DroomKind wonder

Do you remember the days
when the sun wouldn’t stop smiling
the music kept on playing
the laughter sounded on

Do you remember the nights
when the stars would keep on shining
the moon kept on glowing
the darkness concealing forever

Do you remember
how young we were then
how eager and optimistic
that life should just begin

And do you still remember
the fatal crash
the noise and blood
that brought our illusions to
their fatalistic end

 

Gerugte loop los in die skool rond… Juffrou DK het mos gedurende tweede pouse saam met ‘n vreemde jong lat – hy lyk of hy eintlik nog op hoërskool hoort – in sy civvies oor die skoolgronde geloop.

 

Hand om die lyf is die twee oor die skoolgrond sien rondloop. Niemand weet presies wie hierdie vreemde blonde jong man is nie (al is hy amper ‘n kop korter as juffrou in haar hoë hakke) maar hulle loop so styf teen mekaar ingehaak dat ‘n mens moet wonder…

 

En tog, tog is daar iets aan hierdie jong man en die juffrou… ‘n Mens kan nie heeltemal jou vinger daarop sit nie, maar daar is verseker iets omtrent die twee… ‘n Mens moet net baie mooi kyk, dan kan jy die ooreenkomste raaksien.

 

Die huidige moontlikhede is as volg:

• Juffrou se skelmpie.
• Haar love-child
• Haar broer
• Haar susterskind

 

Waar sou sy aan die jong man kom?

😉

Ek hoor jy soek alweer na my… Dis mos ou nuus daardie. Ek weet nie eintlik hoekom die boodskap vanaand so skokkend was nie. Party mense weet mos nie van ophou nie.  As die stories waar is, jy’t tog nie vir een oomblik geglo dat ek nié daarvan sou hoor nie (sekere mense se lojaliteit is immers, anders as jou eie, onkreukbaar en altyd bo verdenking), het jy selfs sover gegaan om van Southampton af ‘n vrugtelose soektog deur Londen van stapel gestuur om na my te soek. Nugter alleen weet hoe jy gedink het dat jy my daar sou kon kry, maar nugter denke is mos ook nie een van jou sterkste punte nie (wens ek het dit vroeër al geweet)!

Dat jy hardkoppig is, is egter iets wat niemand – selfs nie ek nie – kan ignoreer nie. Hoekom jy nog die moeite doen weet nugter alleen… ‘n Mens sou dink dat jy teen dié tyd al reeds besef het dat jy my nie in die hande sal kan kry, tensy ek wil hê jy moet nie. 

Ek wil nie… jy moet dit tog seker al teen hierdie tyd besef…

Soms, in ‘n lighartige oomblik, vind ek die situasie geweldig amusant. Des te meer omdat ek weet dat jy jou gruwelik sou vererg omdat ek in my mou vir jou lag.  Jou ego was nog altyd ‘n sensitiewe area gewees. Een wat ek vir ‘n lang tyd – waarskynlik te lank – gepamperlang het. 

En ek glo vas dat dit die enigste rede is waarom jy nog so nou en dan, wanneer die bevlieging jou tref, nog na my probeer soek nie.  Jy kon nooit begryp waarom enigiemand ooit van jou sou wegloop nie. O nee! Daardie was mos altyd jou voorreg gewees.

Deus ex machina is ‘n wispulturige ou heks.

Dat dit nou juis jou maatskappy moes wees wat my memories uit die vreemde moes vervoer. Dat dit juis jy was wat daardie inskeeping hanteer het. Dat jy per ongeluk my naam op die dokumentasie moes raaklees.  Life sucks.

Veral omdat jy dit toe nog ook so na aan my binnekring waag.  Die arrogansie om te dink dat jy net eenvoudig sou kon opdaag en my daar sou vind. Met jou mooi woorde en sweet talking die inligting in die hande sou kon kry waarna jy soek…

Jy’t jouself lekker vasgeloop. Ek is seker jy het jouself met Oom Vasco onderskat.  Maar wat jy natuurlik nie kon weet nie is dat hy manne soos jy ken – hy was immers self ook een gewees. En as daar nou één man is wat my mooier oppas as my eie pa dan is dit hy.

Ek twyfel of jy dit weer sal waag om daar aan die deur te gaan klop. Wat ek so tussen die lyne deurgelees het, het my laat besef dat hy jou goed jou fortuin vertel het… in ‘n taal wat net seemanne regtig kan verstaan.

