Bekvol

Ek is seker besonder stadig van begrip.

Dit het my ‘n leeftyd geneem om tot op hierdie punt te kom. Terwyl dit vir my lyk asof ander mense hierdie punt soveel vroeër in hulle lewens bereik het.

Daar is ‘n ou Moody Blues liedjie, ek kan nie die strekking meer mooi onthou nie, maar op ‘n stadium kulmineer die verhaal in “..and he understood. He understood himself.”

Dis asof ek net een môre, so vier, vyf jaar gelede wakker geword het en die groot patroon raakgesien het, die raamwerk waarom dinge gebou is.

Vir die eerste keer kon ek myself helder sien, met al my futiele ambisies, vrese, ydele selfsug en tekortkominge. Die prentjie was darem ook nie heeltemal negatief nie – ek kon darem die dinge wat ek wel kan doen, in beter perspektief sien.

Dit het my visie van die werklikheid ook verander. Dis asof ek deur die illusies kon dring, verby die waandenkbeelde waarmee ons onsself omring. Om my het net die harde werklikheid oorgebly, met sy eie dryfvere maar tog met sy eie mooi.

Al die patrone het skielik by mekaar ingepas en sin gemaak. Ek het hierdie nuwe wêreld ontgin en opgelees met ‘n gierige aptyt, soos een wat al die jare in ‘n donker kerker vasgekluister was. Heeltyd het dit vir my gevoel asof die lig al helderder skyn, asof ek skielik die ou, antieke storielyne by mekaar kon inpas, en asof ek al beter kon verstaan hoekom mense dit wat hulle doen, aan mekaar doen.

Dit voel vir my asof hierdie wêreld alreeds lankal hier was, asof die res vir my gewag het om by te kom.

Ek wil dit nie laat klink asof ek skielik alles weet nie, en asof ek die antwoord op alles het nie. Dis net asof hierdie vrede met wat ek is, my skielik bevry het om op ‘n hoër spits te kan staan en verder te sien as ooit voorheen. Om daar te kon kom, het dit sekerlik gehelp dat ek die meeste van my ambisies kon bereik, dat ek ‘n vol lewe gehad het, dat ek met mense omring is wat ek hartstogtelik liefhet en dat ek bevoorreg is om nog te kan lees en luister.

Noudat ek kan terugdink daaroor, moet ek ook erken dat die proses ernstige gevolge op myself gehad het. Dis wel asof ek nou meer empatie met mense kan hê, omdat ek beter verstaan waar hul seer en ambisies vandaan kom, maar dis asof ek minder geduld het met dwaasheid en met die spoke waarmee mense hulleself kan omring. Ek word banger oor dinge waarvan ek die gevolge kan voorsien, soos finansiële ruïnering, vernietiging van die natuur, aanblaas van haat en vrese, verwydering tussen geliefdes, die wegslyting van beskaafdheid…

Ek vermoed dit het ook my persoonlikheid verander. Wat is ‘n mens meer as jou dryfvere, jou knorrighede, jou geite en voorkeure? Al daardie dinge het nou vir my relatief geword. Dit voel of ek soos glas geword het wat al die kleure deurlaat, sonder om ‘n eie kleur te gee. As ek dink met hoeveel passie ek my lewe lank sinlose argumente kon ondersteun en lei, kan ek net lag daaroor en hoop dat die betrokkenes my vergewe, of vergeet het. En, ek is nie seker of daar genoeg van my willigheid oorgebly het om my herkenbaar te maak nie!

Sondagoggende is ‘n bogger. Die spieël waarin dit jou laat kyk, is te helder.