DroomKind wonder

Vertel vir my ‘n
geheim…

Wat jy natuurlik
bedoel is dat ek vir jou mý
geheim moet vertel, want teen die tyd behoort jy al te weet dat ek nie iemand
anders s’n – en daar is baie van hulle – vir jou sal vertel nie.

Dis nie ‘n maklike
versoek om aan gehoor te gee nie.  Daar
is immers redes waarom die meeste mense hulle geheime vir hulself hou.  Hoofsaaklik omdat ons skaam oor wat dit van
ons karakter sê of omdat
ons nie wil hê dat ander mense se opinie van ons moet verander nie.

Natuurlik hang dit ook af van wie vra… vir ‘n verlangse kennis sal jy
byvoorbeeld iets vertel wat jou verleë maak, ‘n slegte gewoonte soos dat jy jou
naels of hare kou. Jou vriende sal waarskynlik weet dat jy vreeslik lelik kan
praat na drie biere en die aakligste skurwe grappe kan vertel, ten spyte van
die feit dat jy gewoonlik vreeslik vroom voorkom.

Maar daardie ander geheime, daardie wat jy nooit ooit oorvertel nie…
Hulle is ‘n heel ander saak. En dis gewoonlik dié geheime wat ander mense – en
waarskynlik jy met hierdie versoek van jou – eintlik wil hoor.  Maar weet jy wat jy regtig vra?  Besef jy wat die gevolge van so ‘n gedeelde
geheim kan wees?

Veronderstel ek sou vir jou vertel dat ek die afgelope tien jaar al ‘n
affair met my tannie se swaer het?

Veronderstel ek sou vir jou vertel dat ek die afgelope drie jaar al getroud
is en niemand in my familie of vriendekring is daarvan bewus nie – ek dra nie
eens ‘n ring nie….

Bitter min mense sou openminded
genoeg wees om enigeen van die twee te kon aanhoor sonder om ‘n oordeel te
fel.  Beide sê onmiddellik iets van die
persoon wat die geheim aan jou sou meedeel. 
Wat dit vir jou sê, en watter een die lesser of two evils in jou oë sou wees, hang natuurlik af van jou
persoonlike waardesisteem.  Want op die
ou einde beoordeel ons tog alles volgens die norme en waardes waarvolgens ons
leef…

Natuurlik is geheime ook nooit regtig óf swart óf wit nie… En ‘n enkel
sin erkenning van die waarheid is nie noodwendig die volle verhaal nie…

Veronderstel ek sou vir jou sê dat die tien jaar lange affair hoofsaaklik tref-en-trap episodes is waartydens wellus
oorneem, terwyl ons niks in gemeen het nie, na die tyd niks het om vir mekaar
te sê nie en, as ons eerlik moet wees daaroor, nie eintlik regtig van mekaar as
mense hou nie?

Veronderstel ek sou vir jou sê dat ek met my beste vriend getrou het sodat
hy ‘n huweliksertifikaat kon hê wat hom in staat sou stel om, as ‘n “getroude”
man toegelaat te word om in sekere oorlog geteisterde Afrika lande te werk waar
hy as ‘n ongetroude man nie welkom sou wees as gevolg van sy potensiële
bedreiging van die mense wat daar woon se opinies oor ongetroude jong mans se
invloed op hulle dogters nie? 

Sou dit jou opinie oor die geheime verander?  Vir sommige mense sou dit wel die geval wees,
ander sou weer glad nie daardeur beweeg word om van opinie te verander nie,
terwyl daar heelwat mense sou wees wat steeds sou volhou dat beide ewe erg
is…

Dit alles in ag geneem… Kom ek vertel vir jou ‘n geheim…

Teen die tyd wat hulle tot hier gelees het gaan baie mense verward wonder
of hulle my verkeerd opgesom het. Hulle sal waarskynlik verlig wees as hulle
besef dat hierdie slegs ‘n teoretiese bespiegeling is.  Maar, selfs al sê ek dít sal daar diegene
wees wat sinies vir jou sal vertel dat daar íéwers ten minste ‘n greintjie
waarheid of persoonlike ervaring moet deurskemer.

Maar dít is natuurlik ‘n geheim…

Ek lees nou al die hele naweek Pablo Neruda se gedigte.  Hierdie is een van my gunstelinge:

I hunger for your sleek laugh,
your hands the color of a savage harvest,
hunger for the pale stones of your fingernails,
I want to eat your skin like a whole almond.

I want to eat the sunbeam flaring in your lovely body,
the sovereign nose of your arrogant face,
I want to eat the fleeting shade of your lashes,

and I pace around hungry, sniffing the twilight,
hunting for you, for your hot heart,
like a puma in the barrens of Quitratue.

