Petrus Pap se Oefenkamp

Fassinerend.

Ek het die fliek geweldig geniet.

Soveel raakpunte en soveel nuanses. “n Buitelander het saam met my gaan kyk, en ek moes ‘n helse klomp goed na die fliek verduidelik.

Baie van die fyn detail is totaal verlore op die internasionale gehore, en ek het ook allerhande treurmares gelees oor :

1. Vrouens ‘n minderwaardige rol in die movie speel.

    Sien, die Nigeriese prozzies is swart en vrouens !?

2. Nigeriërs word in ‘n vreeslike swak lig gestereotipeer

3 Wikus se swart handlanger speel nie ‘n prominent genoeg rol nie !?

4. Dat die Nigeriërs luister na die sangoma (swart vrou) wat sê hulle moet die “prawns” moetie eet om hulle kragte te kry is blykbaar ook beledigend.

My hart bloei !

Nouja, kyk, as een of ander buitelandse kritikus sy “fokin” onkunde en agendas wil kom demonstreer.. tough shit!

Die fliek is “blady” goed gedoen.

Mens kan donnerse issue hê met alles in die lewe as jy wil, en dit is nie Blomkamp en Jackson se skuld dat Nigeriese gangsters en moetie deel is van Afrika kultuur nie.

Ek gaan nie die hele storie en alles hier bespreek nie, gaan kyk self en lees in die fliek wat jy wil.

Die fliek se reaksiemag met die aangepaste 1 SAI kenteken was ook cool.

Nastergal, ek moet bieg.

Ek het toevallig op jou blog geland nadat ek Marie Heese se blog gelees het.

Ek het baie lui geraak met die bloggery die afgelope ruk. Lees sowel as skryf. Ek het hierdie inskrywing as ‘n kommentaar op Nastergal se blog begin, maar gou besef dit gaan hopeloos te lank raak, toe skryf ek maar hierdie inskrywing.

Die internet joernaal, web log, wat blog geword het is waar almal gou gou sy eie webwerf kan hê.

Die tendens om inhoud – content – gereeld op te dateer is ook al van die vroeë dae van die net met ons, dit was net baie meer tegnies, en nie maklik vir Petrus Pappe en Jan Rappe beskikbaar nie.

Met die skryf hiervan besef ek nou eers dat ek inderwaarheid al in 1996 ‘n “blog” gehad het, dit was net nie toe as ‘n blog bekend nie. Dit het wel aan al die vereistes van ‘n blog voldoen.

Dit was deel van ‘n webwerf, en kon gereeld opdateer word.

Ek moes die gereelde Suid Afrika bydrae skryf vir ‘n internasionale vereniging. Stokperdjie, dit was oor scuba diving.

Heel toevallig het ‘n Suid Afrikaner wat daai tyd in Kanada gewoon het, die programmetjie geskryf wat dit moontlik gemaak het dat ‘n HTML leek, die uwe, gereeld stukkies kon skryf.

Die voorloper van WordPress, of laat ek hulle nou nie beledig nie, die voorloper van Lettercrash.

Ons het net glad nie so daaraan gedink nie. Ek was meer bekommerd oor wat de fok om alles vir hierdie uitgelese internasionale gehoor te skryf. Ek het so een keer ‘n week iets geskryf, en dit was nogal lekker om die goed te lees op die Netscape browser. Die webwerf ter sprake is al jare gelede vervang met ‘n nuwe een, en ons”blogs” van destyds is alles verdoem na die kuberhel, en bestaan nie meer nie.

Hel, ek het al amper vergeet van die suis en die sing van die modem. ADSL is darem lekker.

Enige webwerf wat iemand gereeld byhou met nuwe materiaal is tegnies dan seker ‘n blog.
Ek sê spesifiek materiaal, want soos ons weet is klank en beeld moontlik op die net. In die ou dae sou iemand miskien prentjies in sy dagboek teken, of later selfs fotos in plak.

