl ek een (slaperige) oog op die handboek hou, want 8 uur skryf ek eksamen.  Ek was jonk, dom, arm en ver van my ma af, en by ‘n tydelike gebrek aan enige common sense, was lapdoeke en ‘nappy liners’ die klein dame se voorland.  Na ‘n gesukkel met die swaar rooi doek-emmer wat my skouerblaaie uit potjie getrek het, en die voorraad Sterinappi wat allewig instand gehou moes word, was bottels uitkook en steriliseer net een te veel vir my brose gemoed.

Ek borsvoed toe.

Vir twee jaar.

Want ek was lui, en dit was gerieflik.  Die melk was net die regte temperatuur, altyd. Daar was altyd volop voorraad vir ‘n dorstige suigeling. Dit kon nie suur word nie, en ek het nie nodig gehad om enigiets te steriliseer en te kook nie. (Net koolblare was nou en dan ‘n dringende noodsaaklikheid om die melkkoors weg te hou as madampie nie lus was vir drink nie…)

En dit het my maer gehou.

Ons kon ver op reis gaan en op die ingewing van die oomblik gaan kuier, want geen voorbereiding van bottels en ‘formule’ was nodig nie.

Ek kon net nie vir vyf ure aanmekaar klas draf nie, want dan het die wit druppeltjies kosbare vloeistof op my skoenpunte begin drup…..

En juffer was gruwelik bederf, want sy het nooit honger gely nie.

Tot daardie een dag in die kerk.  Ons het by my ma-hulle gaan kuier, en die trotse familie het soos orrelpypies in die kerkbank ingeryg.  Almal moes inwurm, want dis mos lekker om die uitgebreide kroos af te show.  Dit was egter nie lank nie of dame raak kriewelrig.  G’n fopspeen of ‘n gesus of gepaai het gehelp nie.  Die duiwel was los daar in die agterbanke en sy was onmoontlik. Bang vir die ou ooms wat ons so van onder woeste grys ooghare aangluur, trek ek en madam toe maar moederskamer toe.

Heel agter in die kerk, so agter ‘n dik venster.

Ons is die enigste twee daar, en omdat ek brand om na die preek te luister, besluit ek dat as juffrou se mond vol is, sy sal stilbly en ek kans sal kry om te luister.

Maar die uitrusting wat ek aan het is ‘n nagmerrie van lap en die buit is nie so maklik bekombaar nie.  Nou aangesien dit net ons twee daar is, en die venster van eenrigting spieëlglas is, besluit ek om van bo-af in te gaan, en tuimel die tot-barstens-toe vol vlesigheid sommer bo by die hals uit.  Ek sit salig terug en luister na die dominee se rustige diep stem terwyl juffer ewe rustige suig-geluidjies maak.

Behalwe, die dominee se stem het weggeraak.  En sy woorde gefalter.

Want dit was toe nié eenrigting glas nie……

Ek het aanvanklik begin blog want ‘n vriendin het gedink dit sal ‘n goeie idee wees.  Sy sê ek het die vreeslikste stories oor my internet dating wedervaringe te vertel….ek kan soveel skandes en skandale nie vir myself hou nie, dis ‘n sonde. 

Ek was in alle erns van plan om gereeld oor die internet vryery verslag te lewer, maar toe ek na een rampspoedige ‘date’ naweek deur die arme man aangesê word om tog nou nie oor sy ‘privates’ te loop staan en blog nie, het ek die idee maar eers op ys gesit.

Maar vanoggend het ek hierdie juweeltjie raakgeloop in die doolhof van ‘people shopping’ waarna die oningewydes as internet dating verwys:

Boet is van Brazilië, vir die afgelope jaar woonagtig in Suid-Afrika, in Gangsters’ Paradise.  Sê dis vir hom lekker, dis ‘n mooi land en hy soek ‘n ernstige verhouding met ‘n girlie binne ‘n 250km radius. Die engels is maar beperk.

Hmm, ja. Ek val (gelukkig) effe buite sy skietgebied, maar boet gesels immer voort.

Ek vra aanmekaar hoekom ‘n Brazilian wax dan nou so genoem is.  Maar geen antwoord, net passievolle geskrifte terug met ‘You are an angel’-goeters. 

Toe vra ek maar of hy kan Tango.  En die jolige antwoord kom ‘Yes, 30%!’

Vra ek ewe tong-in-die-kies hoe dans hy dan nou die ander 70%?

Kom die antwoord:  ‘RAPE DANCING’

Is jy seker vra ek, R-A-P-E dancing……?

‘OH BABY’ antwoord boet.

Al wat ek kan sê is:  you speak funny foreign dude!

