Tannie Frannie

Ek vee met my hand oor die satyngladde houtblad met die effense hobbel in die middel. Vandag kom haal Laatlam my oupagrootjie se handewerk: die Transvaalse poging om ‘n eenvoudige Kaapse jonkheerskas te vergestalt. Niemand is seker wat die hout is waarvan die oorgrote deel van die kas gemaak is nie; die beste raaiskoot is peerhout. Grootoupa het sy bes gedoen om die afwisseling van geel- en stinkhout te herskep, maar die uiteinde is ‘n interessante laslappie-effek van ligbruin deurraampies en blonde hout – die een vertikale plankie in die middel van die een deur ligbruin en die ander deur se plankie sommer blond.

 

Die laste van die twee laaitjies bokant die deure waar die voorkant en die sykante heg, is rond – nie haaks soos jonger voeë nie – met ‘n ronde houtproppie in elke ronding, behalwe die heel onderstes. Grootoupa was ‘n skrynwerker en sy werk was puik, maar die heel sjarmantste van hierdie kas vir my is die twee laaiknoppe, wat glad nie dieselfde grootte is nie, so ‘n onweerlegbare bewys dat hierdie kas handgemaak is en vir eie gebruik bedoel was.

 

Vir jare het die kas in my tannie se garage gestaan, bedek deur vele lae liggroen en blink bruin enemmelverf. Ek moes mooipraat om die kas te kry, want, seg my tannie, ‘ek kannie vir haar so ‘n ou ding gee nie – hy’s lendelam!’

 

Uiteindelik het ‘n kundige en flukse vriend die kas uit sy lae verf bevry. Iewers het ek ‘n ‘voor-en-agterna’-kiekie van een houtdeur en een geverfde deur, wat ek sal moet soek om aan Laatlam oor te dra. Ek is baie bly dat hulle die kas wil hê, want dis deel van ons familiegeskiedenis.

 

Hoekom voel ek dan so hartseer?