Soes ons, daar onder platteland karroo,
in duister theatre, na lig op swart-skerm staar:
Bekyk ek dié Afrika-kind, onder flinder-lig se hoek af:
Wie al lankal haar voetspore:
Onder goue verdoemende son
werd gemaak het.
Aard en bloed geword het.
Ek praat van ou wortels hier.
Ons is diere
van ‘n ander tyd af:
terwyl ons saam, jou wyn drink,
in ‘n digters spyt.
Min kan se of dig,
soos jy toelaat:
die lig.
Daar’s ‘n diepte in jou,
wat my arms net toe sal vou,
Afrika: jou agter-plaas:
Nie groot genoeg,
vir jou hart nie, ou maat.
Aan Annalet Steenkamp