Die web gee ons nog meer gereedskap om ons inskrywings te illustreer.

Hoekom blog? Daai heel eerste “blog” wat ons nie besef het is inderwaarheid “blogs” nie, het ons geskryf omdat dit lekker was om die splinternuwe tegnologie se potensiaal te benut en ons gedink het dis moerse cool.

Ongelukkig kon ons lesers nie kommentaar lewer nie, en digitale fotografie was heeltemal buite die bereik van die gewone ou. Die program het ook nie voorsiening gemaak vir die laai van fotos nie, al die goed soos photoshop was nog in hul kinderskoene.

Hoekom hierdie blog?

Eintlik wou ek net hier kom “oefen”. Sien,  Melt het Litnet se nuwe blogs hewiglik begin “tout”, toe dag ek “mmm… interessant”, en ek het ‘n ulterior motive gehad. Eintlik wou ek ‘n blog begin vir besigheid doeleindes, en besluit toe ek sal bietjie kom oefen, en dan later die besigheidsblog begin op sy eie bediener, met Joomla of WordPress of iets as die program. Dis al meer as ‘n jaar later en ek oefen nog steeds. Hierdie blog was ook veronderstel om een te wees oor oefen en gewigverloor en sulke goed, maar helaas.

Ek blog relatief anoniem, dis gemakliker so, enige ou wat my ken van buite die blogwêreld hoef nie te weet ek blog nie. alhoewel ‘n paar al een en een bymekaar getel het. Ek het selfs al enkele van ons bloggers hier in “3D” ontmoet, maar ek is nie die “MOB” tipe nie.

Myns insiens is die heel beste blogs, die baie doelgerigte blogs. Tank Lanning skryf ‘n goeie rugby blog op die Letterdash platform. Pierre de Vos se blog :  http://constitutionallyspeaking.co.za/ is ‘n mooi voorbeeld van ‘n blog wat op sy eie bene staan en ‘n persoonlike gunsteling.

Laastens is daar die suiwer kommersiële blogs, wat bloot deel is van ‘n besigheid se internet bemarkings strategie. Daar is baie besighede wat hiermee kleitrap, maar daar is goeies ook, met uitstekende inhoud.

Op skool was ek maar ‘n klein outjie en verder ‘n boogskutter. Ek is nog steeds ‘n boogskutter. Die sterreteken. Ek het nie regtig ‘n pyl en boog nie. Die afsnypunt van onder sewe was 1 Januarie. Die afsnypunt van elke ouderdomsgroep was 1 Januarie. Iewers moes mens die streep trek.

Die ander outjies was gewoonlik vinniger en sterker as ek. As hulle my nie weg gehardloop het in die naelope nie, het hulle my hard getakkel op die as ons “rovers” gespeel het. Fights, nou ja, dit was daar ook. Win some lose some, ek het hulle probeer vermy. Was nie altyd moontlik nie, maar ek het ‘n paar goeie trieks geken, en het ‘n paar memorable oorwinnings ook gehad.

Stamina het ek genoeg van gehad, en teen dienspigtyd was my 2,4 tyd nooit bokant 8 min nie. Met staaldak webbing en geweer, en waterbottel vol. Ewe skielik het ‘n paar maande of selfs ‘n jaar of twee se ouderdoms verskil nie meer saak gemaak nie.

Al die ander ouens in die kompanie en bataljon is min of meer ewe hard rond gejaag. Almal het min of meer dieseldfe geeët. Almal het min of meer, eintlik meer, eintlik presies dieselfde leefstyl gehad. Fok, as ‘n infanterie troep moet jy maar saam met die stroom vloei.

So nou kom ons by fisiese vermoëns. Twee ouens in ons peleton kon my in die 2.4 vir my weghardloop. Die tweede beste ou het Suid Afrika later jare verteenwoordig in tweekamp. Die beste ou was eenvoudig ‘n fokken masjien. As hy wou kon hy ‘n Springbok atleet raak. Miskien het hy. Ek weet nie. Hy was ongelooflik.

