Lou

Die volgende gaan in die Lou-huishouding aan:

 

Dis vakansie.

Die hoëdrukspuit het laas vakansie gebreek.

Die part is NIE beskikbaar nie.

 

As mens eers iets gehad het, en jy het dit nie meer nie…

 

you’ve had it!

Was dit maar die skottelgoedwasser of haardroër of so, was dit nog ok.

 

So is dag 4 van die vakansie in sy moer….geverf.

Drie slaapkamers, twee gange, twee badkamers en een kombuis.

 

Die res moet wag tot vlg vlg vakansie – dis in September, want Junie gaan ons mos

Transvaal toe toer.

 

Met die gange se verf, kom ek agter die vloerlyste dop af, en dit moet eers gestrip word.

Kry nogals paintremover (ek hou niks van die blerrie goed nie, dit brand my oë en hande en voete)  Kry ewe reseppies van boukalk en scrubs amoniak  – bla bla…  gebruik niks.

 

Tjaarts toe vanoggend Dal toe om “Worn Wood” (kleur) vir die sitkamer te kry. Terwyl ek ponder oor of dit die regte kleur sal wees, sien ek teen die muur, ‘n RYOBI heat gun uitgestal…R200 en iets. Koop dit net daar en van toe af tot nou toe kan die hoëdrukspuit maar rus tot volgende somer.

 

Dis darem lekker as die ou verf so onder die gun opblaas en as mens die skrapertjie inkry, dan lig al die kleure van jare en jare se oorverf op. 

 

Kleure opgemerk:

Groen

Blou

Pink

Violeterige pers

Beigerige gelerige iets

wit

wit

Geen wonder die deure wou nie meer so lekker toemaak nie.

 

In die twintig jaar in die huis, het ons nog net wit geverf…so ons is onskuldig…  😀

 

Nou kan ek nie wag vir môre nie, ek gaan daai heat gun misbruik!

 

Ez het gehelp…hy staan mos in sy jaart by die draad en roep vir Oupa om vir hom tamaties te pluk, en as Oupa eers daar was is daar geen keer nie….hy kom saam hientoe.

 

Ek sal weer ontspan as die skool weer begin…lol

 

Pst: ek is ‘n pos aangebied vir volgende jaar. Kry mos dan pensioen en so ‘n ekstra salaris kan mos help (veral vir ‘n nuwe waterspuit) 

 

Ai, en ek wou so graag aftree!

Nou weet ek nie wat om te doen nie…

 

 

 

 

 

 

 

het ek al vir ‘n paar weke lank oor geworry.

 

Ezkepez se ma en pa was Kaap toe vir die dag. 

Vergaderings en dokters ens

 

Daar was nie ‘n manier dat kleine Ez kon saamgaan nie.

 

So kom hulle hom net voor 5 vanoggend aflaai.

 

Hy is haaswakker.

 

Warrelwind deur die huis.

 

Skoolmandjie en skryfbehoeftes gesaai oor die vloer.

 

Goeie skoot van Yardley se SKIN tissue oil spray in my gesig – (per ongeluk)

 

Bril gesunlightliquid terwyl hy Hartman se chappies met sy besigheid se naam op die teels chap

 

Keer hier, optel daar, keer weer en weer en gee moed op

 

Come what may dog ek toe

 

Sewe uur lê om die draai en dan kan ek skool toe vlug.

 

Die res van die dag was ‘n breeze.  Neem hom Nonna’s toe waar ek kan tee en hy kan speel en spit en hark en gly en swaai. 

 

Kom terug en kook sommer gou-gou vir ons en hulle,

want shame

hulle is seker moeg en honger en dan nog die lang pad

 – pak ewe hulle kos in sodat hulle die boodskap kan kry – ouma is moeg, op, oud! 

Moenie oorbly vir ete nie…..gaan doen dit by jul eie plek.

 

Nou is dit salig

 

Geen geluid nie  NIKS.

 

I’m the granny

not the nanny

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Ek protesteer alweer)

 

Met die wete dat dit my heel laaste jaar ooit in die onderwys is, vind ek myself  telkens dat ek protesteer teen die jaarlikse bedrywighede van die skool. 

Sommige verrigtinge is reeds uit my bewussyn getippex – ek het net een doel voor oë en dit is OM DAAR UIT TE KOM, om te ONTSNAP van die dreary, boring, tydrowende dinge.

 

Toe my kollega vanoggend noem dat hy begin het met die beplanning van die jaarlikse sportnaweek, toe sug ek kliphard.  Ek het skoon daarvan vergeet!

