Joanna se blokkie

Waar Benjamin se eerste jaar gevul was met dokters en hospitale, krississe en spanning, smeekgebede en nogmaals gebede, is sy tweede jaar ‘n jaar van pret. Want Ben is sterk en gesond en ontwikkel mooi. Hy is ‘n liefdevolle ou seuntjie en vol pret. O, en hy en sy boetie Noah is baie erg oor mekaar. In sy blou ogies is sy boetie Noah die wonderlikste mens op aarde. Behalwe sy pappa en mamma nou.
Altwee die seuntjies is spoedvrate, nes hulle pa. As pappa en mamma nie ‘n trollieresies met hulle hou in Pick ‘n Pay nie, word hulle in ‘n sleepkarretjie agter hulle pa se fiets aan gesleep. Gelukkig woon hulle in ‘n stil en veilige buurt waar mens nog met ‘n fiets kan ry.

 

Kan jy dit glo, Ben het so tussen die krissise en hospitale deur tog soos ‘n klein paddastoel gegroei en hy het gister sy eerste verjaarsdag gevier.  Hy is ‘n lieflike ou seuntjie en hy en sy ouboet Noah is baie lief vir mekaar.  Meer – Noah is Ben se hero. 

Ons seun en skoondogter het ‘n stormagtige jaar gehad met groot aanpassings en ‘n hele paar angstige tye.  Ek kan sien hoe hulle albei ouer geword het in hierdie jaar.  Tog staan hulle sterk en is hulle baie lief vir altwee hulle seuntjies.  Wat ook gebeur het is dat ons almal in hierdie familie ons waardestelsels aangepas het. 

Mens besef nie hoe jy wêreldsgoed najaag totdat daar ander dinge in jou lewe kom wat belangriker is nie.  Ons is maar almal net in hierdie ‘rat race’ waarin ons probeer om vir ons ‘n goeie lewe te maak, ‘n lekker blyplekkie te hê,  dalk ‘n mooi en vinnige kar te kan ry, die nuutste selfoon te hê en al die dinge waarvoor ons so hol elke dag. 

Dan kom daar ‘n kindjie soos Ben in jou lewe en skielik kyk jy na die lewe deur ‘n heel ander bril.  Jy kan nie anders nie, jy moet net sien dat daar ander dinge is wat, o so baie belangriker is. 

Jy begin kyk na mense met meer simpatieke oë.  Jy besef ons almal probeer maar ons bes.  (Meeste van ons.)   Jy luister met geduld na ‘n lastige vreemde elfjarige seun in die park wat verbete en tranerig daarop aandring om ‘n groen ballon te kry op ‘n kinderpiekniek waar hy nie ‘n gas is nie.  Jy sien hoe sy mamma skugter en verleë doér ver bly staan,  moeg om te probeer verduidelik.  Seker moeg van afjakke.  Veral afjakke vir haar kind.  Terwyl jy aandagtig probeer luister na die kind se redenasie, besef jy:  daar’s fout.  ‘n Klein foutjie.  Die verstandjie is  so ‘n bietjie agter.  Hy is dalk so op vyfjarige vlak.  ‘n Mooi seun.  Hy praat mooi, maar nie soos ‘n elfjarige nie.  Daar’s dalk bietjie meer as net dít fout.   Maar hy is ‘n kind en doer agter staan sy mamma met haar hart in haar mond.  Jy gee vir hom die groen ballon en sien hoe hy lag en huppel soos ‘n klein kindjie.   Wanneer sy mamma met haar lang slap kar verbykom ‘n rukkie later waai sy en die seun met soveel entoesiasme dat jy trane in jou oë kry.  En jy weet, sy kry baie swaar want hy word groot en mense is te haastig om agter te kom hulle moet hom met ‘n bietjie deernis behandel. 

Ek en Jenny kyk na mekaar.  “Dankie Here, dat mens aan Ben kan sien dat hy Down sindroom het.  Dit sal vir mense makliker wees om te weet hulle kan hom nie aan die standaarde meet waaraan ons kinders gewoonlik meet nie.  Dalk sal daar nie so baie mense wees wat hom sommer net afjak nie.”

Ten spyte van al die aanpassings en die enorme finansiële uitleg met Ben gaan dit goed met daardie klein gesinnetjie.  Hulle spandeer kwaliteit tyd met hulle kindertjies, elke dag.  Daar is ‘n oorvloed van liefde en Noah en Ben floreer.  Ek haal my hoed af vir my seun en my skoondogter.  Hulle is wonderlike ouers!   Hulle prioriteite is op die regte plek.  En hulle doen dit alles met ‘n blymoedigheid wat mens verstom. 

Ja, soms sien jy vir ‘n oomblik nie nerwe is dun,  maar dit gaan vinnig verby en dan oorlaai hulle mekaar en die seuntjies met liefde.   Die admirasie wat ons vir hulle het ken geen perke nie. 

Hulle sorg dat hulle lekker dinge saam doen,  en saam met die seuntjies doen.

Ben was ‘n groot deel van sy eerste jaar in die hospitaal en hy het tog op die ou end agter geraak ten spyte van fisioterapie.  Tog is hy nie ver agter nie.  Hy sit, en hy begin baie hard probeer om te kruip.  Hy sê “Mamamama” en kyk na Jenny.  Hy sal seker loop so teen twee jaar oud. 

Ons is so bly om hom te ken.  So bly dat die Heer hom vir ons gegee het.  Natuurlik sou ons graag wou hê dat hy normaal moes wees.  Maar net soos hy is, is hy vir ons ‘n lieflike, dierbare seuntjie en ons sou dit nie wou mis om hom in ons familie te hê nie.  Net soos hy is. 

