pgjonker

Gisteraand ‘n draai by Canala Walk gaan maak. Nie eintlik omdat ons spesifiek daar wou wees nie, maar die kinders moes daar naby afgelaai wees vir ‘n ding. Toe doen ek en vroulief maar die koffiedrink en stap deur die winkels ding.

Gewoonlik behels ons drill om Exclusive Books te doen, en dan koffie. Maar dit lyk of Exclusive Books toegemaak het, toe gaan ons maar dadelik vir die koffie. Een van daai plekke waar jy jou koffie by die toonbank bestel en betaal, en dan gaan sit.

“Homielt?” vra die meisie agter die toonbank.

“Sorrie?”

“Homielt?” vra sy weer.

Gelukkig hoor my vrou baie goed. Of dalk het sy net ‘n oor vir die esoteriese. “Yes, hot milk please.”

Mokerstok! Hoe het sy dít uitgewerk? My vrou is goed, ek sê jou. Sodra die ouens mense gevind het op Mars moet sy gaan tolk daar.

Ons het net ons sit gekry, toe daag daar ‘n vriendelike, vrolike kêrel met ‘n ooprits omslag daar aan wat geld insamel vir skole. Dowes, blindes, die skool om die hoek, nog ‘n ene af in die straat en so. Ek is seker dis ‘n wonderlike ding wat hy doen, but seriaas! Ek wil nie in ‘n restaurant sit en koffie drink, en dan moet ek agressiewe verkoopstegnieke weerstaan nie.

Gelukkig is my vrou by. Sy sê toe mooi vir daai ou hy moet loop. Dit het ‘n tydjie gevat voor hy daardie gedeelte verstaan het. Of miskien het hy net só hard aan sy sales pitch gewerk dat hy gevoel het ons moet die voordeel van die hele vertoning hê. Daremte is hy toe later weg, maar sulke ouens bederf altyd my dag.

As ek ‘n bydrae maak voel ek vies oor ek my deur skuldgevoelens ‘n bydrae laat maak vir ‘n cause wat ek nie eens weet of dit bestaan nie. En as ek nié ‘n bydrae maak nie, dan gaan ek op hierdie guilt trip en dink en aan Don Fransisco wat sing van “…. do you make the poor man beg you for a bone….”

Toe ons klaar koffie gedrink het, loop ons nog ‘n paar draaie. Uit die hoek van my oog sien ek ‘n man na ons toe mik. In sy hande het hy iets wat lyk soos iets wat hy aan my vrou gaan wil verkoop.

“Bonjour, Madame,” groet hy in Frans.

“Nee, nee!” keer ek.

Laas wat iemand my in ‘n vreemde aksent beetgepak het, het dit my honderder Rande gekos om van haar ontslae te raak.  Ek gryp my vrou se hand en stuur haar doelgerig weg van die Franse jagter af. Sy behoort trots op my te wees, veral na die episode met die Israeliese girl.

“Kom ons gaan kyk bietjie na Woolworths se onderklere reeks vir dames,” stel ek voor.

My vrou het nie geantwoord nie, maar dit kan wees dat sy my nie gehoor het nie. Dis nogals rasering in daai plek gewees. Ons stap darem toe later in by Woolworths.

“Ek dink die bra’s is daai kant toe,” wys ek na die bordjie wat sê LIFT.

My vrou sê ek moenie vir my simpel hou nie. Miskien voel sy ook nog vies vir daai simpel bemarker wat ons in die koffiewinkel teëgekom het.  Of dalk wou sy weet wat die Fransman verkoop.

Ons kyk na slaapklere. Ek sien die onderklere afdeling is daar naby. Nogals mooi goedjies wat hulle verkoop. Ek bewonder die materiaal en so aan.

Het jy geweet mens kry bum shapers, tummy shapers, body shapers, en secret shapers allester in Woolworths? Ek aanvaar dis die inverse weergawe van om ‘n sokkie voor in jou speedo in te druk in die winter.

