DroomKind wonder

 

Ek het hierdie jaar besluit dat ek nie nog ‘n winter sou deur maak met afgewaterde verskoning om die koue weg te weer nie.  Goed uit pakkies en vinnig in die mikrogolfoond se dae is finaal getel… Die jaar, so het ek myself belowe, gaan ek leer hoe om ordentlik te kook vir die winter.  Warm, vullend, gesond (as dit dan nou moet/kan), maar party resepte kom eenvoudig nie tot hul reg sonder ‘n skeutjie room of ‘n bietjie wyn nie…

En, het ek ook besluit, dit beteken eenvoudig dat ek my kombuis repertoire sal moet uitbrei. Na die duiwel met die feit dat die eksamen om die draai is, dat daar eintlik nie genoeg tyd in ‘n dag is om al die werk gedoen te kry nie. Ek weier om myself af te skeep met sop uit pakkies en sulke derglike dinge. Die paar uur ‘n week in die kombuis is nie net goed vir my smaakkliere nie, maar ook vir my spannings vlakke. 

Een probleem… my kookboeke lê nog in bokse op die plaas. (Ek kan nie wag om die vakansie huis toe te gaan en met ‘n paar bokse gevul met my goeie vriende terug te ry Kaap toe nie!) Maar die afwesigheid van kookboeke gaan my beslis nie onderkry nie.  Daar is mos vele ander hulpbronne tot my beskikking…

Bon Gusto se argiewe, om een te noem (sy Godfather Meatballs is ‘n fees), die huishoudkunde juffrou by die skool wat nie net resepte voorsien nie, maar sommer ook raad oor simpel goedjies soos die beste keuse van aartappels vir herderspastei kors en die WWW.

Ek was absoluut gek oor die UKTV Food kanaal toe ek in Engeland gebly het. Dit was omtrent al waarna ek gekyk het… en die meeste van die tyd het ek net honger geraak. Ek het ‘n paar all time favourite celebrity chefs – Nigella Kitchen Goddess Lawson, wat kos sexy en sensueel kan práát, Ina Barefoot Contessa Garten wat elke resep begin met ‘n halwe pond botter, en my ultimate kombuis fantasie… James Martin.  (Give a girl a break, okay… die man kan nie net ongelooflik kook nie, hy het ook geweldig goed gedoen in die Britse Strictly Come Dancing en hy’t ‘n ding vir vinnige en vintage motors… Voeg daarby die mooiste blou oë en cuteste glimlag… hy is eenvoudig net HOT binne EN buite die kombuis!)

Okay, DK, koel af, kalmeer, hou OP hiperventileer…. *phew*

Wat ek eintlik wou sê is dat ek wonderlike resepte raakgeloop het op hul webwerwe wat ek nog almal gaan beproef.

Moving along swiftly…

Die afgelope week het ek  vir die eerste keer sop gekook en gisteraand daarin geslaag om te flambe sonder om die hele kombuis aan die brand te steek (as jy my ken sal jy weet dat dit ‘n baie realistiese vrees is)! Ek het gehoor gegee aan Vormpies se raad en vries nou al, heel ingenome met myself, porsies vir die toekomstige hectic dae.

Maar ek soek nog!

So, groot asseblief, stuur of blog julle gunsteling winter resepte vir my? Asseblief!!

Ek wil ook nog eendag ‘n kombuis godin wees J

As I walk through the valley of the shadow of death
I take a look at my life
And realize there’s nothing left.

Ek sal nooit so braaf kan wees nie… Ek wens ek was, maar daar is/was mense in my beroep wat baie meer guts as ek het om die moeilike issues aan te vat.

LouAnne Johnson, was een van daardie mense. ‘n Onderwyser wat bereid was om al die reëls te breek ter wille van die behoud van jong mense.

I’m an educated fool…

Ek kla so maklik. Klein jakkalsies wat my moeg maak. En tog, as ek eerlik moet wees, is ek baie bevoorreg. Die uitdagings waarmee ek te doen kry is mundane in vergelyking met die realiteite waarmee sommige onderwysers op ‘n daaglikse basis gekonfronteer word. Ons het soveel dinge wat in ons guns tel….

Kinders wat bevoorreg of relatief bevoorreg is. Geleenthede wat gebied word om die heel beste te kan wees, uit te blink en die uitblinkers aan te moedig. Ja, soms voel dit asof elke dag ‘n struweling is… Wil ek iewers gaan wegkruip en maak asof die admin, die druk en die chaos nie bestaan nie. Maar wat weet ek?

Tell me why are we
So blind to see.