Man sien, die ding werk so….  ek is een van die brawes van ‘n generasie wat nie eintlik so lus het om met die internet aan die stoei te raak nie.  Maar aangesien ek een van die brawes is, is ek natuurlik dom genoeg om myself op hierdie veld te begewe en bevind myself dus heel gereeld in ‘n situasie waar ek voel en lyk soos ‘n hoenderhennetjie wat die wind van agter gehad het.  So was dit ook nou weer.  Ek het aangehou probeer om op Litnet in te kom en die PW male sonder tal verander, maar inkom is min.  Ek kon julle lees, maar helaas, nie kommentaar lewer nie.  Vir maande.  En maande.  Tot gekwordens toe.

En toe besef ek gister…. miskien maak ek WordPress se naam en PW deurmekaar met Litnet s’n.  WordPress het ek bekyk en my neus opgetrek en vergeet daarvan.  Maar daar is ‘n blog in my naam.  ….en so was dit toe.  Elke keer wat ek op Litnet probeer inkom, help my rekenaar hulpvaardig en voltooi my blognaam….die een wat ek by WordPress geregistreer het.  En Litnet verseg om my te laat inkom.

Nou daar het julle dit.  Ek is terug.  Deurmekaargespook, maar hier is ek!  Ek sal binnekort iets vertel oor ons klein Benjamin.

 

Al is ‘n mens hoe lief vir jou land, kom jy seker een of ander tyd te staan voor die gedagte dat jy dalk beter af sou wees as jy elders ‘n heenkome sou kon of wou soek.  Dis nou as jy in ons mooi land bly.  Baie van ons mense vat dan ook die pad en laat alles waarvoor hulle lief is agter.  As hulle gelukkig is, gaan hulle darem as ‘n gesin hier weg en het hulle nog die geborgenheid van ‘n gesinslewe.

Ons het ook maar  langs die kronkelpad van die lewe op ‘n tyd by ‘n plek gekom waar ons gespekuleer het oor die voordele van Australië, New Zeeland of Kanada.  Na baie gewik en geweeg het ons besluit dat ons wontels te diep in Afrika gevestig is, dat ons maar ons kanse hier moet vat en dat die enigste opsie waarvoor ons kans sien ( as ons dan ‘n verandering moét maak om weg te kom van die misdaad en die besoedeling)  die diep platteland  is.

So gesê, so gemaak.  Ons is baie gelukkig met ons keuse en ons glo dat dit die beste opsie sal bly vir ons.

Terwyl ons egter gepraat en gewonder het oor die moontlikheid van emigrasie,  het ons elkeen ons lysie gemaak van die dinge wat ons die meeste sou mis as ons  oorsee moes gaan woon.  Uiteindelik het elkeen één ding uitgesonder as die nommer een ding wat onmisbaar sou wees in ‘n vreemde land.

Vir my was dit die voëlgeluide.  Ek kon my nie voorstel dat ek soggens sou moes wakkerword met vreemde voëlgeluide nie.   Van die getjilp van die mossietjies tot die gekwetter van die spreeus tot selfs die kras geluide van ons gratis tuiniers, die Hadedas is vir my onmisbaar.

Toe ons kinders klein was het ons in ‘n duplekswoonstel gewoon in Kilnerpark.  Daar was ek die meesete bewus van die tortelduifies en die ander duiwe.  En natuurlik die alomteenwoordige mossies, en in die somer, die swaeltjies.  Selfs al registreer mens dit nie altyd nie, hoor mens voëlgeluide in die loop van die dag,  of jy nou in die stad, op die platteland of op ‘n plaas woon.  Let net ‘n bietjie op daarna.  As jy dit nie meer hoor nie, sal jy dit mis.

Toe ons op die plaas gebly het, was daar ‘n groot verskeidenheid voëls.  Die Rooikophoutkappers was die mees flambojante, en ook die raserigste besoekers aan ons tuin.  Hulle was gek oor die bessies wat langs die huis gegroei het.  Hulle het ‘n besonder helder en melodeuse  roep, en my hart word nou nog warm as ek hulle roep hoor.

Tydens ons besoeke aan ons eie bosveldgebiede, en ook aan Botswana en Zimbabwe,  het die hoë, helder roep van die Visarend vleuels aan my hart gegee.  Die vryheid wat ons ervaar het tydens daardie kampeervakansies, die ervaring van die wydheid en wildheid van die natuurgebiede, is nou nog vir my vasgevang in die roep van die Visarend.

By die see is dit weer altyd die Seemeeue wat vir ‘n mens vertel waar jy jou bevind wanneer jy soggens  jou eë oopmaak.

Daar is min mense wat lief is vir die roep van die Hadeda.  Ek was nie anders nie, en het gewens ek kon hulle verwilder van ons huis se dak af toe ons vir ‘n kortstondige twee jaar in ons dorpshuis naby die stad gewoon het. Hulle het lelike, wit blertse op ons dak gelos.   Maar op ‘n dag het my oë oopgegaan vir die wonderlike tuinwerk wat hierdie  lomp,  lelike voëls  so getrou en absoluut gratis in ons tuin gedoen het,  dag na dag.

Toe ons in die Karoo kom woon, was ek half gesteurd om te hoor dat hier ook Hadedas is wat roep.  Dis mos nie hulle omgewing nie?  Naby ons huis is ‘n Populierbos waarin hulle snags slaap.  ‘n Hele groot swerm van hulle.  Soggens word ons wakker wanneer die eerstes hulle vere regskud en hulle slaapplek verlaat in twees en dries, om verskillende rigtings te kies vir die dag se insektejag.  Soos hulle opstyg, roep hulle hulle histeriese  roep.  Ha-ha-ha.  En al die ander antwoord saam in ‘n afskeidsgroet.  Groepie na groepie totdat almal weg is.  Saans word die ritueel herhaal.  ‘n Hadedakoor.  Nou nie juis die mees melodeuse nie, maar só deel van ons land.

