Tannie Frannie

Sielkundiges sal waarskynlik lekker in die psiges van ons bloggers kan baljaar. Hier is my redes – hoe lyk dit, wil julle nie ook deel nie?

 

1. My terapie vir die ouderdom (askies vir die vreeslike vloekwoord)

2. Skryf is vir my lekker en nou kry ek nog kommentaar ook!

3. Lees is vir my lekker en nou kan ek nog teruggesels ook!

4. Die mense hierso, met hulle kwinkslae, vindingrykheid, kreatiwiteit en diep gedagtes

5. Errmm…ek moet eintlik werk en ek’s nie lus nie…

 

Voorspoedige Nuwejaar, al julle bloggers!

Sit ek vanoggend en sukkel om my vakansie-kiekies op die rekenaar oor te laai.

Laatlam moet kom help en soet-smalend verduidelik hy vir my wat vir hom so vanselfsprekend is.

“Ek hou nie van my konsultant se houding nie!”

“Ma kan bly wees Ma se konsultant charge nie.”

Aaag ja…

In die dae van die volstruisvere was daar drie broers in die Oos-Kaap wat elkeen vyf plase gehad het. Die een het vir hom ‘n groot nuwe volstruispaleis laat bou, met ‘n groot kombuis en ‘n spesiale skoorsteen wat beplan is om regtig goed te trek. Die eerste dag toe die kombuis in gebruik geneem word, bak die tannie pannekoek. Sy bak en sy bak, maar die pannekoeke verdwyn die een na die ander: sodra sy die pannekoek in die lug opskiet om dit om te draai, verdwyn dit so tussen neus en ore. Naderhand gee sy maar vir die gesin brood met vet en pampoen en almal gaan slaap.

 

Die volgende oggend vroeg staan die boer op en gaan buitentoe om na sy volstruise te gaan omsien. “Vrou! Vrou!! Kom kyk net hier!!!” Die tannie gaan kyk hoekom haar man so lawaai op die werf. Die hele werf lê besaai met pannekoeke…

 

Die boer het maar die skoorsteen wat té goed getrek het, toegemessel.

 

As skoolhoof moet ek elke dag probleme oplos, klein en groot. En die meeste daarvan kry ek wel opgelos, dis net…soms is daar iets wat nie pluis is nie…

 

Daar hardloop klein Cecilia oor die vierkant. Ek hoop daardie verskriklike bloukolle is nie meer so sigbaar nie. Volgens die dokter is dit die gevolg van draaiknype wat doelbewus toegedien is. Ek kan dit nie verstaan nie – die maatskaplike werker sê dat sy in Cecilia se ouerhuis geen teken van disfunksie of mishandeling kon bespeur nie; sy is ‘n enigste kind, dus kan dit nie ‘n boetie of sussie se werk wees nie; hier by die skool is die personeel altyd op die uitkyk vir boelies; en tog lyk die meisietjie alewig asof iemand haar te lyf gegaan het! Maar wag, ek het gedoen wat ek kon, laat ek my ophou verknies en aan die werk kom. Haar ouers het tog onderneem om die raaisel verder te ondersoek.

 

En nou, Juffrou Bekker, as jy sommer by my kantoor inbars? “Meneer, jy moet dadelik kom, kom help tog asseblieftog, dis Cecilia, ek…Meneer, ek dink iets is besig om haar aan te val! Sy het net skielik opgespring en begin skree en toe val sy op die vloer en rol rond soos ‘n mal mens!”

 

Ons hardloop met die stoep langs, dis chaos in die kind se klas. Kinders jil en skree, staan in ‘n wye kring om die bondeltjie wat nou doodstil op die vloer lê.

 

Ek tel haar op en in my arms begin sy weer te stoei en te gil. Voor my oë sien ek hoe daar snymerke op die kind se gladde velletjie verskyn… Ek hardloop met haar na my motor…waar gaan ek nou hulp kry? ”Verlos ons van die bose…verlos ons van die bose…”

As klein dogtertjie woon my mammie in Potchefstroom in ‘n huis met ‘n groot tuin en ‘n lae muurtjie tussen hulle en die bure. ‘n Ent agter die huis groei ‘n groot ou peerboom, wat nooit vrugte dra nie.