Die probleme wat ek op ‘n daaglikse basis moet hanteer is eintlik minimaal in vergelyking met die werklike probleme wat daar buite is. Groot klasse, cluster vergaderings, moeilike ouers, seksueel aktiewe tieners, MiXit, luiheid, onvoltooide huiswerk is niks in vergelyking nie.

We’ve been spending most our lives
Living in a gangsta’s paradise.

Onderwysers soos ek het eintlik geen idee van die werklike uitdagings wat daar in sommige wêrelde bestaan nie. Ons probleme is peanuts in vergelyking daarmee…

En tog kla ons… Voel ons gefrustreerd, moedeloos en magteloos.

Dit is ons werklikheid, die probleme waarmee ons daagliks te doen kry. Wat ons ons hare wil laat uittrek in frustrasie omdat ons weet dat die kinders in ons klasse tot soveel méér instaat is as wat hulle hulself toelaat om te wees.

Maar tog…

Ek kyk ‘n film soos Dangerous Minds en ek voel verlig dat ek nie in daardie posisie is nie. Dat dit nie my probleme is nie. Maar, terselfde tyd kan ek nie help om te wonder of ek ooit daartoe instaat sal wees om dieselfde inspirasie en besieling te bied aan die kinders in my klasse nie…

Onderwysers soos LouAnne raised the bar. En ek dink nie dat ek ooit op dieselfde vlak ‘n verskil sal kan maak nie.

Vir die ouens wat dit wel doen… ek salueer julle…

We keep spending most our lives
Living in a gangsta’s paradise.

(Lirieke van Coolio se Gangsta’s Paradise)

Kry ek so ‘n oomblik van absolute suiwer geluk…
Veral wanneer ek iets regkry wat ek nog nooit tevore gedoen het nie.
Sukses is ‘n heady drug…

Vanaand het ek so ‘n oomblik beleef.
Proe aan die roerlepel uit die stroganoff pot na die laaste roer.
Knik my kop met genoegdoening en dink net vir ‘n oomblik
Yes! Jy mag maar hoor!

(En jy’s blerrie oulik – maar dit sê ek saggies 🙂
[want eintlik was James Martin en sy resep die oulikes in dié verhaal]

 

My Darling girl

I’ve come to know you quite well since you’ve walked into my class. With your bubbly personality and intelligent questions it would have been difficult not to take note. You’re such a talented, creative young woman. But, something has happened this term.

It was such a gradual change that I initially tried to convince myself that I was wrong; that you weren’t changing at all, but that this was a mere projection of the changes my life was undergoing. Yesterday, however, all my fears were confirmed. The subtle comments, vague questions, the excitement when you left my class… All these things suddenly came together and made complete sense.

Was it a mere coincidence that I looked at you at the exact moment when all your emotions laid exposed in your suddenly bright eyes and the vulnerable arch of your mouth? I don’t know.

Please, don’t feel alarmed by this. Sitting in the front of the class, as you do, I doubt whether any of your classmates were able to notice. They obviously have no idea of the secret you are carrying in your heart. And the object of your affection is clearly oblivious to this as well. And, as difficult as this may be for me to do, I promise that your secret is safe with me. Ironic as that may be…

My dear child, this is something that happens to most of us, yes, it even happened to me when I was your age. Having a crush on one of your teachers is almost par for the course. Spending so much time with us as is the case, we do become rather difficult to ignore. To a certain degree it becomes almost impossible for most young people not to identify certain characteristics in their teachers which they would find desirable in a romantic sense.

I sympathise with your case. I can even relate to why you find this man so intriguing. He is, after all, the most handsome man in the staffroom and since he isn’t married he is one of the few that you girls can ‘safely’ crush on. He carries an air of mystery about him, his smile and sparkling eyes invites all around him to speculate as to what lies beneath that veneer. And since he refuses to divulge anything regarding his personal life, it’s not only you guys who have to speculate about him – most of the staffroom do as well.

I write this letter with trepidation. Afraid that you may read between the lines…

The last thing in this world that I would want to happen is that I may be the one to disillusion you; the one to cause you grief. It’s almost inevitable, unfortunately.

I head out to today’s sports day with apprehension. Knowing that you will be there and that you will find at least one good excuse to spend a few moments in the company of the object of your affection. Furthermore I know, with the experience of one who have had a crush herself, you will be keeping a watchful eye upon him the whole day. And, because you are so finely attuned to him at present, I fear that you will see more than you would want to. More than you should.

It is days like today that it is most difficult to maintain a façade. The relaxed air of being out of the classroom and the tension of the sport field action encourages people to let their guard down. It is here that we interact with you guys, your parents and the rest of the staff on a whole different level.