Gegewe dat ons almal dieselfde lewensstyl gehad het, vanwaar die groot verskille in prestasie?

Talent, aanleg, ball sense?

Dis alles in die gene. Op ‘n seker vlak in die kop ook, maar die gene het baie te make wat in die kop ook aangaan.

Francois Steyn kan ‘n bal van 60 meter af oorskop. Saterdag 3 skoppe verder as 50 meter. Oefening ja, maar Ruan oefen beslis net so hard, en hy sal dit nie kan doen nie.

Matfield lees ‘n lynstaan beter as enige iemand anders. Oefen Tiger Woods meer as die volgende professionele gholfspeler ? Of hoekom is hy soveel beter? Of daai Amerikaanse swemmer met al die goue medaljes. Die een met die groot voete, so groot soos paddavoete.

In elke sport,  op elke terrein van die lewe is daar ouens met meer vermoëns… of noem dit maar beter gene vir daai spesifieke ding waarin hulle goed is.

Kan ons nou gaan en sê dis onregverdig dat een ou lank is en ‘n ander ou kort is? Die kort ou wou miskien slot speel vir die Bokke, maar hy gaan nie eers skrumskakel wees vir Putsondergat se derdes nie.

Waar trek ons die streep. Wanner is ‘n ou se gene so goed bedeeld dat dit onregverdig is teenoor die ander?

In hoeveel kategoriëe of klasse gaan ons elke sportsoort nou opdeel om regverdig te wees?

Ek wonder maar nou net oor die hele atletiek debakel.

Na koerantlees vanoggend voel ek lus om bietjie weg te kom, en ry na ‘n buurdorp. Kusdorp, met ‘n hawetjie, of liewer ‘n sleephelling waar die skibote met vis en kreef kan land.

Daar naby is ‘n paar eetplekke, en ek kies die een wat die besigste lyk.

Dit is my reël.  As ek die plek nie eintlik ken nie, en daar is meer as een keuse, dan kyk ek maar watter een is besig. Die veronderstelling is dat die besigheid miskien iets te make het met die “locals” se kennis en ondersteuning. Gewoonlik werk dit.

Vandag miskien ook, die plek was nie besonder goed nie, en ook nie besonder sleg nie. Die kos was okay.

Wat my bring by die heerlike lynvis…. wat ek nie gehad het nie.

Op die spyskaart is die lynvis een van twee, Bottervis of Dorado.

Hou nou in gedagte dat ons nou in die Suidwes Kaap is, Overberg. Ek is goed bekend met regte Bottervis. ( Chirodactylus brachydactylus) Dis ‘n Kaapse vis. Lekker ook, maar jy sal dit nooit ooit ooit in ‘n restaurant kry nie. Dis nie ‘n kommersiële vis nie, en kommersiële vissers teiken hulle glad nie, daar is makliker en beter vis om te vang soos Kabeljou, Geelbek en Snoek. Dit is jou drie Kaapse lynvisse.

Hier is hoe ‘n regte Kaapse Bottervis lyk.

Chirodactylus brachydactylus

Hierdie is NIE die Bottervis wat op die spyskaart is nie.

Die ander lynvis van die dag was Dorado. ‘n Warmwatervis. Ons kry hulle in Natal, en Mosambiek en ander warm dele van die wêreld soos Hawaii ( Mahi mahi), dit word ook “Dolphin”genoem.  Hier is die Dorado

Dorado

Alles goed en wel maar ons is nie nou in Durban nie.

Mens kry ook nie Snoek in die restaurant nie, omdat porsies baie moeilik is met die grate en alles. Die snoek kan nie regtig opgedis word soos hierdie heerlike porsie ander plek se Bottervis nie.