 

Een nag begin die honde verskriklik blaf en haar ouboet gaan kyk wat aangaan. In die lig van sy lantern sien hy ‘n tamaai bobbejaanmannetjie op die tuinmuur loop! Ouboet is ‘n plaaskind en hy eien dadelik die silhoeët – waar sou bobbejaan se kind hier in die middel van die dorp vandaan gekom het? Stadig retireer hy en glip by die kombuisdeur in – mens soek nie moeilikheid met ‘n volgroeide bobbejaan nie.

 

Dis die begin van ‘n skrikbewind. Elke nag drie-uur lawaai die honde dat g’n mens kan slaap nie. Dan stap Ta met die tuinmuurtjie langs en klim rats in die peerboom op, waar hy in die donker verdwyn. Die bure kry net so swaar en daar is lang bespiegelings oor waar die ellendige dierasie vandaan sou kom. 

 

Totdat Sophie van die ding te hore kom. “Hau, ounooi, dis die spook daai! Julle moet hom die Slams laat kom, gou-gou!” Die gesin is huiwerig, dis duiwelsgoed en hulle is goeie Christenmense. Maar die nagtelike besoeking is besig om almal gek te maak en hulle vra Sophie om die Slams te laat roep.

 

‘n Klein verrimpelde gryskopmannetjie daag op en stap langs die tuinmuurtjie af. Toe sê hy met gesag die huismense aan om onder die peerboom te gaan grawe. Ouboet se graaf dolwe ‘n klein botteltjie uit, vol mensnaelknipsels en hare. Die Slams steek dit in sy sak saam met die pond wat Oupa hom gee.

 

Die bobbejaan het nooit weer opgedaag nie en van toe af dra die peerboom elke somer die heerlikste soet vrugte…

Langs Lynnwoodweg lê wat ons Gautengers ‘n berg noem, maar dis eintlik ‘n lang, lae koppie – behalwe dat ‘n koppie gewoonlik nie so ver strek nie – by name Bronberg.

 

Dis ‘n baie mooi formasie, taamlik hoog aan die westekant met selfs ‘n effense kransrif, en dan raak dit laer soos wat mens ooswaarts ry. Vroeërjare het daar kosmos langs die pad gegroei, maar dis nou al baie jare lank skoonveld. Een gedeelte is de ene rotsplaat, te eienaardig, en hier syfer water oor die klip na harde reën.

 

Dikwels het ek my oë na hierdie berg opgeslaan, en nou, na omswerwinge, woon ek teen sy flank in ‘n meenthuiskompleks en voel dit asof ek tuisgekom het. Die kompleks is slim beplan: ons woon behoorlik opmekaar, en tog is daar genoeg privaatheid, want die huisies se dimensies maak dat ons net-net nie ons bure kan raaksien nie. Die tuine is pynlik netjies, die struike tot in hul droesems gesnoei.

 

Dis ‘n relatief nuwe ontwikkeling, maar dit nestel teen ‘n oeroue landsvorm en die moderne stedelinge wat hier woon, is sekerlik nie die eerste mense wat langs die Bronberg ‘n woonplek gekry het nie.

 

Wat is dit wat maak dat ‘n mens drie-uur snags wakker word? Want dis nie lekker om lank voor hanekraai kiertsregop te sit en te weet dat jy nie weer sal slaap nie en dat die nag nie aan jou behoort nie. Dan staan mens maar op en gaan maak vir jou ‘n koppie soet, warm tee, vat jou boek en troos jou daaraan dat jy onbelemmerd kan lees.

 

Die moderne kombuisie is ‘n onwaarskynlike plek vir ‘n spook, maar party nagte bekruip ‘n nare angs my. Dan raak die kombuisie yskoud en ek kry hoendervleis, my hare staan orent. Dis net in die kombuis – as ek sitkamer toe stap en voor die traliedeur na die nag staan en kyk, bedaar die angs. Die eerste keer toe dit gebeur het, was ek so bang dat ek moes bid: “Verlos ons van die bose…” Goddank, die vyandige teenwoordigheid het gewyk.

 

Deesnagte drink ek nie meer tee nie.

Die tyd van vreugde, vrede en welbehae. Maar onderliggend is daar die tjellonote van hartseer en verlange. 

 

Dis die sesde Kersfees wat ek as alleenloper moet deurbring. ‘n Mens sou dink dit raak makliker – maar nee, dit raak al hoe moeiliker!