Op ons stoep het twee swaeltjies ‘n nessie, en elke somer luister ons na hulle vrolike geroep en die nuwe kleintjies wat opgewonde en ongeduldig tjilp in die nes wanneer die ouers met kos aankom.

Dan is daar nog die vrolike Rooivlerk- en Witgatspreeus.  Karnallies, hulle.  Met hulle vrolike gesnater sak hulle op ons dak neer en steel ons honde se kos so voor hulle neuse weg as ons nie oppas nie.  Hulle probeer oral nes maak – in die motorhuis, in my ateljee, selfs in die skoorsteen.  Oral moet ons toemaak om hulle uit te hou.  Parmantig ook.  Hulle glip telkens gou-gou by die sitkamer- of kombuisvenster in om te kyk of hulle nie iets te ete kan steel nie.  Of dalk wil hulle hier ook nesmaak.

Maar o, die mooiste, mooiste roep het diep in my hart kom kruip hier in die Karoo.  Dit behoort aan ‘n slanke, grys voël, so grasieus, so aantreklik, dat my hart bokspring elke keer as ek twee of drie, of soms ‘n hele swerm sien wei op die bossiesveld of in die landerye.  Hulle dans vir mekaar, maak kort lae vlugte in die lug op om mekaar se aandag te trek, en roep mekaar met ‘n hees krrraaa, krraaa, kraaa.  Die Blou Kraanvoëls.  Die aristokrate onder die voëls.  Hoe bly is ek dat ek hulle ook van naderby kon leer ken!

Ja-nee, gee my maar my land met al sy mooi vistas.  En as ek my oë toemaak hoor ek steeds die bekende voëlgeluide.

Ek wonder wie volg almal ons lang en moelike, maar ook verrykende pad met ons kleinseun Benjamin wat met Down Sindroom gebore is nadat sy ouers besluit het teen ‘n aborsie.  Die voorspellings was donker.  Hulle het 7 dae gehad nadat hulle die nuus gekry het, om te besluit voordat die kans vir ‘n aborsie verby sou wees.  Ek vermoed as hulle langer tyd gehad het om te besluit, dit net nog moeiliker sou gewees het, maar dat die besluit dieselfde sou gebly het.  Dit was dus eintlik ‘n genade dat hulle net vir ‘n kort rukkie moes worstel voor hulle ‘n antwoord moes gee.

Die pad was nie maklik nie.  Met ‘n sonar ondersoek kort voor Ben se geboorte kon hulle die gat in die hartjie sien wat na sy geboorte met ‘n operasie herstel sou moes word.  Daar was ook ander foute waaroor die dokter nie volle duidelikheid kon gee nie, onder andere met die spysverteringstelstel.

Met Benjamin se geboorte was daar geen gat in die hartjie nie en die spesialis was gereed gestaan het om die hartoperasie te doen, was saam met hulle bly.  “Dis wonderlik dat die hartjie homself geheel het”, was sy kommentaar.

Nogtans moes Ben in intensief bly vir ‘n baie lang tyd. Twaalf dae, as ek dit nie mis het nie.  In daardie tyd het hulle vasgestel dat daar fout is met sy kolon en hulle moes ‘n kolostomie doen.  Die kolon is losgesny van die rektumpie en hy het ‘n sakkie gekry.  Gelukkig is sulke dinge deesdae baie keer tydelik en daar was hoop dat hulle later ‘n operasie sou kon doen om hom ‘n relatief normale spysveteringstelsel te gee.

Die wipplankrit het begin.  Ons was, en is, in die geestelike gym waar ons geloof moes, en steeds moet ontwikkel.

Ons het geleer dat die wyse waarop ons Skepper werk, kan vergelyk met die pad van ‘n skip op die see.  Agter te skip kolk en maal en water en vir ‘n lang ent le daar ‘n streep agter die skip in die water.  Maar dan gaan le die water weer spieelglad en kan mens glad nie sien daar was ‘n skip verby nie.

So moeilik is dit om aan mense ‘n wonderwerk uit te wys.  Die wat wil glo, glo.  Die wat nie wil, of kan glo nie, kan baie maniere kry om te ignoreer wat gebeur jet en steeds aan die gebeur is.

Daar is baie vroeg vasgestel wat Ben se immuunstelsel baie swak is en sy ouers is verbied om hom uit te neem na plekke soos winkelsentrums of restaurante of enige plek waar daar baie mense bymekaar is.  En hy het dan ook inderdaad kort-kort met longontsteling in die hospitaal beland.  Met klein Noah wat twee jaar oud is en graag buite wil wees waar hy kan hardloop en speel, was dit moeilik, want hulle erf is klein.  Hulle moes maar plekke kies waas hulle in die buitelug kan sit en ietsie eet of drink en Noah ruimte gee.  Later was Ben se siektes en longprobleme so groot dat die spesialis aanbeveel het dat Noah uit die speelgroepie gehaal moet word waar hy so gelukkig was.  Hy het kieme en virusse huistoe gebring!  Charles Jenny het daaroor gepraat en gebid en besluit dat hulle nie vir Noah kan straf omdat sy boetie siek is nie.  Hy het bly skooltjie toe gaan.

Toe kom die tyd dat Ben permanent op suurstof moes gaan omdat sy longe so beskadig was.  Hy is huistoe gestuur van die hospitaal af met ‘n mobiele suurstofeenheid.  Ek weet hoe baie van julle voor die tyd en ook toe gebid het vir ons.  En waarlik, na ‘n week of twee, toe daar weer toetse gedoen word, makeer Ben se longe niks en die suurstof word verwyder.  Van daardie dag af het hy ook nog nooit weer longontsteking gehad nie!

