langsamerhand

Ek het Nora Jones se musiek leerken as gevolg van Wilna Adriaanse se Rebecca.  Sy het dit soveel keer as agtergrondmusiek gebruik in die verhaal, dat ek genoop gevoel het om die musiek vir my aan te skaf.

Dit was liefde met die eerste luister.

Enkelliefde.  Want Mnrlisa glo dit is die klank van ‘n kat wat pynlik besig is om te sterf.  Ons musieksmaak oorvleuel geredelik, maar daar is die hopies cd’s wat die een van die ander vermy. 

Met vriende wat gisteraand by ons gekuier het, weet ek weer presies waarom Adriaanse Jones se musiek in haar verhaal gebruik het.  Omdat dit perfek pas.  Omdat dit emosie in mens (dis nou mense met goeie smaak :-)) wakker maak.  Omdat dit die pasta en die slaai en die wyn en die skuimerige koffie en die saamwees sag en sleperig in die agtergrond komplimenteer.

Dat die res van die geselskap die kos meer as die musiek waardeer het, is ongelukkig so.  Dat ons laataand gegroet het met “Walking in Memphis” in die agtergrond is ook so.  Dat dit steeds ‘n heerlike genoeglike aand was bly so.

Maar vanoggend wil ek nog bietjie luimer in die herinnering aan daardie perfekte oomblikke toe die klank  sleperig in my gemoed gemeng het met smaak en tas en reuk en wees.