 

Hoe bitter graag sou ek weer, soos daardie heel eerste vreugdevolle jaar na die geboorte van ons kleinseun, Kersfees in ‘n ongebroke gesinsverband wou vier en sien hoedat Oupa met sy naamgenoot speel. My gewese man is so lief vir kinders – en hulle vir hom.

 

Die vrede van te weet dat, waar ‘n mens ook al mag wees in hierdie tyd, daar gaan jou dierbares ook wees, is nie vanselfsprekend nie! Myne is nou oor die hele aardbol versprei.

 

In niemand se geselskap ervaar ek so ‘n gevoel van welbehae as in dié van my eersgeborene nie, my kosbare dogter wat nou in Pennsylvania woon, gelukkig getroud met ‘n oulike Amerikaner. Sy aanvaar my onvoorwaardelik, met kwinte en al, en haar sagte liefde is ‘n pleistertjie vir enige eina. My nuwe avatar is ‘n verjaarsdagkaartjie van haar af. Ons Skype dikwels, dan sit elkeen maar met haar koppie koffie/tee en hoor hoe dit met die ander een gaan.

 

Vanoggend toe ek werk toe ry, sien ek die verskillende horisonlyne: heel naby dié van die heuweltjie se bome, verder agtertoe ‘n tweede mistige perspektief en nog verder weg die lyn waar lug en aarde bymekaarkom. Dat iets so alomteenwoordig soos die horison my so skrynend na my kind kan laat verlang! Toe sy in graad 7 begin leer van perspektief en ‘n prent met verskillende horisonlyne moes verf, het ek geleer om na iets op te let wat ek nooit vantevore bewustelik raakgesien het nie. Soveel jare later, sien ek nog steeds die lyne raak waarvan ek destyds geleer het en geniet ek die mooiheid daarvan.

 

Ek het twee kleinkatte in Pennsylvania: Diesel en Midnight. Sy wys my ‘n foto waar Midnight se katkop met die twee kenmerkende ore halfpad teen die mooi kersboom op uitsteek. Ek het nou nog nie eens ‘n kersboom nie…  

 

En ek kan nie vanjaar kersliedere by kerslig gaan sing nie, want ek gaan so huil oor my nuut-Nieu Seelandse broer en sy gesin, wat die afgelope drie jaar saam met my gaan sing het, dat ek net die hele atmosfeer sal bederf.

 

As dit met my, wat eintlik glad nie behoort te kla nie want ek is Kersfees by my kinders en kleinkinders in Kaapstad, so bitterlik sleg gaan, hoe moet dit nie gaan met mense wat werklik rede het tot hartseer in hierdie tyd nie?

Na aanleiding van Stokkies se avonture: kan iemand nie groot asseblief vir ons ‘n blog-handleidinkie skryf nie?

 

Jeanne – hoe lyk dit, jy doen mos opleiding?

 

Ná jou wenk dat Stokkies op ‘Antwoord’ moet kliek, weet ek nou nie of enigeen van my kommentare ooit by enige blogger uitgekom het nie – of nee wag, ek het tog antwoorde gekry. Hoe werk die mechanics van ‘Kommentaar’ en ‘Antwoord’? Trouens – wat is die algemene etiket vir gesels?

 

Wat op dees aarde is die ‘Blogrol’? Proefondervindelik het ek myself as ondersteuner op enkele blogs laat beland, maar van die blogrol weet ek g’n snars nie.

 

So twee weke gelede het ek groot geskrik, toe my blog skielik net weg is. Dopper Maggie het geduldig verduidelik dat ek uitgelog was – ek het nie eens geweet dat ek op ‘n stadium ingelog was nie! (En tog het ek ‘n geheimsinnige nota met ‘n wagwoord en skryfnaam op my deurmekaar lessenaar ontdek, ook maar net so goed…) Groot was die verligting toe ek my bloggie terugvind en net daar het ek besef watter innige deel van ‘n mens jou skrywes is.

 

Die gul ontvangs en vriendelike verwelkoming deur ander bloggers het my verras. Ander bloggers sê ook dat hulle tuis voel hier. My seun, wat oor my skouer gelees het, het dit goed verwoord: ‘Hmm, nog mense wat soos Ma klink!’