En as jy dit nou wel sou waag, met jou arrogansie weet ‘n mens nooit (Aai, hoekom het ek nie al die dinge voor die tyd geweet nie?), moet jy maar weet dat jy jou teen ‘n muur gaan vasloop. 

Want, jy sien, Oom Vasco weet ook nou.

Presies wat gebeur het. Dat ek jou nooit weer in my lewe wil sien nie. Dat daar nie eens ‘n grys kooltjie oor is wat met ‘n bietjie aandag ‘n vlammetjie brandend kan laat opvlam nie.  Al wat oorgebly het is roet en as – jou eie skuld. Gooi dit dan maar oor jou kop en ween oor jou eie onbesonne dade.

Daardie vuur is al lankal mors dood en ys koud…

En skottelgoed dag en stofsuig dag en afstof dag en strykdag en merkdag…
Want Dinsdag is inspeksie dag!

Kry so vroeg in verlede week ‘n oproep van my landlord af. Kan hy dalk gou by die woonstel inval om die inventaris van foute saam te stel wat na die bouers toe moet gaan?

“NEE!”

Maar soos in glad nie, no way, aikona.

Want, so sit ek mos nou al vir twee plus weke met toetsreeks en die gevolglike 600 stukke wat gemerk moet word – ‘n opstel, taaltoets en letterkundetoets vir elke bloedjie in my ses klasse. En al wat ek deur die week doen is om te merk.  En naweke loop ek mos op die oomblik nog rond ook, want my sosiale lewe en toetsreeks het mekaar tromp-op geloop en probeer mesh. 

Wat natuurlik nie so suksesvolle plan is nie.

En as jy dan nou boonop alleen bly is die huis mos die maklikste ding om af te skeep… maak net so bolangs skoon en druk die ergste toe.  

Die vroegste, lig ek vir boetman in. wat hy dit oor my drumpel mag waag is more. (Ek het mos geweet ek gaan na hierdie naweek eers so effe moet herstel voor ek die skoonmaak kan aanpak!)

Maar more, more gaan daardie boetie sy neus ORAL wil insteek en elke kraak en gat beloer.   So daardie fletjie sal nou besonder mooi skoongemaak moet word en alles mooi op hulle plekke kom voor more se inspeksie kan aanbreek.

Laat ons die stoflappe en Mr Min gaan uithaal en die handskoentjies aantrek…

*SUG*

Om hierdie tafel is die eerste mob-maal genuttig (na ‘n paar ekstra stoele en borde bygevoeg is).
En in hierdie huis is daar tot net na drie gekuier.
Die skade was gering – verskeie bottels wyn is ‘n nekslag toegedien en daar was net een gebreekte glas! 🙂

Dankie vir almal wat dit ‘n GREAT naweek gemaak het!

 

Daar hang hul toe
onverwags vanaand
kort voor son onder
die twee tesaam

Herinner my
aan ek en jy…

Altwee daar
parallel gebuig
DNA uit ‘selfde
oorsprong verkryg

En tog die twee
opsigself dieselfde
bly steeds die een
altyd meer helder

Watter een ek?
En watter jy?
Sal ons altyd oor
oorhand baklei?

Never the twain shall meet
het Kipling eens gesê
Ek wonder of dit altyd
tussen ons sal lê…

“Sy’s by die nuwe Engelse juffrou waarvan sy so baie hou.”

“My kind dink jy is vreeslik cool.”

“Juffrou is my rolmodel.”

So nou en dan is ek bevoorreg genoeg om hierdie tipe statements te hoor. En daar is niks wat my meer laat sidder nie.

Ek was in Std. 5 toe my klasonderwyser eendag vir ons gesê het dat hy vir ons almal eintlik ‘n tweede pa is. Want, het hy gesê, ons sien waarskynlik meer van hom op ‘n daaglikse basis as wat ons ons eie pa’s sien. En, alhoewel dit sin gemaak het, het ek dit nie regtig verstaan nie.  Dit was eers nadat ek self begin skool gee het wat ek weer hierdie woorde onthou het en dit uiteindelik sin gemaak het.

En toe ek vir die eerste keer die ware implikasie van hierdie woorde besef het, het ek bang geraak.

Kyk, ek skrik nie sommer vir enige koue pampoen nie. Ek wil graag glo dat ek braaf is, die lewe vol in die gesig kan staar en saam met hom of haar kan lag. Soms is ek selfs avontuurlustig. Maar kinders maak my bang.

Ander mense se kinders maak my bang.

