Naklanke

Soos enige goeie Blues-man het Ry Cooder al heelwat gesing oor armoede en die mens se fatalistiese aanvaarding van sy lot. Jy sukkel en dan gaan jy dood. Die begin van sy loopbaan (as mens die afdwaal na Captain Beefheart ignoreer) het ongelooflike musiek in daardie trant opgelewer: “The Bourgeois Blues” op Chicken Skin Music, “Taxes on the Farmer Feeds Us All” en “Denomination Blues” op Into the Purple Valley, “Jesus on the Mainline” op Paradise & Lunch, om maar enkeles te noem. Sy nuwe CD sluit daarby aan, maar hierdie keer is daar ‘n verskil. Hy lê die blaam vir ons arme sterflinge se aardse ellende vierkantig op die skouers van die wêreld se bankiers. Die album se skreinende hoogtepunt is “Christmas Time This Year”, die verhaal van oorlogslagoffers wat kom Kersfees hou, gespeel met ‘n vrolike Tex-Mex-inkleding, volledig met trekklavier gespeel deur Cooder se ou kameraad Flaco Jeminez. Die ander liedjies op die album werk dikwels met dieselfde soort jukstaposisies. Cooder self speel ‘n magdom instrumente. Dis ook lekker om te hoor hoe hy sy vokale aanslag afwissel en verander. Uteindelik sit mens met ‘n eienaardige gewaarwording. Enersyds is dit van die lekkerste musiek wat ‘n mens kan aanhoor, geplaas iewers tussen blues, Tex-Mex en die wals, en andersyds draai die lirieke jou kop. Jy hoor van rykgatte wat hul kamerbediendes ‘n lewe ly, jy hoor ‘n pleidooi om John Lee Hooker president te maak. En net om jou ten slotte goed ‘n depro te laat kap, open die slotsnit, “No Hard Feelings” met ‘This land should have been our land’, waardeur ‘n afsluiting gebring word aan Woody Guthrie beroemde liefdesverklaring aan sy land. Hierdie is ‘n briljante plaat, en die wonderlikste daarvan is die feit dat mens nooit sal hoor hoe iemand op Pop Idol enige van die snitte vermorsel nie.

Dit gaan die verstand te bowe dat Melvin Taylor nooit werklik buite Chicago beroemd geword het nie. Hy lyk soos jou gemiddelde ABSA-kassier, maar hy speel ‘n Blues-kitaar asof hy die oorspronklike ou is wat daar by die Croassroads sy pakt met die duiwel gemaak het. En met gevoel. Hel, met gevoel! Jy hoef net een keer na die blues-boogie “Talking to Anna Mae” te luister, en jy sal weet presies hoe ‘n kitaar in tale praat. Hierdie album (wat jy op die blog An Overdose of Fingal Cocoa kan gaan soek en aflaai vir private kennisname, nè, die adres is http://overdoseoffingalcocoa.blogspot.com) bevat ook ander glorieuse blues-snitte soos “Texas Flood” en “Tin Pan Alley”. Die een videogreep wat ek kon opspoor, “Depression Blues”, is vir my gevoel té funky, maar gelukkig laat ou Melvin hom met die buig van snare en die melk van klanktrane terdeë geld.

Led Zeppelin het op 10 Desember 2007 ‘n liefdadigheidskonsert in die O₂ Arena in Londen gehou ter huldiging van Ahmet Ertegün. Meer as 20 miljoen versoeke vir kaartjies daarvoor is via die internet ontvang. En terwyl die organiseerders maniere probeer vind het om die kaartjies regverdig te verkoop, was die groep in die Shepperton-ateljees in Surrey besig om te oefen. Die laaste oefenslag aan die volledige speellys is opgeneem, en kan tans by Quilitybootz se blog gevind word vir private kennisname. Die klank is kenmerkend van ‘n opname via die klankbank – droog en sonder die sprankeling wat ‘n goeie klankingenieur agterna daaraan kan toevoeg. Ek het dit nogtans baie geniet: dis baie soos om Cameron Diaz sonder grimering te sien, en veral in “Whole lotta love” hoor mens dat Jimmy Page se vingers nie meer heeltemal so blitsvinnig is as jare gelede nie. Jason Bonham slaan die tromme, en die res van die groep is voltallig. Robert Plant klink soms effens vreemd, maar dit is seker omdat hy nie heeltemal alles insit voor die konsert nie. Daar moet skree oorbly vir later. Die videogreep hierby is by die geleentheid self opgeneem deur ‘n lid van die publiek.

Chris Farlowe het in 1985 tot sy sinne gekom na meer as ‘n dekade se pretensieryke kapperjolle saam met Colliseum en ander groepe. Die album waarmee hy sy nuutgevonde koers aangekondig het, is Gambler’s Blues. Dis ‘n moerse paat, tans weer in die hande te kry by verskeie internet-handelaars en as jy ‘n blues-liefhebber is, behoort jy dit dadelik in die hande te kry. Dit stel die wonderlike kitaartalente van Albert Lee en Mo Whitman ten toon. Farlowe, soos mens weet, kán die Blues sing. Net om alle twyfel uit die weg te ruim, begin hy verrigtinge met ‘n knersend humeurige weergawe van “I Ain’t Superstitious”, en daarna raak dit net beter. Hoog aan te beveel.

Verkrygbaar by 7Digital, iTunes (as jy ‘n buitelandse rekening het), of aflaaibaar by http://overdoseoffingalcocoa.blogspot.com/

(Vir my lesers: Ek verander die formaat van hierdie blog effens om dinge interessant te hou. Ek hoop om ook meer gereeld te pos.)