Toe kom die toetse op sy immuunsteltel.  Dit is ‘n tweede keer herhaal omdat hulle nie die eerste uitslae geglo het nie!  Ben se immuunstelsel was net op ‘n dag 100% normaal.  Ons het die Here weer eens geloof en geprys!  Benjamin was besig om ‘n gesonde, sterk seuntjie te word en al wat nog werklik ‘n groot probleem was van dag tot dag, was die sakkie wat hy moes dra.

Toe kom die dag van die operasie.  Hulle sou die kolon heg.  Daar was ‘n ‘klein stukkie’ van die kolon wat siek was en verwyder sou moes word volgens die dokters.  Maar hulle sou ‘n operasie doen waar hulle die kolon kon heg.  Daarna sou hy nie meer ‘n sakkie hoef te dra nie.  Dit was maklik om te glo dat die operasie ‘n sukses sou wees.  Na al die ander wonderwerke, en die feit dat die dokters dit so eenvoudig laat klink het, kon ons maklik ‘n gesonde kolon en ‘n gesonder seuntjie visualiseer.

Die uitslae het ons voete onder ons uitgeslaan.  Die operasie was nie ‘n sukses nie.

Nou, na ‘n maand, het ons die feite.  Tydens die operasie was beplan is, sou die dokters in der waarheid twee derdes van Ben se kolon (dikderm)  moes verwyder, omdat hy Hirchprung se siekte gehad het.  Met die gesonde derde was oor was, sou hulle ‘n gekompliseerde operasie doen wat die dunderm ook betrek, en wat hom ‘n relatiewe normale spysverteringstelsel sou gee, en die sakkie onnodig sou maak.  Maar twee dinge het hulle daarteen laat besluit.  Die kolon het nie in lengte gegroei soos dit moes nie en die derde wat sou oorbly was net te min, en tog het sy dikderm soveel gesonder gelyk as voorheen met die eerste operasie.  Daar is weer biopsies geneem en hulle het besluit om die operasie uit te stel.

Die operasie om Ben se dikderm te heg gaan nou DV  op die 2de Augustus plaasvind.  En hier kom die wonderwerk!  Die toetse het gewys dat die twee derdes van die dikderm wat hulle wou verwyder met die operasie wat gekanselleer is, gesond en normaal is.  Daar is geen teken meer van Hirschprung se siekte nie!  Ek kan net die Here loof en prys.  Alle eer aan HOM!

Dus, nou, na ‘n bietjie meer as ‘n maand, word die operasie wat ons van die begin af gevisualiseer het in ons onkunde, gedoen.  Benjamin se kolon word geheg en sy spysverteringstelsel sal dan werklik normaal kan funksioneer.  Een honderd persent normaal!

Nou wonder ek wat die Heer se plan is met die Down sindroom?  Wil Hy vir ons leer hoeveel ‘n mens kan verrig met Down sindroom, of wil Hy dit ook sommer wegneem?  Wat ookal Sy plan is, ons loop die pad met verwagting en opgewondenheid.

Ben is ‘n pragtige ou seuntjie met ‘n vrolike geaardheid ten spyte van die baie tyd wat hy al in die hospitaal spandeer het.  Hy was not nooit alleen gelaat in die hospitaal nie, nie vir ‘n oomblik nie, behalwe wanneer hy in intensief was met iemand voltyds by hom.  Of Mamma of Pappa of Sina sit by hom.  Dag en nag as hy in die kindersaal is waar babas gelaat word om te huil.

Die fisioterapie wat hy weekliks kry het hom gehelp om al sy mylpale vir ‘n normale kind te behaal, elke keer in tyd – soms effe aan die stertkant, maar altyd betyds.  En die fisioterapeut is so slim dat sy weet hy moet sy voetjies op ‘n sekere ouderdom kan sien vir normale breinontwikkelling.  Hy moes sy middellyn met sy handjies kruis op ‘n baie jong ouderdom vir normale breinontwikkelling. Dus is Ben ‘n sterk seuntjie wat alles doen wat hy moet doen.

Hy lyk egter nie heeltemal soos ander kindertjies nie.  Vir ons is hy pragtig,  Maar sy armpies en beentjies is relatief tot sy lyfie effens korter as normaal.  Die vorm van sy koppie is effens anders.  En hy het sekere trekke wat mens net by ‘n mensie met Down sindroom kry.  Verder het hy geen agterdog in hom nie.  Hy aanvaar alle mense met vreugde en openheid.  Nie daardie skugterheid wat kindertjies normaalweg ontwikkel teenoor vreemdelinge nie.

Daar is soveel mense wat saam met ons bid.  Vriende en kennisse.  Kerke.  Hier op ons dorpie, die NGkerk, die bruinmense se Charismatiese kerk, die Engelse kerk.   ;n Paar indiwidue wat Ben ‘n gebedsprojek gemaak het.  Vir baie van ons wat vir Ben bid, ook vir jou die leser, is hierdie moontlik ‘n oefening wat geloofsgroei gaan meebring.  En soos in die gimnasium waar ons ons spiere oefen, bly dit ‘n saak van toewyding, het ek geleer, om mens se geloof te laat groei.  Geleenthede vir geloofsgroei is daar inderdaad genoeg!

Nou wonder ek maar net.  Wat is die Here se plan met hom?  Ek wil beslis nie vir ons Meester voorskryf nie.  Hy weet wat Sy wonderlike plan met Ben is!

