Tannie Frannie

Daar is darem nog ‘n paar funksies wat werk, want ek kon sopas vir Naomi die volgende boodskap stuur:

Hallo Naomi
Ek neem aan jy is oorwerk en dis hoekom ons so verwaarloos word hier op Litnet se blogs. Ons ou spulletjie staan, lyk dit my, op die punt om ‘n virtuele Groot Trek aan te pak! Ten spyte van jou onderneming so ‘n paar dae terug, kan ons nog steeds nie kommentaar lewer nie. Langnaweke is vir baie mense blogtyd, en nou is ons stemme stil. Ek is regtig hartseer, want die mense wat hier (ge)blog (het), praat my taal – letterlik en figuurlik. Maar nouja…

@Tina10: As jy trek, trek ek saam, want jy is vir my soos ‘n hartsvriendin!

Die dae het ’n stadige siklus, bepaal deur my kleindogtertjie se slaappatrone.

Soggens as die wilde verkeer daarbuite ruis, sit ons rustig met alles wat ons nodig het, byderhand. Soms gaan stap ons ’n entjie; soms sit ons buite op die bankie om sonlig te skep. Ons kyk op in die reuse-doringboom langsaan en luister na die kransduiwe se “koe-koerdoek”. As ons die wilde wit kat raaksien, roep ek: “Kat!” – wie weet, dalk is dit nog die kleinding se eerste woordjie.

Dag vir dag sien ek hoe vorder sy: nou is die voorarmpies al sterk genoeg vir die kruipposisie en sy seil ook flink agteruit. Vandag het sy tweemaal van haar ruggie op haar magie omgerol. As sy vir my, haar mamma, haar pappa en haar ander ouma en oupa sien, glimlag die pienk bekkie wyd en vrolik – ander mense is nie so bevoorreg nie.

Haar ogies het die kleur van ’n Kaapse riviermonding: daar waar die amber rivierwater en die blou see bymekaarkom. Daardie ogies is so vars en onskuldig, so sonder pretensie, en om hulle te sien omdop van die vaak is tegelykertyd snaaks en vertederend. Ek bederf ons albei deur haar vas te hou terwyl sy slaap (gelukkig doen haar mamma dieselfde!) en die droompies te volg wat oor haar gesiggie flikker.

Die skrywer Kate Atkinson verwys na “the equal measures of joy and terror” in ’n ma se hart – hoe goed vang sy tog mens se emosies in woorde vas. As daardie babalyfie styfskop en miniatuurtraantjies uit haar ogies pers, is hierdie oumahart reddeloos.

’n Vriendin van ’n vriendin volg ’n kursus in “gedagtigheid” (hulle vertaling van “mindfulness”). Een van die aanbevelings is: “Hug a mammal.” Hoe geseënd is ek dat ek elke dag hierdie klein soogdiertjie mag vashou…

Gister moes ek in die middestad van Pretoria in ’n goewermentstou gaan sit – een van daai waar mens gedweë van die een stoel na die ander beweeg en in die proses jou bobeenspiere en jou bloeddruk iets aandoen.

Dan kom jy by die toonbank uit en verneem dat ’n verklaring van die bank dat dit wel jy is en dat jy wel ’n rekening by hulle instansie het, nie genoeg is nie – nee: die lot wil ’n bankstaat ook hê. Oja, en ’n gesertifiseerde afskrif van jou ID – die oorspronklike dokument is nie goed genoeg nie. Gevolglik pak ek die strate van Pretoria aan en gaan staan in nog ’n paar toue – darem korter as daardie monster waarvoor ek oorspronklik moed bymekaar moes skraap.

Van die strate is omgedolwe, met rye geel plastiekhekke wat moet keer dat motors nie daar infoeter nie. Vullis lê op die sypaadjie, met somervlieë wat klewerig gons. Die hele dekselse plek is so vuil dat ek nie eens ’n bottel water wil koop om dehidrasie te keer nie. ’n Haarkapper se slagspreuk (“Where style and beauty meet”) breek my hart… Kerkstraat word lank nie meer Kerkstraat genoem nie en vir die eerste keer voel ek dis goed so!

Terug in die oorspronklike tou vat dit nog drie ure voor ek by die selftevrede boelie agter die toonbank uitkom. Dié maak my so kwaad dat ek hom nie eens groet toe ek loop nie – dit sal my gladnie verbaas as hy my pampiere laat wegraak nie. Wanneer dit by organisasie kom, skiet ek ver tekort, maar selfs ek sien die onlogika van die hele opset raak en dit frustreer my mateloos.

Dink julle toustaan (oftewel tousit) het ’n nasionale sport geword?