Maar uiteindelik vang pinstripe kledingstukke my oog. Nee, nie pakke klere nie. Pinstripe onderklere vir vrouens, en pinstripe nagjurkies.

Ek het nogals nog nooit só oor pinstripes gedink nie.

 

Lank gelede stroll en ek vroulief een aand in die Tygervallei rond met ons (toe nog net) twee kinders. Hulle is toe seker so 3 en 6 jaar oud, moontlik selfs nog jonger.   Dit was darem al die tyd van selfone, want my pel uit PE uit bel my op my selfoon en sê hy is in die Kaap, hy en nog ‘n pel kuier in die Cantina Tequila, ek moet kom groet.

 

Nou ry ons gou oor Cantina toe. Ek wil net gou gaan groet. Die groot ou by die deur wil my nie inlaat nie. Nie sonder ‘n fooi nie. Ek verduidelik ek wil net my pel groet, ek kom nou-nou terug. Later laat hy my toe, in ruil vir my motorsleutel. Ek is nie mooi seker hoe die sekuriteit op die motorsleutel sou werk as ek sou blyk nie binne ‘n paar minute terugkeer nie.

 

Binne raas dit. En daar is ménse. Met moeite beur ek tussen die mense deur tot ek uiteindelik my vriende by die toonbank kry sit. Ons groet, hulle dring aan ek moet daar kuier vir die res van die aand. OK, net eers met my vrou gaan reël. Nou beur ek weer terug tussen die mense deur. By die deur moet ek die regte bouncer kry om weer my motor se sleutel te kry. Uiteindelik is ek darem onder op die parkeerterrein.

 

“Ja, gaan, geniet dit, en moenie voor middernag huis toe kom nie,” moedig my vrou my aan. (Nee, regtig!) Ek stap terug Cantina toe, met my kinders wat altwee by die motor se venster uithang en roep: “Nee, Pappa moenie gaan nie….!” Verskeurd waai ek maar vir hulle en gaan in.

 

Na ‘n lang tyd kry ek uiteindelik my sit by my pelle. Twee dames staan daar naby, en begin praatjies maak. Dis nou nie heeltemal my gemaksone nie. Gelukkig is ek saam met twee pelle wie hierdie tipe ding mooi verstaan. Nie dat hulle rof of so is nie. Dis net, hulle is sosiale diere, gemaklik met vreemde mense, en voldoen aan die beskrywings van ‘dark, tall & handsome’ en ‘blonde, tall & handsome’ onderskeidelik, so die girls praat in elk geval graag met hulle. Altwee gerekende besigheidsmanne. So ek hou my maar eenkant en hou die vertoning deur die pro’s dop. Ek sit tussen hulle, half met my rug na die twee dames toe. Ek is dus nie regtig deel van die geselskap nie en onder geen sosiale druk nie.

 

Ek sit ook naaste aan die twee dames. Dit besef ek eintlik eers toe een van hulle haar hier van agter af teen my rug kom aanvlei. Nou sit ek stom versteen (ek moet dit nou versigtig bewoord), onseker wat nou. Ek kan in elk geval nie veel doen anders as om net te bly sit nie. Die dame is nie klein nie, en met haar twee floating devices (soos een Survivor deelnemer dit genoem het) wat weerskante van my ore rus kan ek in elk geval nie eintlik my kop draai nie.  

 

Nou hou ek my so cool soos wat ek kan. Maar glo my, dis harde werk om cool te wees as die sweet jou in strome aftap. Ek meen nou maar, jy weet, picture jy druk ‘n warmwatersak teen elke oor vir ‘n langerige tyd.

 

Nou kyk ek om die beurt swyend, hulpsoekend na my twee pelle. Ek meen, synde die pro’s is hulle mos nou veronderstel om te weet hoe om my nou uit hierdie situasie uit te kry. Ek is nie seker of hulle bloot moedswillig was, en of hulle hierdie tipe goed in hulle stride kan vat nie, maar hulle teug rustig verder aan hul drankies en gesels verder met die girls. Intussen kos dit al my wilskrag om nie my drankie oor my kop uit te gooi net om die ergste hitte te breek nie.