Ag nee hel, dink ek, hoekom het ek nie laasjaar al gebedank (ha) nie?

 

Ek weet ek moenie negatiewe vibes  en “dis tog my heel laaste” aan my kollega’s deurgee nie.  Ek moet vrolik wees, doelgerig en vol positiwiteit, WANT ek verdien MOS steeds my salaris. Ek moenie dink omdat dit my laaste jaar is, dat ek dinge kan vryspring nie. Ek moet volhard. 

 

Ek belowe jul, as ek vir ewig kon skoolhou sonder die fondsinsamelings en ander MOETE van die onderwys, sou ek!

Nou lê daar nog ‘n koorfees voor en ek moet nog liedjies uitdink wat die beoordelaars se voete onder hulle moet uitslaan…en my kop is LEEG.

Ek MOET nog ‘n koorspraak op die planke bring wat GOUD werd is.

 

EK IS LIEF VIR MY KLASKAMER, VIR ELKE SIELETJIE WAT AAN MY LIPPE HANG, daar waar ek elke kind se behoefte ken, weet wie sukkel met wat, weet wat die huislike omstandighede is. Dis my roeping, my beroep.

Maar genoeg is genoeg.

 

Pst: ek het al gehoor dat ek mos dan daagliks by die huis sal wees, so brekvis, lunch en suppers word reeds deur die mede-inwoners bespreek…

 

DIS NIE HOEKOM EK GAAN AFTREE NIE!

HOOR MY LIED

 

 

Toe ons destyds in Keetmanshoop gewoon het, het daar eendag ‘n opgeskote jong Nama-seun aan ons deur kom klop op soek na werk.

 

Sy naam is Herman.

 

Hy sê toe hy sal die jaart mooi gelyk hark, dan kan Meneer sien of daar iemand in die nag op die werf was, want die voetspore sal duidelik wys. 

Onthou, ek kom van die Boland.  Ek ken nie van jaart hark nie!  Daar is nie plek om jaarte te hark in die Boland nie.

Hartman sê toe dis ‘n goeie idee.

Van daardie dag af was Herman soos ‘n kind in ons huis. 

Drie jaar later toe ons hom sê dat ons Klawer toe gaan trek, vra hy of hy ‘n paar dae af kan kry om sy familie te besoek.

Die Vrydagmiddag kom hy met ‘n fiets by ons huis aan om te kom groet.  Ek pak ewe vir hom padkos en ‘n paar lemoene in. 

Het geen idee hoe ver hy gaan trap nie.

Die volgende week, so teen Woensdag se kant wonder ons bekommerd hoe dit met Herman gaan.

Vrydag daag hy op…..die fiets val daaikant toe en Herman diekant toe.  Hartman laai hom in die kar en jaag hospitaal toe.

 

Hy het 200km heen en 200km weer gery.

Die rede was om sy ID te gaan haal sodat hy saam met ons Klawer toe kon trek.

 

Op Klawer het ons telkemale vir hom in ons huis laat bly as ons vir

‘n vakansie of so moes weggaan.

Toe my pa so siek van die kanker was, het ek vir Herman saam met my Worcester toe geneem om vir Pa op te tel en in die kar te laai hospitaal toe vir ondersoeke.

 

Tien jaar later kon ek sien dat Herman nie meer gelukkig was nie.

Verlange na sy mense het oorgeneem.

 

Koop toe vir hom ‘n buskaartjie en gee genoeg kontant om gemaklik daar te kom en nog te oorleef ook.

 

Tot vandag toe wonder ons oor Herman…

 

Waar hy ookal is en wat hy ookal doen, hoop ons dat dit goed gaan en dat ons dalk iewers eendag weer woord van hom sal kry.

 

 

 

 

 

 

Gister was “NOT SO GOOD”

 

Alweer die bleddie mangels wat my kleinkind so siek maak.

 

 

Koors en opgooi en toe dit nie ophou nie, bel ek sy ma en sê sy moet haar roer en verskoning by die werk maak.  Toe sy hier kom is dit reguit dr toe.

 

En so aan. . .

 

Cherrie op die koek, wat my in trane laat uitbars het, was toe ons gisteraand nuus kyk en sien hoe ‘n ma met ‘n kind in haar arms probeer om van ‘n brug af te spring.  Gelukkig het die polisie op haar afgekom voordat sy kon spring.

 

Ek wonder wat haar omstandighede is.

Of daar dan vir haar geen ander uitweg is nie.

Of alles net te veel is.

 

Dit moet erg wees om geen halm te hê nie..