Under any other circumstances this would not have bothered me to this extent. But, today I am afraid that, as I did yesterday, you may look upon one unguarded moment and recognise a truth that will crush your dream and potentially damage our relationship irrevocably.

I never asked for this to happen. I couldn’t have guessed that this may be part of the damage that would have to be managed as a result of our quest for privacy. If it is at all possible, I will prevent this from harming you. I hope that it may be true.

Hopefully I am wrong about how this day will play itself out. May it be so… Hopefully you will be able to live in blissful ignorance of the truth until long after your affection has been transferred to someone else…

 I live in hope.

With love

Miss

 

(This letter was based on a random collection of events that transpired during the week and is a work of fiction.)

Daar is min dinge in die lewe wat my so roekeloos opgewonde kan laat raak soos die ontdekking van ‘n nuwe skrywer (nuut vir my overgesetsynde); des te meer as daardie stem dié van ‘n nuwe digter is. En aangesien Afrikaanse poësie so ‘n rare vonds is, laat ‘n nuwe Afrikaanse digter waaroor ek mal kan raak my totaal liries.

Die laaste Afrikaanse digter wat my laat lees en lees en herlees het was Christene Barkhuizen Le Roux en spesifiek haar gedig Bloekoms (vir die boer se vrou). En dit was seker maklik tien jaar gelede.

Maar vandag, vanaand, het ek weer daardie selfde gevoel van opwinding, verbasing, verbystering en totale oorgawe beleef. (En so klein bietjie jaloesie aangesien die digter nog jonger as ek is!)

Die roeringe aangaande hierdie jong digter het reeds ‘n wyle gelede my aandag getrek, maar dit was eers vandag dat ek uiteindelik ‘n kopie van Loftus Marais se debuut bundel Staan in die algemeen nader aan vensters in die hande gekry het.

‘n Unieke plesier wat ek uitgestel het totdat ek gaan bad het en Loftus se woorde kon toelaat om my in die glim van kerslig te betower. En ek het gelees, weer gelees en herlees aan sy gedigte… warm water bygetap…ekstra kerse aangesteek…’n leë rooiwynglas weggeskuif… Lindt 70% smelt op die bad se rand en aanhou lees totdat ek uiteindelik, heel onwillig, die bundel tydelik moes toemaak (die warm water was gedaan).

As jy nog nie weet hoekom hierdie jong man die Eugene Marais prys gewen het nie…hier is ‘n voorsmaak…

‘n Gedig vir M

selfs ná alles wat gebeur het
sien dit nou nog só daaruit:
iets oor siel (-salleen, -dodend, ens.)
iets oor hart (-seer, -stog, ens.)
nog iets hier
jy het verhard tot spier en stoppelbaard
jy krap aan my met punte, kommas en ellipse
…en ons het eens soos enjambement
saamgevloei/saambeweeg (?)
ons rym ook lankal nie meer nie
hakkel net, stotter
aan assonasies en alliterasies
as ons deesdae met mekaar praat
ook: te veel   stiltes
nou is dít al wat oorbly
(bedoelende: klanke
merke op papier
strepies krulle kolletjies
vryeversverstrengel)
pen verder die boerseun vas
1) uitweiding oor jou oë – jou broer het gesê dis die kleur
    van aangeslaande kastrolle
2) uitweiding oor jou lippe – droog, dalk soos krakies in
    voosgewasde breekgoed?
3) uitweiding oor die littekens op jou bene – die liefde
    sny tot op die been
maar
altyd
áltyd
die (h)oop einde
enigiets kan in die volgende versreël gebeur,

                                                Loftus Marais, Staan in die algemeen nader aan vensters
                                                (Tafelberg)

Ek kan nie ophou lees nie. Ek wil ook nie.

Sy beelde en metafore is aangrypend. Sy konstruksie en vloei is oorrompelend. Tematies dek hy so ‘n wye veld dat enigiemand waarskynlik ten minste een gedig in hierdie bundel sal kan vind wat tot hom of haar spreek.

So jonk as wat hy is, is Loftus ook geweldig wys (ten spyte van die feit dat resensente hom naief noem) en openbaar hy ‘n unieke siening en insig met betrekking tot die wêreld waarin ons leef en die universêle waarin ons elkeen ons soms vasloop.

‘n Ware vonds, hierdie stem in Afrikaanse poësie.

Dis weer Vrydag… YAY YAY YAY! 
En LieweLettie het ‘n vraelysie.
Thanks LL… dit help my unwind 🙂
 

USING ONLY ONE WORD

Not as easy as you might think! Answer these in one word.

