Die Ou Top in Afrika.

Wanneer n boer sy plaas verkoop omdat sy seun nie wil boer en sy dogter se man nog minder; dan hou hy

lewensreg uit op die huis en n lappie grond om daar te bly tot hy doodgaan. Die nuwe boere het nie die huis

nodig nie, want hulle bly deesdae almal in die dorp.

So sterf n vriend van my twee jaar na sy vrou. Alleen het hy daar op die plaas gebly, uit eie keuse.Dogter in Kanada

en die seun in Australia. Het die afgelope jaar dikwels hier by my aangekom as hy die dokters besoek. Verlede maand

toe n week hier gebly, want hulle moes ondersoek en toetse doen, toe opereer en drie dae daarna is hy dood.

Ek bel sy suster daar van die hospitaal, iemand anders antwoord, die suster kuier in die Kaap, sal probeer om die

nommer te kry, want haar selfoon is af. Hy pas maar net die meenthuis op, is nie familie nie.

Ek stuur SMS na die seun, maar wat se n mens?. Bel my oor jou Pa, asb. Die dogter ook. My vriend se dood was

half onverwags, self vir die dokters. My vrou tref reelings, pak sy goedjies in, ek sit in n wagkamer met n boek wat my

vriend gelees het. “Fanie se veldskooldae”, geskryf deur PJ. Schoeman. Daar val n papiertjie uit, met potlood is

daar in bewerige handskrif groot geskryf:

in my lewe gesien hoe die winde waai net waar hul wil,

nooit uitgevind vanwaar dit kom

nooit uitgevind waarheen dit gaan

hom maar net  gehoor en gevoel

altyd geweet daar is n Wind wat oor ons waai

en Hy waai net waar hy wil.

Ek hoor die een verpleegster vra my vrou,” Is dit die oorledene se broer wat daar sit?”

My vrou se, nee, net sy vriend.

In my gedagtes dink ek,  ja, my broer, deur die Groot Wind  word ons aangedryf soos tolbosse  oor die vlaktes van die lewe.

Waarom en waarheen weet ons nie.