Ons dink nie gereeld daaroor nie, maar ek wonder of ouers, kinders en onderwysers besef wat elke dag gebeur… Mense wat, in die meerderheid gevalle, geweldig lief is vir hierdie mensies wat hulle in die wêreld gebring het, groot gemaak het en wat hulle hele lewe is, laai elke oggend hierdie kosbare wesentjies by ‘n hek af, groet hulle en laat hulle in die hande van vreemdelinge oor wat dan namens hulle ‘n gedeelte van daardie opvoedingstaak moet verrig.

Ek verstaan dit nie aldag lekker nie. En ek weet glad nie hoe hulle dit regkry nie. Hierdie mense, ongeveer 2 500 van hulle, aanvaar dat, wanneer hulle kinders by die skool afgelaai word, hulle toevertrou word aan mense wat daartoe instaat sal wees om hierdie kinders, nie net akademies voor te berei vir die wêreld wat daar buite op hulle wag nie, maar om in te staan vir hulle ouers wat nie fisies daartoe in staat is om self hierdie aspek van hul lewens waar te neem nie.

Die Opvoedkunde Reg praat van in loco parentis, wat letterlik beteken in die plek van die ouer. 

En, glo my, dit behels baie meer as om vir hulle woordsoorte en concord reëls te leer… Onderwysers, en dit weet ek uit my eie ondervinding, kan ‘n kind se selfbeeld bou of onherroeplik beskadig. Kan selfvertroue kweek of afkraak. Treë op as vertrooster, vermaander, ‘n skouer om op te huil, aanmoediger, voorbeeld, alwetende (!) bron van inligting en kennis. Hulle is opvoeders in soveel verskillende fasette: akademies, lewensvaardighede, kennis, dissipline, motiveerder, beraarder, voorligter, sielkundige… alle denkbare rolle moet vervul word.

Dis alles goed en wel… as jy weet wat jy doen…

Maar hier sit ek. Single. Relatief jonk en onervare. Self nog met tye so confused dat ek nie raad het met myself nie. Hoe op aarde moet ek dan elke liewe dag ma staan vir ‘n klomp tieners? Ek wat nog nooit in my lewe ‘n kind groot gemaak het nie! Waar moet ek die antwoorde kry op vrae waarvan ek absoluut niks weet nie?

Ek het nie die ondervinding om kinders groot te maak nie.

En elke keer wanneer ek hoor dat kinders dink ek is cool, of hulle hou van my of dink ek is ‘n rolmodel raak ek benoud. Ek wens ek kon party dae net vir hulle sê dat ek nie alles weet nie. Dat ek nie al die antwoorde het nie. Dat ek self nog na antwoorde soek en dat my ervaring met die lewe maar gering is.

Maar hoe kan ek dan nou dit doen?

Hulle verwag soveel. Glo dat jy net moet weet en altyd daar sal wees en sal kan help. En ek kan nie altyd nie! Ek wens ek kon, maar ek is net ek. Ek maak nog self soveel foute, neem soveel swak besluite, stamp my kop. Om te dink dat enigiemand my as ‘n rolmodel beskou is angswekkend. Want ek is alles behalwe… En, glo my – of vra my eie ouers – niemand wil eintlik hê dat hulle kinders soos ek moet wees nie. Wederstrewig. Teenstrydig. Gekompliseerd. Wroegend. Deurmekaar. Confused. Not the stuff heroes are made of… Hel, wie wil dan nou ‘n hero wees? My voete is ook van klei gemaak…

My grootste vrees, elke oggend wat ek by daardie hek in ry, in die personeelkamer gaan sit, voor ‘n klas gaan staan, is dat ek – onwetend – deur één ondeurdagte kommentaar, aksie, besluit, iewers langs die pad ‘n kind skade mag berokken. Dat ek iets sal doen wat hulle mag skaad, hartseer kan maak, hul selfvertroue ‘n knak kan gee… Hoe weet ‘n mens wanneer so iets per ongeluk gebeur?

Ek is nie opgewasse om kinders groot te maak nie. Nie my eie nie en verseker nie ander mense s’n nie. En tog, ten spyte hiervan, word honderde kindertjies daagliks aan my toevertrou met die hoop dat ek dit juis nie sal doen nie, maar hulle sal help vorm en bou sodat hulle die beste van hulself sal kan vind en uitleef.