 

 

 

 

 

 

Voor die winter ons heeltemal inhaal, het ons twee besluit om gou-gou te gaan kyk hoe dit met al ons kleinkinders gaan.  Wat ‘n heerlike vooruitsig!  Die twee oudstes is al in graad 10 en 12, so dis maklik om met hulle te kommunikeer en te hoor hoe dit gaan.  Soms word daar op Ouma se nommer gedruk om te help planne uitdink vir ‘n taak, veral as dit oor kuns gaan.  Maar dis die ou kleintjies vir wie mens in die ogies moet kyk om te weet presies hoe dit met hulle gaan.  So ons gaan nou al ons kleinkinders in die ogies kyk.

As die dokters se raad en voorspellings waar geword het, sou klein Benjamin lankal nie meer by ons gewees het nie.  Maar ons dapper kleinste mensie veg voort en so tussendeur groei hy en ontwikkel verbasend goed. Nie so verbasend as mens in ag neem hoeveel mense vir hom bid nie!  Soms, as ek wonder waarom ons Vader hom nie sommer dadelik heeltemal genees nie, dink ek daaraan dat ek nog nooit soveel oefening in die geestelike gym gekry het nie.  I’m building faith muscles!  En ek is nie die enigste ene nie..

Toe hierdie foto geneem is, was dit net ‘n paar dae voor Benjamin huistoe gestuur is gekoppel aan ‘n suurstofsilinder. “Hy is nou permanent op suurstof,’ het die dokters ons kinders verseker. Hulle sou maar daarmee moes saamleef.

Intussen het hy so verbeter dat hy nou tog weer van suurstof af is en self vry asemhaal. Voor hy hospitaal toe is het hy omtrent al sy mylpale bereik, en ek hoop hy sal vinnig kan inhaal nou dat hy nie meer so gekniehalter word deur die suurstofsilinder nie.

Sy boetie Noah se ogies is nie meer so vol vrae nie, die onsekerheid het gewyk en hy is weer die gelukkige knapie van vroeer.

Ons weet ons kinders kry swaar, maar hulle is sterk en hulle hou uit. Klein Benjamin word groter en sterker en ek glo hy gaan nog heeltemal gesond wees. Sal dit nie ‘n wonderlike dag wees nie!

Intussen gee die twee ou kleintjies vir ons almal vreugde soos wat hulle groei en vorder. Noah tel foutloos tot tien, en net om te wys hy verstaan wat hy doen, tel hy sommer sy speelgoed ook. Op twee jaar en ‘n week het hy dit al foutloos gedoen. Die kinders word deesdae geleerd gebore!

Dankie vir al julle gebede. Dit gaan goed. Ons vorder. Bietjie vir bietjie.

Dis ‘n instelling. Al het die wissellende lewenstrome ons hierheen en daarheen geswiep, het ons min kere in die drie-en-veertig jaar ons afspraak gemis. Die jaar of twee toe hy in Pakistan gewerk het, ja, en dalk nog ‘n keer of wat, maar ons gesamentlike verjaarsdagdatum het ek en my eersgeborene nog altyd probeer saam vier.

Hierdie jaar, nee eintlik verlede jaar al, het daar ‘n nuwe dinamiek in werking getree. Sy eersgeborene, Noah, is op die 10de van die maand gebore, en ons verjaar op die 21ste. Laasjaar het ons ons kuier maar net langer gerek om die eerste verjaarsdag by te woon en ook saam verjaarsdag te vier, maar dit het ‘n bietjie lank geraak om weg te wees van die huis af. Die jaar het ons ‘n kompromie aangegaan. Ons het al drie die verjaarsdae in die middelste naweek gevier, Noah se kinderpartytjie in die oggend en ons familiebraai in die aand. Dit was heerlik!

 

 

 

 
 

 

Almal was daar, elke ene wat saakmaak … al die kinders, kleinkinders, verloofdes, verliefdes, die hele kaboedel. O, dis darem maar net die lekkerste lekker om almal so saam te kuier. En die heerlikste van alles is om terug te keer huistoe met die rustige gevoel in jou hart wat mens kry van die wete dat almal fluks aan hulle lewensbootjie roei. Dat almal hulle vreugdes en teleurstellings hanteer en die terugslae te bowe kom, dat elkeen streef na ‘n doel en dat daar ‘n intimiteit is wat boeties en sussie aan mekaar bind en wederhelftes met gulhartige warmte insluit. Die grootste kleinkinders begin al so tentatief deel raak van die grootmenswêreld. Ek sien hoe hulle kyk en luister. En dit wat hulle sien en hoor is goed. Hulle jongste oom werk in die Kongo – nie ‘n maklike keuse nie, maar sy jaar daar, en die harde werk en toewyding waarmee hy dit aangepak het, het klaar vrugte afgewerp en hy is in ‘n permanente pos aangestel. Hy is ook in ‘n protegé-projek ingetrek en het ‘n mentor gekry wat sy vordering dophou en hom met raad en daad bystaan. Die belofte dat hy oor ‘n jaar of twee hier in Suid-Afrika kan kom werk, is ‘n aantreklike wortel voor sy neus. En sy verloofde is in die wolke.

