Tannie Frannie

Die warm lug van Afrika is maklik om in te asem – sag en vogtig. Die son skyn warm op my arms, ek kan eintlik voel hoe die Vitamine D versprei.

Toe ons terugkom van New York af, was die sneeu so dik dat dit weke lank die landskap bedek het. Die sneeubloeisels in die bome het in yskristalle verander; een helder sonskynmiddag was daar orals ligprismas in die kaal boomtakke.

Ys-stalagtiete drup orals.

Waar ons die sneeu omgedolwe het om Sneeuman nr. 4 te bou, lyk dit soos die punte van ‘n hoogs suksesvolle meringue net voordat dit oond toe gaan.

Daisy-hond staan tot by haar elmboë in die sneeu en as sy ‘n bal terugbring sodat my dogter dit weer kan gooi, moet sy deur die sneeu huppel soos wat ‘n dolfyn deur golwe spring om enigsins te kan vorder. Sy speel te heerlik: jaag agter die bal aan, verloor dit kammakastig, bespring dit dan en begin die energieke terugtog.

My eie terugtog word met drie uur vertraag: twee uur in Washington en een uur in Dakar. Die doeanebeampte se Afrikaans op OR Tambo: “Welkom terug!” is lafenis vir my siel.

In die pos wag daar ‘n simpatiekaartjie van die dierehospitaal af en ek is opnuut hartseer oor my ou Skoonlief…my liefste kat, wat my dogter destyds vir my gegee het.

In ‘n laai kry ek ‘n ou foto’tjie van my dogter. Die kamera het haar mooi glimlag vasgevang, die toegeneentheid in haar oë.

Eenuur in die nag sit ek hier: vlugvoos, helder wakker en sonder my viervoetige troostertjie. Die wit kat is nêrens te siene nie – volgens Laatlam het sy basies vir my gesê: “Ef jou,” toe ek haar met groot bohaai wou groet.

Tog is die warm Afrikalug soet in my longe.

 

 

Oorkant die straat van waar die Twin Towers gestaan het, is daar ‘n kerk, ‘n ruim dog eenvoudige reghoekige gebou wat reeds in 1766 ingewy is, met antieke glasvensters – nie gekleurde glas nie, net met ‘n effense liggroenigheid hier en daar in die klein panele. Voor is daar ‘n reling, waar New Yorkers haastig kom kniel, vinnig bid, weer verdwyn. Eenkant staan ‘n hoë, witgeverfde preekstoel met goue afwerking en ’n trappie en in die middel, op die kaal plankvloer, is rye stoele in ‘n reghoekvorm gerangskik. Agter teen die muur staan twee geverfde houtkerkbanke, maar die verf van die rugleunings is erg beskadig. Skrape en kolle getuig van die onrustige slaap van uitgeputte reddingswerkers wat net so in hulle  klere en stewels op ‘n kerkbank gaan lê het in die eerste dae na 11 September 2001.

In 1776 het die kerk die groot brand in New York oorleef danksy ‘n brigade wat die kerk met emmers water beskerm het; in 2001 word dit “the little chapel that stood”. Buite in die kerkhof het die geweld ‘n boom ontwortel, wat skuins oor die geskiedkundige grafstene geval en hulle beskerm het. St Paul’s word die hart van ‘n merkwaardige bediening, waar altesaam meer as 14 000 vrywilligers dag en nag tot in Meimaand 2002 ondersteuning bied aan die honderde reddingswerkers, met kos, mediese sorg, berading, gebede en ‘n plek om te rus: “Medical personnel, massage therapists, chiropractors, podiatrists, and even musicians, transformed the chapel into a sanctuary of hope and healing.”

‘n Aangrypende uitstalling in die kerk, “Unwavering Spirit: Hope and Healing at Ground Zero”, vertel van die bediening aan brandweermanne, konstruksiewerkers en polisie. Blyke van meelewing het vanoor die hele wêreld ingestroom. ‘n Kind het byvoorbeeld ‘n teddiebeer gestuur, ten spyte van die teenstand van haar grootmense. Dit was die begin van ‘n vloedgolf, sodat die vrywilligers later op elke nuut-opgemaakte kampbedjie ‘n sagte speelding kon neersit; troos wat die uitgemergelde werkers onbeskaamd verwelkom het.

Elke dag om 12:30 is daar ‘n diens: “Prayers for Peace”. Die klok word in vier stelle van vyf slae gelui, die New Yorkse Brandweer se huldeblyk aan ‘n gevalle kameraad. Die predikant lees ‘n Bybelvers en gaan dan voor in verskeie gebede. Hier is die slotgebed:

Final Thanksgiving Prayer

O God, who created all peoples in your image,

we thank you for the wonderful diversity of races and cultures in this world.

Enrich our lives by ever-widening circles of fellowship,

and show us your presence in those who differ most from us,

until our knowledge of your love is made perfect in our love for all your children;

and give us the heart of Jesus. Amen.