Jy was hier gewees. Terwyl ek heeldag doelbewus weg was, het jy deur die huis
beweeg en patroontjies van ons saamwees dae oor my wêreld getrek…

In die kas by die voordeur, tussen my baadjies en jasse, hang die trui wat
jy gedra het die dag toe ons kaalvoet in die klam sand gestap het op Kwende
strand.  Op die kombuis tafel lê ‘n plak van die bitter donker
sjokolade wat jy in België in splinters gebreek het met die swaar glasbodem van ‘n wynbottel en
met warm vingers smeltend tussen my lippe gedruk het.  Op die boekrak in die studeerkamer leun ‘n nuwe vertaling van Veinte
poemas de amor y una canción desesperada teen ‘n voosgeleesde The Prophet wat ek in my skouersak deur Lebanon
saamgesleep het sodat ek donker nag die kersverligte woorde fluisterend kon
voordra.

Jy was orals in die huis gewees. Soekend na die
woordelose boodskappe wat ek vir jou daar deurspek het en jou eies in hul plek
gelaat.  Een of ander tyd het jy vir ‘n wyle rus gevind op die Knysna swarthout hemelbed
met die wit Egiptiese katoen beddegoed – die lyne van jou lyf is in die
kreukels vasgevang – en die bekende reuke van jou naskeermiddel en lyf talm op
die kussing en die gestreepte pajamabostuk wat jy onder my kussing opgevou het.
Op die spieëltafel, langs die foto waarop ek die Blarney stone soen,
staan ‘n gerf blou-pers Irisse in die
kristalvaas wat jy by Waterford gekoop het.

Die verlepte laventelkoppe is van die bosse
langs die heining afgebreek en op ‘n
geurige hoop tussen die wingerdstompe langs die kaggel ingewoel sodat ek
handevol daarvan tussen die gloeiende kole kan gooi en die hele huis met die
dartelende geur gevul kan word.

Wanneer die aand donker raak en ek die bottel Kaapse
Vonkel, wat op die onderste rak van die yskas koud word, met ‘n sagte plof oopmaak, sal ek die nuwe speellys op
my rekenaar aanskakel en luister na die mengelmoes van nostalgies bekend, onontdekde
nuut wat jy daar vir my gelos het. En ek sal ons weer saam op die stoep sien
dans.

En terwyl ek mettertyd die res van die verassings
vind wat jy deur die huis weggesteek het sal ek, met my hart in my keel, wag vir
die dag wat die wit St Josef lelies weer op die matjie voor die voordeur wag
wanneer ek douvoordag kaalvoet die koerant gaan haal en dan sal ek weet…

Dat jy alweer iewers gekammofleerd die donker wêreld
van bedrog en valsheid en leuns betree, ter wille van diegene wat onbewus van
jou – en ander nes jy – se braafheid hul daaglikse gang gaan en bly glo dat die
wêreld nie so ‘n slegte plek is nie.  Wat werk toe gaan en huis toe kom en hulle
vrouens en kinders groet en soen en liefhet en nie weet hoe duur daar met ander
mense se geluk en hoop en liefde vir hierdie voorreg betaal word nie.

Jy sê jy verstaan my nie. 

Jy hoor die klanke, lees my woorde. 
Jy analiseer alles, pluk argumente aan flarde, torring opinies los, ontleed
my keuses van metafore en vergelykings.  En
dan lewer jy repliek. 

Soms deurdag, soms op die ingewing van die oomblik; soms gewigtig, soms
argeloos – maar selfs jou instinktiewe reaksies moet nooit afgeskryf word as
onbenullig nie – jy het altyd ‘n opinie. 
En dit geld nie net vir my nie…

Jy wat die wêreld aan die brand kan argumenteer, met jou pen en snydend
opinies kan opkerf en tog met soveel deernis en begrip kan aanmoedig, bewonder,
ophemel. 

Hoe is dit dan moontlik dat jy nou op jou hak omdraai en dít vir my sê? Jy
wat die ontwikkeling, verandering, groei so fyn dopgehou het, wat elke nuwe
fase en eksperiment saam met my deurleef en beoordeel het en wys geswyg het
wanneer nog ‘n bondel saamgeperste bladsye in die asdrom beland het, maar nog
steeds terug gegaan het om dit uit te vis, plat te stryk en diep weg te bêre
tot die dag wat ek my hare wou uittrek omdat ek dit weggegooi het en met jou
alwetende glimlag die pak papiere voor my neergesit het en nie vir ‘n oomblik
om verskoning gevra het vir jou eiegeregtigheid nie.

Na jy ‘n bundel gedigte en halfgeskryfde manuskrip uit die hardeskyf
verdrinking gered het en my oor die vingers getik het omdat ek nooit back-ups
maak nie. En geduldig cds gebrand en my gedwing het om dit by verskillende
mense te los voor ek weg is, sodat alles nie verlore sal raak nie…

Wat het gebeur dat jy nóú skielik dink dat jy my nie meer verstaan nie?