 

 

 
 

 

 

En dan die ou kleintjies! Noah is ‘n intelligente, borrellende kindjie wat vol vertroue sy wêreld tegemoet gaan. Hy laat ons lag, laat ons verwonderd ons hande saamslaan soos net oupas en oumas, ooms en tannies en nefies en niggies kan doen. Ons lag omdat hy, ingenieur se kind, nie die mense groet toe ons een aand die Griekse restaurant waar ons geëet het, verlaat nie, maar wel die dinge.
“Bye light,” roep hy die lig toe. “Bye fan!” En dan gewaar hy ‘n hoop gebreekte borde teen ‘n pilaar. Oorblyfsels van iemand se groot viering vroeër die aand. “Bye big mess” wuif hy die stukkende breekgoed toe.
Klein Benjamin verras ons. Die ogies volg jou, die beentjies skop en die armpies waai, hy suig sy duim, hy glimlag en skaterlag en die lyfie het sommer baie sterker geword vandat hy fisioterapie kry. Ons leer interessante dinge, en dit help my verstaan waarom hy nie ver agter babas van sy ouderdom is nie.
Volgens die fisioterapeut volg breinontwikkelling op elke mylpaal wat kindertjies bereik. Daarom gee sy oefeninge wat Benjamin moet doen om daardie mylpale te bereik. Hy moes leer om sy armpies te swaai en sy middellyn te kruis. Links na regs en regs na links. So het hy sy handjies agtergekom en nou suig hy fluks duim wanneer die gier hom pak.
Die nuutste mylpaal is dat hy van sy voetjies bewus moet raak. Maar omdat sy lyfie nie heeltemal so sterk is soos ander babas s’n nie, kan hy nog nie die voetjies hoog genoeg oplig sodat hy hulle kan sien nie. As daar nie ‘n plan gemaak word nie, bly die breinontwikkelling agter. So, kussinkie onder die boudjies, en siedaar, sy voetjies kom in sy gesigsveld in.
Nou verbaas dit my nie meer dat hy net ‘n week of twee agter die gemiddelde baba van sy ouderdom is nie. En die oefeninge is nie ‘n reuse taak nie, hoor. Dit word sommer so terloops gedoen wanneer sy doek omgeruil word en voor hy gaan bad. Net so ‘n bietjie aanmoediging in die regte rigting. Rol bietjie diekant toe, rol bietjie daaikant toe. Ook op die groot oefenbal. Maar voor hy moeg en geirriteerd raak, is dit alweer verby.
Ons seun dra op die oomblik swaar aan die nuwe verantwoordelikheidslas. Hy kou nog aan die nuwe verwikkellinge, die nuwe, anderse toekoms. In plaas van dat hy net vir sy eie oudag moet voorsiening maak, moet hy nou dink aan ‘n seun wat miskien veertig jaar of langer na sy dood sal leef, en wat heel moontlik nie heeltemal onafhanklik sal raak nie. Daardie las wil hy nie op Noah se skouers laai nie, so die toekomsplanne word nou anders gemaak. Sommige drome plof in die as. En dit help nie om nou vir hom te sê dat alles dalk beter sal uitwerk as wat hy dit nou visualiseer nie.
As gesinnetjie het hulle vinnig by die nuwe omstandighede aangepas. Hulle geniet die twee ou seuntjies en elkeen se oulikhede. Hulle is lief vir hulle kindertjies. En Benjamin kraai alreeds soos hy lag wanneer hy net Noah se stemmetjie hoor. Noah kan nogal rof liefie, en ons moet net keer, maar o, hy is so erg oor sy boetietjie, en hy het al klaar agtergekom dat Ben se glimlaggie groter, die swaai van die armpies woester is, die beentjies vinniger skop en die vreugdevolle gekraai harder is wanneer hy wat Noah is, met hom kontak maak. En hy hou sommer baie daarvan.

So Ouma sit nou weer by die huis, maar sy glimlag by haarself wanneer sy onthou hoe Noah, pas twee, sy speelgoed tel, met gemak tot tien. En die soentjies wat Noah so mildelik uitdeel. ‘Hallo Ouma,!’ elke vyf minute, drukkie, nat soen en daar hol hy alweer. En hoe prettig die twee ou kleintjies is.
Dit gaan goed. Met al ons kinders. En daarom gaan dit ook goed met ons.

Ek kom net inloer. Ons is mos weer op reis. Die Vodacom internetkaart werk nie vreeslik goed nie, maar dis beter as niks.

Ons praat gedurig oor die byt in die lug daar in ons klein dorpie bo in die berge. Kla soms dat mens selfs in Desember ‘n trui moet nadersleep as jy laataand op die stoep wil kuier. Ons is gewoond om armsvol baadjies en truie uit die kas te gaan haal vir gaste wat begin ongemaklik voel met wanneer die koue hier om hulle skouers kom hang wanneer die sterre helder skyn. Maar mense, ons het vergeet hoe warm ‘n mens kry hier in Gauteng! Ons is nie meer hierdie hitte gewoond nie, dis nou maar wors.

Ons kuiertyd is te min, en tog is ons te lank van die huis af weg. Daar is vriende by wie ons bitter graag wil uitkom en ons moet hulle oorslaan. (Weer.) Ek wil so graag by my pa en ma se grafte ‘n draai gaan maak, maar my jongste sus het ondersteuning nodig en ek kan nie altwee doen nie. Dan maar die lewendes…. hierdie keer.

Ek geniet die (groter) kleinkinders. Een al in matriek hierdie jaar. Kan jy dit glo! Dis heerlik om met hulle te gesels en kuier. Klein Tiaan is 7. Hy het spesiaal ‘n plan gemaak om vroeer huistoe te kan kom vandag sodat ons lekker kan kuier. Want oormore gaan ons alweer aan….

En dan gaan ons die kleinstetjies sien. Hulle vertel ons dit gaan goed met Noah en Benjamin. Ons kan nie wag om hulle te sien nie! Jenny reken ons gaan verstom wees oor hoe die tweetjies gegroei het. Ai, dit gaan lekker wees om hulle weer te sien.

Dan sal ek ook meer kan vertel oor hoe dit met ons klein Benjamin gaan. Of die lyfie al sterker word van die Fisio. Of hy groter is. Of ek ‘n verskil kan sien tussen hom en ander kindertjies van sy ouderdom….

Ek het mos nou begin strekoefeninge doen. Man, dis nou vir jou ‘n nuwe lekkerte! Ons is so ses of sewe dames meeste dae, en ons word gelei deur Jacques, ons eie dierbare plaaslike ‘wedding planner’. Nou nie dat een van ons ‘n troue beplan nie, maar nogtans.