 

Ek kan nou nie meer onthou of die twee dames vanself belangstelling verloor het, en of ons besluit het om te loop nie, maar dis met ‘n besonderse gevoel van verligting wat ek uiteindelik weer die koel aandlug op my lyf kon voel.

 

En al wat my vrou daaroor sê is: “Jy weet ook niks nie.”

 

‘n Opmerking was sy sedertdien al meer as een keer herhaal het.

Ek het onlangs nodig gehad om die hof te besoek.  Bellville se Landdroshof.  Nee, ek was nie in die moeilikheid nie.  My bywoning was heeltemal bona fide en in die eerbare deelname aan die regsproses.

Vroegoggend is daar lang toue buite die hek.  Almal moet eers deur ‘n skandeerder gaan.  Alle AK47’s en messe en al daai goed word gekonfiskeer.  Die tou staan ver op die sypaadjie uit.  Daar is baie mense.  Daar is ook baie voertuie.  Van die soort wat hulle op die TV op “Pimp my ride” gebruik.  Maar dis die “before”-weergawes wat hier rondry.  Ploiing karre met nuwe leersitplekke en mag wiele. Custom made chroom sierroosters.  Zooped up motors, gekreukeldes, motors met verlaagde suspensies en spoilers, fur op die dashbords.  Daar is ook voertuie wat ‘n kombinasie van sommige of feitlik al voorgaande kenmerke toon.

Oorkant die pad in die son staan 5 manne.  Groot Menere.   Aangetrek met baie netjiese denims, baadjies met gewilde handelsmerke op en pette.  Nie sommer sulke bofbalkeppe nie, nee, larnie hoede, ek sê.  Goue ringe, goue armbande, goue hangers om die nek en so.  Hulle besigtig die ry van daardie kant van die pad af, ietwat uitdagend.  Dis nie die tipe manne wat jy gaan afstaar nie.

‘n Harley-Davidson kom aangery.  Hy pute-pe-pute-pe-pute op die sypaadjie op en in die rigting van die Groot Menere af.  Die Groot Menere maak respekvol pad dat meneer Harley Davidson kan parkeer.  Hy klim af en stap na die agterkant van die ry soos ‘n cowboy  in ‘n Wild West  fliek sal maak. Hy haal nie sy valhelm af nie.  Die Groot Menere bewonder sy motorfiets.

Dan begin die Groot Menere een vir een by die ry inval.  Voor in, nie agter in nie.  Niemand protesteer nie.  Ek ook nie, want ek is mos nie haastig nie.  

Ek kry berig dat die aangeleentheid waarvoor ek daar moet wees eers ‘n uur later gaan begin.  Ek besluit om maar gou oor te stap na Binnelandse Sake om ‘n ID boek te gaan haal.  By Binnelandse Sake is ek heel voor in die tou.  Ek voel so half verleë.  Dis so al asof mens voel jy moet liewer ‘n tou gaan soek om agter in te staan. Dis net te goed om waar te wees.  Die man agter die toonbank tik op sy rekenaar.  Ek kry ‘n sms van Binnelandse Sake af wat sê dat my ID boek gereed is om af te haal. Die man gee my ID boek vir my.  Een-en-’n-half minuut later stap ek uit by Binnelandse Sake.

Nou gaan val ek maar weer agter in die ry in by die hof.  Mettertyd is ek darem binne-in die gebou.  Ek gaan loop ‘n draai. Vonkiespat en Ugly Pops was al voorheen daar,  sien ek uit die grafitti teen die muur.

Buite keer ‘n man my voor en vra of ek hom kan sê waar hy moet wees.  Hy wys my die dokument in sy hande.  Dis een wat die Balju by hom afgelewer het wat sê hy moet daar wees om te verduidelik hoekom  hy nie vir vir minagting van die hof vir gevangesetting verwys moet word nie.  

Ek sê jou, daar is altyd iemand met wie dit slegter gaan as met jou.

PGJ

www.pgjonker.co.za