Where is your cell phone?
Desk

Your significant other?
MIA

Your hair?
Long

Your mother?
Brilliant

Your father?
Motivated

Your favourite thing?
Books

Your dream last night?
Vague

Your favourite drink?
Pinotage

Your dream/goal?
Happiness

What room are you in?
Study

Your hobby?
Dreaming

Your fear?
Mediocrity

Where do you want to be in 6 years?
Settled

Where were you last night?
Home

Something that you aren’t?
Skinny

Muffins?
Cheese

Wish list item?
Tanzanite

Last thing you did?
Shop

What are you wearing?
Jeans

TV?
Pass

Your pets?
Me

Friends?
Loyal

Your Life?
Confusing

Your mood?
Calm

Missing someone?
Yes

Drinking?
Coffee

Smoking?
No

Your car?
Polo

Something you’re not wearing?
Shoes

Your favourite store?
Bookstore

Your favourite colour?
Blue

When is the last time you cried?
Tuesday

Where do you go to over and over?
Paris

My favourite place to eat?
Mom’s

Favourite place I’d like to be at right now?
Farm

Die oomblik toe daardie mondfluitjie begin ween het ek die behoefte om ‘n lang, lang pad aan te pak. Om die klank van Witblits se stereo so hoog as moontlik te stel – vensters oop as dit nie so verwoed gereën het nie – en myself tussen Jan se woorde en die lang swart lint te verloor…

Today wasn’t that day, unfortunately.

Maar met Jan het ek by die huis kom sit, ‘n glas wyn geskink, die oorfone ingeplug (ter wille van die bure) en toe oë agteroor gesit om na Jan se nuutste CD te luister.

Ja, André, ek stem saam dat daar, op die oppervlak ,‘n ‘skoner’ gevoel aan Jan Blohm se nuutste CD, 7 jaar, is. Maar daar is vir my ‘n nuwe diepte en intensiteit aan Jan se songs. Een ding staan paal bo water: dié man het ‘n besondere aanvoeling vir lirieke…

Rosie jou wonde het in my drome loop lê

My siel wil avondmaal hier voel
Wat sal jy sê van my nuwe gevoel
Wat het jy met bely bedoel

                ***

Sy sê sy bloei tangerine

                ***

Jy’s jeug en veel van donker
Jy’s jeug en veel van wys

Daar is ‘n rouheid in die woorde van elke song, ‘n eerlikheid wat deurskemer ten spyte van die fyn afwerking. ‘n Eggo van die kortgeskeerde contradiction met tattoo.

Mens vra jouself onvermydelik die vraag: hoeveel van Jan se lewenspad lê neergepen in hierdie CD? As jy luister na die lirieke van Chardonay –
Beautiful vir elke verkeerde rede
As jy my lyf met trane rein
Chardonay o Chardonay kom haal vir my
 – is dit maklik om aan te neem dat Jan hier ‘n deel van sy siel ontbloot, selfs al het hy tydens onderhoude vertel dat hy die seer probeer verbloem het in al die songs op hierdie CD.

Die groot verskil, dink ek as ek nou weer dink aan my onlangse teleurstelling met Jak de Priester se nuutste CD, is die feit dat Jan nog steeds onteenseglik Jan bly. Die feit dat hy deur ‘n rowwe tyd is die afgelope paar jaar en dat dit ‘n onteenseglike invloed op sy werk sou hê kan ‘n mens nie ignoreer nie. Maar dat dié CD deur niemand anders geskep sou kon word nie moet ‘n mens ook erken.

En dan, verskuil in die hidden track van O my engel vind jy die bevestiging dat, diep onder die nuwe glans, polering en sheen die blues-rocker wat ons Jan nog altyd was steeds teenwoordig is….

Dis payday! 

Nou kan ek ook Jan se nuwe CD gaan koop.
Oe ja, en natuurlik daardie sexy stillettos
wat al vir twee weke lank smeek
om saam met my huis toe te gaan!
🙂

en die ligte gaan aan in die Chelsea hotel….

ons survive met ‘n helse lot pyn in hierdie land…

en gee gee gee, gee gee gee
jou sente jou drome jou toekoms vol gate 
gee jou hart vir Hilbrow 

ek gaan myself ook nou oorgee…
aan ‘n ander land
waar drome gebeur…

 

Dis weer sulke tyd…

Een vir een word pennetjies
uit kapsel getrek
Penningdraers van die dag

Gaandeweg sak
‘n rooibruin gordyn
oor skouers neer

Die dag se laste
sak daarmee saam
gelate na benede

Woel vingers deur die vag
voel-voel na die inperkers
wat orde moes laat heers

Tot nou

Wanneer elke haar uiteindelik
sy eie koers in mag slaan
sag vallend, vrywillig golwend

Onbevange vry
elkeen neem sye eie koers
daal verlig in versugting neer