As dit nie rede tot vrees is nie, weet ek nie wat is nie…

 

Ek is al weer in een van daardie fases. Die kwartaal is nou net te lank – eintlik moet die skool more sluit en nie eers oor ‘n week nie! My geduld is op, humeur sit vlak, my huis is deurmekaar en my lewe voel ook so…

 

En dis wanneer ek so voel dat die ding my tref. Ek raak hiper-sensitief vir klank.  Alle klank: lawaaierige kinders, mense wat praat, vliegtuie. Die ketel wat kook, die geritsel van papier, selfs die klank van asemhaling raak vir my te veel.

 

Dan wens ek so dat ek iewers net ‘n vakuum kon vind – ‘n klankdigte borrel niks – waarin ek myself kan toemaak en alles, absoluut alles kan vermy en ware stilte ervaar.

 

Maar, waar kry ‘n mens dit dan nou vandaan? Wishful thinking DK. Daar is net een manier waarop ek dit amper kan regkry… Verban alle stoornisse – sit die selfoon eerste af! – tap ‘n bad vol lou warm water, net so skraal duskant liggaams temperatuur, en sak agteroor daarin weg tot net my neus uitsteek.

 

En daar bly ek lê, tap water in en uit as dit nodig is, totdat ek genoeg stilte in my lyf absorbeer het om die geraas uit te kanselleer.

 

So, as iemand my vanmiddag wil soek moet hulle asseblief tog ophou probeer. Ek wil hulle in elkgeval nie hoor of sien nie. 

 

DK gaan onder water…

Vanaand wens ek dat…

Elke rooi ink merk
‘n Do-Re-Me solfanoot
kon word

Folio bladsye
‘n stoep kon plavei
gladde dansvloer
onder voet

Asemteue
die ritme
van hierdie nag
kon eggo

en ons twee

saam

daaroor kon dans

Ons sorge en bekommernis
twyfel en angs
vir die wyle
van ‘n melodie

kon vergeet

Ons oorgee aan
vier-vier tyd
vir die verloop van
‘n melodie

En weg kon raak
in die meesleurendheid
van die lied

Net ek en jy

Verbind in fantasie
van lied en ongebonde tyd

Waar die saamwees
van twee
genoeg
kan wees

 

Toe ek Desember voor my kas strandklere staan het ek besef dat dit tyd was vir ‘n bestekopname… en het bevestig wat ek toe al eintlik vir ‘n geruime tyd al geweet het – tydens die twee jaar verblyf oor die water het die infamous Heathrow injection sy tol geëis en my fisiese laste het my geringe bates vêr oorskadu.

In my familie is al die vrouens om die een of ander onverklaarbare rede met ‘n ernstige oorrondings probleem geskape.  Ma, tannies en oumas was almal nog altyd aan die ronde kant. DK se skraal jare is ook heelwat minder as my voller jare. En ek het al lankal vrede gemaak met die feit dat ek nooit ‘n voorbladmodel sal wees nie. Maar, het ek myself nog altyd getroos, Rubens sou my nooit as ‘n model wou gebruik nie. 

Tog moes ek die feite in die gesig staar – wat eintlik nie te moeilik is om te doen nie, want my pampoengesiggie lyk baie gou boererig – dat ek al nader aan die Rubens ideaal begin kom het. En dat dit tyd was om iets daaraan te doen. Tog bly ek maar lekkerbekkig en gesond, maar lekker eet was die doel eerder as om myself uit te mergel met ‘n dieët.

Tot op hede gaan dit nog goed met die plan.  En die Heathrow injection het nou al so met amper die helfte verminder.

Maar ek moes vandag, weereens, besef dat die afskud van die laste ook ander, minder aangename, newe-effekte het.

Want, in plaas daarvan om weg te smelt op my gewraakte childbearing hips verloor ek altyd eerste sentimeters rondom die één bate wat ek eerder sou wou vries… Die enigste swelling wat as ‘n bate van massavernietiging beskou kan word en wat ek wel kan uithaal en wys wanneer die geleentheid hom voordoen… Maar die bate kwyn nou teen so ‘n onrusbarende spoed dat die halse van selfs die kuisste bostukkies nou skielik sak tot op ‘n vlak waar dit my die klere-gestapo se argwaan op die hals sal haal!

Die sterre weet, selfs ‘n virgin-pin kan net soveel help. En ek haat ‘n aanhoudende getrek en gepluk om myself ordentlik toe te hou…  As dinge so aanhou is ek bevrees dat daar in die nabye toekoms ‘n dag gaan kom waarop my bates hulself, ala Lindsey Lohan, aan die wêreld gaan vertoon.

Wat ‘n las om daagliks saam te dra!