Anderplek se Bottervis

Julle sal natuurlik sien dat dit nie ‘n baie groot porsie is nie. Dit voldoen wel aan die deftige restaurant vereiste dat die kos alles bo op mekaar gestapel moet word. Toring cuisine. Bou toringtjies met die kos. Ek het alweer afgewyk van my storie. Lynvis van die dag, wat eintlik veronderstel is om te wees die vangs van die dag. Dorado kry jy nie hier by ons in die see nie, en die bevrore vis wat van Durban af ingevlieg word tel nie as vangs van die dag nie. Jammer, maar dit is hoe dit is.

Dit bring ons nou weer by die Bottervis wat nie regtig ‘n Bottervis is nie. Die mees algemene vis wat in restaurante as Bottervis aangebied word, is Escolar.

Kyk die prys, dis in Amerika, $ 14.99 ‘n pond, met ander woorde amper R 250 per kilo ! Dit is daar, hier is dit baie goedkoper. Ek weet nie of ek “gelukkig” moet byvoeg nie. Escolar (Lepidocybium flavobrunneum) is ‘n olierige vis, en kan blykbaar heerlik wees. Ek het een keer by die Kaapse Waterfront teen my eie beterwete bottervis gehad, dit was nie vir my lekker nie, en gelukkig het ek nie veel daarvan geeët nie. Trouens dis nie algemeen bekend dat mens nie meer as so 150 gram Escolar op ‘n slag moet aandurf nie. 

Die olierige vis is ‘n soort purgeermiddel! Jammer dat ons alweer op hierdie onderwerp is.

Ene Duffy se verhaal:

“Soon after consuming the fish, disaster struck again: The trouble returned, this time in more substantial, uncontrollable bursts. The next morning before work, his wife asked him why his pants were all wet. He decided to take a sick day. Home from work and running back and forth to the shower, Duffy did some minimal online research and found out the ugly, messy truth about the fish he’d eaten: Sometimes it makes orange oil shoot out of your ass.”

Die rede :

“Escolar is a type of snake mackerel that cannot metabolize the wax esters naturally found in its diet. These esters are called gempylotoxin, and are very similar to castor or mineral oil. This is what gives the flesh of escolar its oily texture. As a result, when full portions of escolar are consumed, these wax esters cause gastrointestinal symptoms.

To be frankly and bluntly specific – and I’m sorry for this – consumption of escolar causes explosive, oily, orange diarrhea. People have reported that the discharges are often difficult to control and accidents can happen while passing gas. I personally know someone who ate an escolar steak one night, unaware of its side effects. The next day he was riding the elevator to his office when out of nowhere his bowels unleashed a surprise attack on his pants. As he said later, “Thank God I had my gym bag with me, which had a clean pair of underwear in it.” This explains why escolar is also called the “olestra fish” and the “ex-lax fish.”

The Japanese and Italian governments have banned the importation and sale of escolar for these reasons. The governments of Canada, Sweden and Denmark require that all escolar come with warning labels. The FDA lifted the escolar ban in 1992 because the fish is nontoxic – sure, it causes embarrassing things to happen in your pants, but it won’t hurt or kill you.

In spite of all this, escolar is indeed very buttery and delicious, and should be enjoyed, but never in portions larger than six ounces. Portions below six ounces will not cause gastrointestinal distress. Don’t say we didn’t warn you.”

Nou ja, wees versigtig vir Bottervis.

Verlede week het die vroumense bietjie gaan boendoe bash. Ernstige boendoe bash. Heel van die pad af ge”ramp”. Die band het blykbaar gebars.

.

Ek het die rooi hempie aan, en staan agter die deur en wonder WTF

Gelukkig het hulle die ou karretjie darem nie gerol nie.

Terloops, ek is nie die ou in die onderhemp, en die bulle pet nie. Ek dra nie onderhemde as bo klere nie, en ook nie bul pette nie.

Links tussen die bosse kan julle die ou karretjie sien staan. Aan die spore kan julle sien daar is onder andere goed “geramp”  Evel Knievel sal beindruk wees deur die dames se bestuursvernuf.