Liewe Kiewiet

Ek was sewe jaar
oud toe jy die eerste keer hierdie liedjie vir my gesing het.  Ek het daardie dag my hare in ‘n skouerlengte
bob gesny (dit was voor die kortafsny van die volgende jaar wat toe vir amper
twintig jaar kort gebly het) want ek wou nes Sam van Who’s the Boss lyk.  Ek het
vir jou gelag omdat jy sulke simpel liedjies opmaak en jy het my op die vloer
voor die hoëtroustel laat sit en jou
Cliff Richard plaat aangesit en die liedjie die eerste keer vir my gespeel. 

Jy het dit weer
vir my gespeel, in ‘n ander huis en dié keer op ‘n CD speler, die aand van my sestiende verjaarsdag.  Net voordat al my vriendinne daar aangekom
het vir die swart & wit partytjie. 
Ons het tussen die sitkamerstel en klaar gedekte eetkamertafel in die
oopplan vertrek op en af gedans en toe jy my kop tydens die laaste akkoorde na
jou skouer afgetrek het – teen daardie tyd was ons al ewe lank as ek net ‘n
effens hakskoen gedra het – het jy vir my gesê dat ek nou ‘n jong vrou was…

Die laaste keer
wat ons saam daarop gedans het was die aand van jou vyftigste verjaarsdag
partytjie.  Dit was die enigste keer wat
ons voor ander mense gedans het – eintlik hou jy mos glad nie daarvan om te
dans nie, maar soms maak jy vir my ‘n uitsondering – en na die tyd het jy vir
my gesê dat ons eers weer saam
met die liedjie sal dans die dag wat ek trou… Oom Albert – wat binne
hoorafstand was – het vir jou gesê dat
dit ‘n baie ironies liedjie keuse is.

Ek gaan vandag na
ons liedjie luister en net so bietjie oefen… want net dalk kan ek jou dié vakansie
oorreed om ‘n uitsondering op daardie reël te maak en weer ‘n keer saam met my
daarop te dans…

En ek hoop jy het ‘n baie lekker verjaarsdag vandag, Daddy.

Baie liefde

DK

Vanaand staan my hart op ‘n spierwit strand waar fosfor branders blink
kamme oor die poeier sand laat dein en breek. 
Waar die koel bries wat Van Hunks se rook oor die Berg in die verte laat
rol ook oor my wang streel, deur my hare speel en om my lyf vou.  Waar die aarde onder my voete beweeg, selfs
al staan ek stil, en die gety se meedoënlose rolmaling die sand onder my voete
weg kalwe en bo-oor laat stroom om hulle klam nat te begrawe.

Hier waar die vuurtoring sporadies helder vir my knipoog, terwyl die klanke
van die nag duet met die geruis van die golwe, besef ek weereens hoe
ongelooflik klein, gering ons mense is. 
Hoe nietig ons werklik is in die die greater
scheme of things.  Dat, lank na ons
nie meer deel is van hierdie wêreld nie, die wind en die golwe en die sand nog steeds hier gaan wees en onverpoosd hul eie gang sal
gaan…ongeag wat ons in ons eie tyd hier gepleeg het…

Ek hoop almal hou BAIE lekker naweek!
GENIET die SONSKYN

As hierdie dag nie met rasse skrede verbeter nie, gaan ek vanaand ‘n date met AL DRIE my gunsteling mans nodig hê:

Julle is op speeddial… 😉

*Met apologie aan Flenters…

Na Lorinda se blog oor Waltz with Bashir het ek geweet dis iets wat ek eenvoudig moet gaan kyk. Het vanmiddag uiteindelik na werk daarby uitgekom.

En soos gewoonlik die geval is met ‘n uitsonderlike film sit ek vanaand weer met meer vrae as antwoorde. Ek wonder onder andere oor:

• Die onderbewussein en die brein se vermoë om herinneringe te onderdruk….
• Waarom ‘n mens soms uit die bloute hierdie dinge begin onthou…
• Hoe sou ek reageer as ek daarvan bewus moes raak dat daar dele van my verlede is wat net ‘n swart gat is…
• Hoe regverdig/aanvaar/leef jy saam met dié tipe kennis wanneer jy dit onthou…
• Sou ek braaf genoeg wees om toerekeningsvatbaar teenoor myself te wees indien ek my in ‘n soortgelyke situasie sou bevind?

So, ja, ek het sit vanaand met ‘n mandjie vol vrae wat geleidelik en mettertyd, hopenlik, beantwoord sal word.

Dis natuurlik ook my gunsteling ongemaklike state of mind so ek het ‘n goeie film ervaring gehad.  Dit was nie ‘n lekker filmervaring nie, maar dit was verseker ‘n leersame een.