Ek kon alweer nie vanoggend wakker word nie.  Daardie ‘snooze’ knoppie ses keer gedruk, en my kop is so dof soos na twee bottels van Nederburg se beste Special Late Harvest.  Maar ek het gisteraand niks gedrink nie…..

Ek het wel weer gedroom ek sien ligte soos verskietende sterre, en die volgende oomblik is die plat, verligte alien-skippies soos groot glimmende disco-bane bo ons koppe.

Hierdie keer het hulle soos mense gelyk, ekstra laaaang mense.  En ek moes hulle voer. En die tyd het so staaaadig verby gegaan  –  twee dae vir ons is maar een vir hulle.

Het weer mooi gesoek in die stort vanoggend, maar ek kan om die dood net nie die plek kry waar hul die probe ingeplant het nie…..

Aan al daardie arrogante, selfvoldane ex-ietse wat hulself so aanmatig om one-liner sms’e of emails te stuur met die indringer vraag,  ‘Hallooooooo, hoe gaan dit nog?’, net hierdie ou direkte verkoopstegniek rëeltjie:

Earn the right to the conversation arsehole!

Toe ek in die army was, het die sersant na die girls se boobs as Betsy en Louise verwys.  Jou naamplaatjie moes altyd net so effens bo Betsy se perky punt pryk.

Onlangs loop ek saam met Teenage Queenie in die winkel, en ek hou haar ongemerk dop. Dit verskaf my jare se pret om te sien hoe sy haar skouers so effens optrek, vir Betsy en Louise op en uit druk en dan die mondjie so half onwillekeurig pruil wanneer sy by ‘n spieël verybstap, of ‘n sexy jongman iewers in ‘n 20 myl radius is…..haar weergawe van haar maag intrek, het ek agtergekom. 🙂

Die koffie drinkery saam met die ander vroulike verteenwoordigers in die familie, ontaard toe in ‘n goedige gespot van Queenie se bates…..en sommer almal s’n op die ou end!

En weereens kan die familie nie sê ek steek lyf weg (of boobs, for that matter) wanneer dit kom by naam gat maak nie.

Jare gelede het ek by ‘n makelaar gewerk wat jaar na jaar die prys vir beste makelaar in ons dorpie gewen het. Dié prestasie is dan elke keer tydens ‘n spoggerige kaas-en-wyn geleentheid in die naby geleë weermagkamp se grênd Offisierskroeg gevier.

Die eerste jaar wat ek daar werk is ek dan nou ook deel van dié feesvieringe.

Maar ek het nie ‘n rok nie, en niks smart om aan te trek nie.  (Ons was nog jonk en brand arm ok…) 

Kleinsus kom kuier gelukkig daardie einste naweek van waar sy kuns swot in Pretoria, en bring ‘n blinkerige rok saam.  ‘n Eenvoudige rok, maar ‘n mooie rok.  My ma het hom self gemaak.  Baie reguit lyne, met bande oor die skouers en ‘n breë band wat oor die boobs moet kom, en dan verder A-lynerig reguit af met twee laaaaang slits aan die kante.  Van die mooiste blinkerige diep blou sagte lap met helder rooi en groen blompatrone op.

Ek lyk heel feestelik in die rok, maar my bra se bandjies bly uitsteek…..

Nou kyk, na twee jaar se melkkoei speel vir ‘n dorstige suigeling, is swaartekrag nie my beste vriend nie.

Maar ek en Kleinsus is altwee gesëen met redelike groot borskaste (sou gedink het ons kon beter swem dan…), en sy sê as ek my asem diep intrek en vir Betsy en Louise uitstoot, sal die band oor die boobs styf span en vanself bo bly, en het ek nie die bra nodig nie.  So gemaak.

En die res van die aand praat ek net in kort sinne, want as ek te veel asem uitblaas, glip die boobs onder die band in, en squish dit vir Betsy en Louise heeltemal suid, en lyk ek soos ‘n afgesuigde hoenderborsie.

Dit het gewerk tot ons begin Tequila drink het.

Ek het te lui (of onvas op die voete) geraak om elke keer badkamer toe te gaan as die ‘glippery’ begin, so toe ek weer voel dat Louise so onder die band begin deurloer, en ek seker so lopsided soos ‘n afwiel donkiekar gelyk het, gryp ek haar sommer net daar, reg langs die kroegtoonbank, aan die boonste velle, en pluk haar sonder seremonie weer in orde.

Maar Tequila maak mens sterk, en ek pluk haar toe per ongeluk uit….ten aanskoue van almal wat op daardie stadium per toeval in die helse spieël agter die kroeg gekyk het.

Die volgende jaar is ek weer genooi, maar dié keer het ek ‘n’ broekpak gedra.