Die toneel het homself in Zoeloeland afgespeel, in Pongola se wêreld.

Ok, die uwe moes maar noodgedwonge die wiel omruil. Die kar is afkomstig uit die ou Transvaal oftewel GP – gangsters paradise. So die noodwiel was vasgesluit met verskeie slot kontrepsies. Waarvan ek aanvanklik niks geweet het nie.

Op die einde het ek lank onder die kar in die rooi Zoeloeland grond rondgekruip, fokken sand en kak in my oë gekry, en die wiel met ‘n moerse gesukkel daar los gekry.

My kuit het ook begin jeuk, maar die stof in my oë, en algemene die bliksem in wees vir die situasie, het my aandag heel afgelei van die ou jeukerigheid aan my been.

Die aand begin my been toe klop, en die volgende oggend voel ek toe nogal onwel baie dankie. Ligte koors ook, en hoofpyn, dit nadat ek hoogstens een bottel rooiwyn die vorige aand kaf gedraf het. Ek het besef dat mens nie so babelas kan wees na net een botteltjie wyn nie, en ten spyte van my gewone onbeskoftheid dink ek nie een van die vroumense sou ‘n Daisy op my trek nie.

Die jeukerigheid van die vorige dag was nou ‘n kloppende swelseltjie, en by Pongola apteek probeer ek die apteker oortuig om vir my antibiotika te gee. No way Jose! Eers dokter toe word beveel. Ja, sê die ou, lyk na ‘n spinnekop. Drink die doksiesiklien as jy teen Vrydag nie beter voel nie, bel my.

Die donnerse spinnekop het my gebyt toe ek onder die kar gesukkel het om die noodwiel uit te kry.

Later hoor ek die een ou het die spinnekop afgeneem. Obviously nie toe die donner my gebyt het nie. Ek wag nou vir die foto van die spinnekop, maar ek is baie gepuzzle oor die hele besigheid. Dis nou nadat ek in Exclusive books in was, en in ‘n spinnekop boek gelees het antibiotika werk nie teen spinnekopgif nie.

Dit het darem gekeer dat my been nie heeltemal weg gevrot het nie. Dit is vir my verblydend om te rapporteer dat die bytplek heel fluks gesond word.

Die koue front is hier, met sterk wind en reën.

Ek gaan nou nou vleis braai. Buite. Ek besit wel ‘n ysterpan, maar ek is lus vir steak wat op kole gebraai is. Ek moes die steak al die naweek gebraai het, maar Saterdag het ek nie so goed gevoel nie. Ek dink ek het te vinnig te veel whisky gedrink terwyl die Australiërs die Bokke opgeneuk het. Anyway, ek het die stuk steak toe nie gebraai nie, en vanaand is ek lus vir steak.

Die vuur brand al klaar. Hy is darem so bietjie beskut teen die reën.

Hierdie ronde gedoente is die onderste helfte van my nuwe ketelbraai. ‘n Afrika ketelbraai. Vanaand het ek nie die boonste helfte nodig nie. Ek dink nie die vervaardigers het bedoel dat dit as ‘n braai apparaat aangwend moet word nie, maar dit werk ok.

Hier is die steak. Ek gaan die hele ding braai, en vir die volgende 2 dae daaraan eet.Kyk die “marbling” !!!

( Ok dis ‘n ander storie, ek het iewers daaroor geblog)

Oeps die wyn ! Beter gou ‘n bottel of twee gaan koop.

Ek het dit nog nie eintlik die Kaap teëgekom nie, ek dink dis meer ‘n Pretoria – Witbank – Secunda – Nelspruit ding.

Die “IN” suite badkamer .. of sal ek eerder sê .. die toilet IN die slaapkamer verskynsel.  Teenoor die slaapkamer met ‘n badkamer daaraan vas, en met ‘n DEUR tussenin.

Kyk as ek rustig op die bed ‘n boek lê en lees of iets is die ALLERLAASTE ding wat ek wil sien hoe iemand besig is om te kak. Of dit te hoor , of dit te ruik.