Dis ‘n goeie ondervinding. Ja, mens voel so skoon en aan die brand as jy klaar is. Nie moeg nie, hoor, dit moet ek jou nou sê. Nie moeg nie, en dis nogal verbasend. Maar nou –ja, dit is nou ook so dat ons elke spier net een keer oefen. Dis hoe Jacques my gekry het om aan te sluit.

“Ekonomies,” het ek gedink, “ek hou daarvan.”

Ja, ons oefen elke spier net een keer. Of so reken Jacques. Die een keer neem vyftien herhalings, of as jy hom nie mooi dophou en dissiplineer nie, smokkel hy sommer nog vyf herhalings by. Die jongmense van vandag!

Ons doen dit in die natuur. Dis nou op die Sportklub se grasperk. Daar wei ook skape, want ons woon mos in ‘n baie spesiale klein dorpie, so een van die dames wat saam oefen en haar man het ses skapies gekoop. Nou het hulle nie plek of hulle erf vir die skapies nie. Die Sportklub spaar nou sommer ook geld want hulle hoef nie meer gras te sny nie.

Die dames wat daar oefen is baie uiteenlopend. Daar is platvloerse Sannie, wat altyd haar handdoek vergeet, so sy oefen sommer op die gras. En dan is daar ‘n baie verfynde dame vir wie ek baie admirasie het, wat altyd op haar persiese matjie oefen. Ja, ‘n dame bly maar ‘n dame. Dit kan net nie verhelp word nie. Sy steun ook nie soos ons ander nie.

Die oefenery so in die natuur is vir my wonderlik. Wanneer jy kans kry om op jou rug te lê, wat ek maar so veel moontlik probeer doen, kyk jy op in die blou Karoolug. En om jou is die klanke van die natuur. ‘n Skapie wat blêr…. ‘n Duif se gekoer.

En Bruno oorkant die straat se klassieke musiek wat hy so hard as moontlik speel omdat hy dit graag met die wêreld wil deel. ‘n Baie vrygewige kêrel die Bruno. Jy kan dit ook sien aan die manier wat hy die leiwater met sy leibeurt in die straat in laat loop. Vir twee dae na sy leibeurt is daar ‘n moeras in die straat voor sy huis. Hy sê dit spaar die munisipaliteit die moeite om spoedbulte te bou. Die straat voor sy huis is so vol gate en slote dat jy net eenvoudig wetsgehoorsaam daar moet verby. Dit keer dat die boere te vinnig deur die dorp ry. Hulle is mos altyd haastig. So doen Bruno ook sy deel om te sorg dat sake reg verloop in ons dorp.

As mens so buite oefen, het ‘n mens jou eie gesprek met die natuur terwyl jy oefen. Mens kry sommer ‘n kans om te leer mediteer ook. Soos wanneer jy jouself in ‘n koeksister in geknoop het en besig is om ‘n spier te strek, en daar loop net een klein, swart miertjie oor jou arm. So naby die armholte. Dan leer jy mediteer.

Of soos wanneer ‘n mens met jou bene omhoog lê, jou lyf gestrek tot die uiterste toe, en jy sien hoe daar ‘n grassie van jou groottoon afwarrel, in ‘n stadige, grasieuse spiraal, nader en nader…. en hy land in jou linkerneusgat net soos jy gevrees het hy gaan.

Ja, ons oefensessies bring ons na aan die natuur. Soms, as jy te entoesiasties raak en so ‘n bietjie van jou mat af skuif, ervaar jy nuwe, vreemde geure hier kort by jou gesig. Een keer, toe ek my oë oopmaak om te sien wat dit is, kyk ek vas in ‘n verdwaalde bolletjie skaapmis.

Maar moet nou nie dat dit jou die verkeerde indruk gee van ons strekoefening nie. Die waarheid is dat, ten spyte van die pyn, ons eintlik baie pret het. Die waarheid is ook dat almal wat daar oefen sommer baie van mekaar hou en dít alleen maak van die oefensessies iets om na uit te sien.

So al wat ek kan sê is, ek kan nie wág vir Maandae, Woensdae en Vrydae om nege nie. Dan is ek al warm gestap en net reg vir oefen. En die heel lekkerste van die hele oefensessie is hoe heerlik ‘n mens voel agterna. Skoon, vars, elke spier weet hy lewe. En ék weet my spiere lewe. O ja.

Nou weet ek wat jy dink. Jy dink ek is baie sarkasties. Maar eintlik bedoel ek alles wat ek gesê het van dat ek nie kan wag vir Maandae, Woensdae en Vrydae nie. Ek weet – ek weet – die probleem is, hier is nie sielkundiges of psigiaters binne driehonders kilometers van ons af nie. So ek gaan maar aan met oefen.

