Bekvol

So 10 jaar gelede het ons nog lekker baklei op die Afrikaanse nuusgroepe. Ek wonder wat van al die mense daar geword het – Suidwester, Ferdi Greyling, Annette, Gloudina, Katrien, Lou (was dit jy, Lou?)

So nou en dan het daar juweeltjies uitgekom. Ek het een so ‘n juweeltjie lank bewaar – ene HansWillem het aangehaal uit ‘n boek van Joe Putz: 

Dickschenärie – Ein Workschopmänjul für Südwester Deutsch.

Kyk net: (Spreek die Duitse “ch” uit as “g”s)

Chocho (Afr gogga)
Wenn man auf dem Beik mit einem Stink-Schpud fährt, muss man die Fresse zumachen, sonst frisst man Chochos.

darrem (Afr darem)
Omtrent nichts wird so stief gebraucht wie “darrem” – diese Wort kommt darrem fast in jedem Satz vor.

Druochte (Afr droogte)
Der Höhepunkt der Druochte ist wenn die Büsche hinter den Bracks herlaufen und die Schafe Staub kacken.

Dscherries (Engl  Gerry)
Deutscher aus der Bundesrepublik Deutschland im Gegensatz zu einem Südwester Deutschen; auch Schneewambo.

 
Dscherries erkennt man an der Hautfarbe, die sich von blau-weiss-lich über blass zu rosa-rot und krebsrot verändert.  Hauptbekleidung (ohne dem Sonnenbrand) ist die Kamera.  Daneben sind offene Sandalen mit weissen Söckchen und “Safari Kleidung”.  Sehr zum Entsetzen die Oukies haben die Dscherrie-Weiber bleddie haarige Beine und Achselhöhlen.
Auffallend an Schneewambo ist auch, dass sie kaum anständiges Deutsch sprechen können und sich meistens in so einem schnahksen Dialekt unterhalten, dass man kaum ein Wort versteht.   Aus diesem Grund werden sie meistens so lange ignoriert bis man anständig mit ihnen reden kann – und wenn das zehn Jahre dauert.

Dscherrieland – Bundesrepublik Deutschland Jeder Oukie will mal nach Dscherrieland, aber die meisten kommen zurück.

Povian – Affe oder dummer Mensch.
Den Tag, wo die Poviane lernen Ketties zu bauen, müssen die Farmer aufpassen.

Daai boek moet ek kry. Hy’s in ‘n winkel in Keetmanshoop.

Schneewambo! (Giggel)

NS: Op Facebook skryf ene Petro van der Schyff: “Suidwesduits (Een Duitse woord, een Afrikaanse woord, en een Vloekwoord, en herhaal tot die sin klaar is”

La-tie-dam-dam…

Opgeruimd stap die jong Jan Klaas onder die hoë bome deur. Die grondpaadjie is warm onder sy kaal voete. Die lewe is mooi, die voëltjies sing en die hemel is op sy plek.

In die kafeetjie haal Jan Klaas ‘n botteltjie Coke uit die koue yskas. Hy stap na die tydskrifrak en kry vir hom op pad ‘n pakkie Simba tjips.

Jan Klaas staan gemaak-belangstellend na die koerante se opskrifte en kyk. Dan kyk hy onderlangs rond of Dominee, of een van sy handlangers nie in die kafee is nie en strek om die Scope op die boonste rak by te kom. Dit is die kopie waarvan die maats vertel dat Raquel Welch en Marylin Albutt albei in dieselfde uitgawe is. Duidelik ‘n versamelaarstuk.

Hy vou die tydskrif so dat ‘n mens nie die omslag kan sien nie en stap dan ongeërg toonbank toe.

Hy kyk op en sy hart gaan staan amper. In die plek van die gewone gesette Griek staan sy jong, kurwige blondinevrou en glimlag by die till. En, daar is nie omdraaikans nie – sy staan reeds vir hom en wag.

Jan Klaas kyk om. Dalk kan hy nog die Scope met Die Transvaler gaan vervang. Hy voel aan die kleingeld in sy sak – te min om vandag vir ‘n koerant sowel as die Scope te kan betaal. En, al wat die blerrie koerant kan bied is Ryk Kolwer, Hartjie my Liefie en Tok. En rugby. Ba.

Hy byt op sy lip en stap met vaste tred en uitgestrekte arm na die till.

Die blondine vou die tydskrif stadig oop. Sowat twee ure lank kyk sy na die voorblad. Dan skuif sy die tjips en Coke verby en sê met ‘n smaail: “Things go better with Coke, né”.

Met ore wat suis stap Jan Klaas by die kafee uit. Somehow voel hy kleiner as toe hy daar ingekom het.