Wat de hel gaan met gastehuis eienaars aan dat hulle beddens in kakhuise sit en wil hê mens moet daar slaap ?

Hulle noem dit ‘n slaapkamer met ‘n “en suite” badkamer. se moer.  Party is eenvoudig te verdomp cheapskate om ‘n deur tussen die badkamer en die slaapkamer te sit, wat effektief beteken dat dit eintlik nog steeds dieselfde kamer is. Dan is dit ‘n “IN suite” badkamer, oftewel ‘n kakhuis met ‘n bed in.

Nee hel.

“En suite” het ‘n deur wat  toilet en slaapkamer skei, en vekieslik ‘n ordentlike regte egte deur, nie so lendelam skuifdeurtjie wat heeltyd dreig om te ontspoor nie.

As ons braai het my oupa het altyd gesê dat toe hy jonk was met mens binne geëet en buite gekak, deesdae, het hy dan gesê, eet mens buite en kak jy binne.

Hy het ‘n goeie punt gemaak, en ek stem saam met hom, en ek wil veral nie in ‘n kakhuis slaap nie, en dis ‘n ander ding as om in die bad te slaap.

Waar ek bly is die toilet in sy eie kamertjie, die bad in syne, en ‘n derde kamer het weer die bed in. Dis hoe dit moet wees.

Hulle moet die vuurpeleton weer terugbring, en argitekte wat slaapkamers ontwerp met toitlette in, teen die muur laat staan.

Ok, ek het die storie op ‘n e mail gekry, en dit is in Amerika.  Verdere “disclaimer” : ek was nog nie, beplan nie, en met bietjie geluk hoef ek hopelik nie in die voorsienbare toekoms vir een van hierdie prosedures te gaan nie.

‘n Donnerse spinnekop of iets het my in elk geval nou die dag gebyt toe ek in die veld van Zululand gelê en sukkel het om die spaarwiel onder ‘n bakkie uit te kry, en my been is seer en het ‘n gat in en alles, my kolon voel piekfyn, maar nietemin hier is Dave Barry se storie :

     Dave Barry  Colonoscopy Journal: 
  
I called my friend Andy Sable, a gastroenterologist, to make an appointment for a colonoscopy. 
 A few days later, in his office, Andy showed me a color diagram of the colon, a lengthy organ that appears to go all over the place, at one point passing briefly through  Minneapolis. 
 
Then Andy explained the colonoscopy procedure to me in a thorough, reassuring and patient manner. 
 I nodded thoughtfully, but I didn’t really hear anything he said, because my brain was shrieking, ‘HE’S GOING TO STICK A TUBE 17,000 FEET UP YOUR BEHIND!’ 
 
 I left Andy’ s office with some written instructions, and a prescription for a product called ‘MoviPrep,’ which comes in a box large enough to hold a microwave oven.  I will discuss MoviPrep in detail later; for now suffice it to say that we must never allow it to fall into the hands of  America ‘s enemies. 
 
 I spent the next several days productively sitting around being nervous. Then, on the day before my colonoscopy, I began my preparation.  In accordance with my instructions, I didn’t eat any solid food that day; all I had was chicken broth, which is basically water, only with less flavor. 
 Then, in the evening, I took the MoviPrep.  You mix two packets of powder together in a one-liter plastic jug, then you fill it with lukewarm water. (For those unfamiliar with the metric system, a liter is about 32 gallons) Then you have to drink the whole jug.  This takes about an hour, because MoviPrep tastes – and here I am being kind – like a mixture of goat spit and urinal cleanser, with just a hint of lemon. 
 The instructions for MoviPrep, clearly written by somebody with a great sense of humor, state that after you drink it, ‘a loose, watery bowel movement may result.’ 
 
This is kind of like saying that after you jump off your roof, you may experience contact with the ground. 
 