Ons trek alweer diep in die eerste maand van die nuwe jaar in, maar ek rol nog die soet smaak van familiekuiers en vrolikheid saam met vriende op my tong rond. Voor ek met oorgawe myself in 2013 inwerp, kyk ek nog ‘n slag terug na Desember 2012 en die eerste week in Januarie 2013.
Omdat ons jongste in die DRC (Kongo) werk en ons middelkind en haar familie ‘n seevakansie geniet het, het ons hierdie jaar Kersfees by ons oudste en sy vroutjie met die twee seuntjies deurgebring.
Noah was aanvanklik ‘n bietjie skepties oor die nuwe boetie wat pas huistoe gekom het toe ons daar by hulle opdaag kort voor Kersfees. Met baie hande om te help en Oupa en Ouma ook daar om hom besig en gelukkig te hou, het hy egter gou vergeet dat hy nou kompetisie in die huis het en ewe gelukkig sy boetie aanvaar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 
Meneer Noah, toe 22 maande oud, was natuurlik die outjie wat Kersfees die meeste geniet het. Hy het ‘n tweewielfiets gekry waarop hy met ‘n bietjie hulp mooi regkom. Dis glo nou die nuwe tendens – die kinders moet balans lees en die kantwiele is taboe. Die fiets word natuurlik die helfte van die tyd onderstebo gekeer! En as jy na sy fiets kyk, sê hy trots: “Nice bike!” Omdat hy speletjies op Dadda en Mamma se ipads het, en hulle graag hulle ipads wil terughê. Het Noah ook ‘n Leappad present gekry. Dis verstommend hoeveel werklik oulike opvoedkundige speletjies in Engels beskikbaar is vir sulke kleintjies. Hy moet wel onder toesig speel, maar hy weet presies watter knoppies om te druk en wat om te doen om sy speletjies te speel. En hy leer natuurlik al die tyd om meer te doen. Ja-nee mense, ons leef in nuwe tye.
Benjamin is ‘n pragtige ou seuntjie en gelukkig het hulle nie probleme met sy voeding nie. Hy drink sterk en groei soos ‘n klein paddastoel. As mens hom vashou, voel die ou lyfie soos ‘n lappoppie. Baie slapper as ander babas. Maar hy het vroeg in Januarie met fisio begin, en die spesialis is baie tevrede met sy vordering op alle gebiede. Ons kinders het ‘n moeilike pad voor, maar hulle hanteer dit so goed dat ‘n mens met ‘n rustige hart daar kon wegry.

Wat my oneindig dankbaar stem is die feit dat daar soveel vrede en liefde in daardie huis is. In plaas van chaos en paniek, soos ons te wagte was, vloei die dae vreedsaam en gelukkig en hoewel hulle nogal graag soms ‘n bietjie meer slaap sou wou hê, gaan dit eintlik beter as in meeste huishoudings met twee babas onder 24 maande.
Klein Benjamin slaap byna deur snags en ons meneer Noah, wat hulle tot driekeer ‘n nag wakker gemaak het, slaap sommer baie beter van hy ‘n regte bed gekry het. Ek dink noudat hy weet hy kan na Dadda en Mamma se kamer te kan gaan wanneer hy wil, sluimer hy maklik weer in.
Kersdag was ‘n heerlike, ontspanne dag, want ek en Jenny het al die koue vleise en slaaie die vorige dag reeds gemaak en net die mengelslaai moes op Kersdag gemaak word. Ons het ‘n pragtige Kerstafel en ‘n smaaklike Kersete gehad sonder om ons hande stompies te werk met kosmaak.
Ons was net betyds terug in ons eie klein dorpie om die Oujaarspartytjie by te woon. Hierdie jaar was die tema: “Wig-out” en om by die deur in te kom, moes elkeen R50 betaal en een of ander pruik ophê. Soos gewoonlik het groot en klein, oud en jonk deelgeneem en die foto’s vertel hulle eie storie!
Klein en groot, oud en jonk was heel aand op die dansvloer en daar is gedans met oorgawe. Dit het my nogal laat dink aan die danse wat mens sien op Griekse troues en ander Romaanse feeste. Pare het saamgedans, oupas het met kleinkinders gedans, vroue met mekaar, of mense het sommer net alleen gedans, of in groepe van drie. Dit was groot pret en daar is met oorgawe gedans.
Wat ons weer eens opgeval het was dat hoewel daar drank beskikbaar was, daar nie ‘n enkele dronk mens was nie, nie een onaangename insident nie, net vet pret.

 

 

 

 

 

 

 

Die ‘sjeik’ op die tweede foto het heelhartig saamgedans, hoewel hy heeltemal doof is van kleins af.  Wat ‘n karakter!  Hy was een van die mense wat die meeste gees gevang het.  By hom is sy vrou.  Hulle boer op ‘n plaas in die distrik.  Met hom gesels jy ‘n hond uit ‘n bos uit as jy net eers sy praat leer verstaan het, en onthou om na hom te kyk sodat hy kan liplees. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In die eerste week van Januarie het ons skoonseun en dogter met twee van die kleinkinders by ons aangekom op pad terug van die see af. Ai, dit was net so lekker. Hulle het ‘n week gekuier en ons het die strate platgestap en oral by ons klein winkeltjies en eetplekkies ingeloer om na die mooi goed te kyk en ‘n koue gemmerbier of tuisgemaakte lemonade te drink wanneer die son te warm geraak en die stof ons kele droog laat voel het. Kan jy glo, daar is ses klein winkeltjies in ons klein dorpie. Sommer alles net mooi goed. Klere, stoffeerwerk soos kussings, keramiek, skilderye van kunstenaars wat hier woon, ‘n wonderlike tweedehandse boekwinkel genaamd “Dust Covers” en so meer.

 

 

 

 

 

 

Ons liewe Chanél, wat nou sestien is, het natuurlik in elke winkeltjie iets raakgeloop waarsonder sy oortuig was sy nie vir ‘n oomblik langer sou kon leef nie! Maar gelukkig het sy darem die aanslag op haar sintuie oorleef. Toe ‘n goeie vriendinnetjie van haar en die se ouers kom kuier, moes hulle natuurlik weer die hele rondte van winkeltjies doen!
Na ‘n week moes die kinders vort om te gaan regmaak vir werk en skool. En so het die vakansietyd tot ‘n einde gekom en die roetine van die jaar weer begin.

Nou is ek besig om ‘n nuwe uitgawe van die Kapaaislander aanmekaar te timmer en daarna wil ek my na die pottebakkersateljee wend om ‘n bietjie voorraad op te bou.

‘n Wonderlike 2013 vir julle!