MoviPrep is a nuclear laxative. I don’t want to be too graphic   here, but, have you ever seen a space-shuttle launch?  This is pretty much the MoviPrep experience, with you as the shuttle. There are times when you wish the commode had a seat belt.  You spend several hours pretty much confined to the bathroom, spurting violently.  You eliminate everything.  And then, when you figure you must be totally empty, you have to drink another liter of MoviPrep, at which point, as far as I can tell, your bowels travel into the future and start eliminating food that you have not even eaten yet. 
 
After an action-packed evening, I finally got to sleep. 
 
The next morning my wife drove me to the clinic I was very nervous.  Not only was I worried about the procedure, but I had b een experiencing occasional return bouts of MoviPrep spurtage.  I was thinking, ‘What if I spurt on Andy?’  How do you apologize to a friend for something like that?  Flowers would not be enough. 
 
At the clinic I had to sign many forms acknowledging that I understood and totally agreed with whatever the heck the forms said. Then they led me to a room full of other colonoscopy people, where I went inside a little curtained space and took off my clothes and put on one of those hospital garments designed by sadist perverts, the kind that, when you put it on, makes you feel even more naked than when you are actually naked.. 
 
Then a nurse named Eddie put a little needle in a vein in my left hand.  Ordinar ily I would have fainted, but Eddie was very good, and I was already lying down.  Eddie also told me that some people put vodka in their MoviPrep..  
At first I was ticked off that I hadn’t thought of this, but then I pondered what would happen if you got yourself too tipsy to make it to the bathroom, so you were staggering around in full Fire Hose Mode.  You would have no choice but to burn your house. 
 When everything was ready, Eddie wheeled me into the procedure room, where Andy was waiting with a nurse and an anesthesiologist.  I did not see the 17,000-foot tube, but I knew Andy had it hidden around there somewhere.  I was seriously nervous at this point. 
 
Andy had me roll over on my left side, and the anesthesiologist began hooking something up to the needle in my hand. 
 
There was music playing in the room, and I realized that the song was ‘Dancing Queen’ by ABBA.  I remarked to Andy that, of all the songs that could be playing during this particular procedure, ‘Dancing Queen’ had to be the least appropriate. 
 
‘You want me to turn it up?’ said Andy, from somewhere behind me. 
 
 ‘Ha ha,’ I said.  And then it was time, the moment I had been dreading for more than a decade.  If you are squeamish, prepare yourself, because I am going to tell you, in explicit detail, exactly what it was like. 
 
I have no idea.  Really.  I slept through it.  One moment, ABBA was yelling ‘Dancing Queen, feel the beat of the tambourine,’ and the next moment, I was back in the other room, waking up in a very mellow mood. 
 Andy was looking down at me and asking me how I felt.  I felt excellent.  I felt even more excellent when Andy told me that It was all over, and that my colon had passed with flying colors. I have never been prouder of an internal organ.. 
 On the subject of Colonoscopies… 
Colonoscopies are no joke, but these comments during the exam were quite humorous….. A physician claimed that the following are actual comments made by his patients (predominately male) while he was performing their colonoscopies: 
 
1. ‘Take it easy, Doc. You’re boldly going where no man has gone before!’ 
 
2. ‘Find Amelia Earhart yet?’ 
 
3. ‘Can you hear me NOW?’ 
 
4. ‘Are we there yet? Are we there yet? Are we there yet?’ 
 
5. ‘You know, in  Arkansas , we’re now legally married.’ 
 
6. ‘Any sign of the trapped miners, Chief?’ 
 
7. ‘You put your left hand in, you take your left hand out…’ 
 
8. ‘Hey! Now I know how a Muppet feels!’ 
 9. ‘If your hand doesn’t fit, you must quit!’   
 
10. ‘Hey Doc, let me know if you find my dignity.’ 
 
11. ‘You used to be an executive at Enron, didn’t you?’ 
 
12. ‘God, now I know why I am not gay.’  And the best one of all: 13. ‘Could you write a note for my wife saying that my head is not up there?’